به گزارش خبرنگار محیط زیست خبرگزاری برنا، علاوه بر انسان‌ها در میان موجودات حیات وحش نیز نژاد آلبینو یا زال وجود دارد. این حیوانات به علت عدم توانایی استتار به راحتی توسط شکارچیان شکار می‌شوند و به همین دلیل است که بسیار کمیاب هستند همچنین رنگ چشم حیوانات آلبینو در بسیاری از موارد متفاوت است.
با توجه به این که این موجودات منحصربه‌فرد رنگدانه‌ها را به طور جزئی یا کامل از دست می‌دهند؛ از همین رو رنگ پوست آنها در مقایسه با سایر اعضای گونه‌شان کم‌رنگ است. اگرچه تولد یک حیوان آلبینو در برخی فرهنگ‌ها یک رویداد مقدس یا مبارک تلقی می‌شود؛ تحقیقات نشان می‌دهد که برخی از حیوانات آلبینو در طبیعت مشکل دارند.
شکارچی‌ها در کمین حیوانات زال
علاوه بر این که اغلب حیوانات زال بینایی ضعیفی دارند و هنگام شکار برای غذا و دوری از خطر در مضیقه قرار می‌گیرند؛ در یافتن جفت نیز مشکل دارند. به عنوان مثال تمساح‌های آلبینو چنان هدف آشکاری برای شکارچیان به حساب می‌آیند که اغلب قبل از رسیدن به سنین بزرگسالی خورده می‌شوند.
حیوانات آلبینو و سایر حیات‌وحش‌های غیرعادی رنگ پریده نیز در برابر شکارچیانی که به دنبال سرمایه‌گذاری بر تقاضای فزاینده برای حیوانات خانگی عجیب و غریب یا محصولات مشتق شده از موجودات کمیاب هستند، آسیب‌پذیرتر هستند.
تهدید این حیوانات به قدری جدی است که یک سازمان غیرانتفاعی، جزیره‌ای را در اندونزی خریداری کرد تا بتواند پناهگاهی برای یک اورانگوتان آلبینو بسازد و به این ترتیب این جانور در ژوئن ۲۰۱۹ تحت حفاظت محافظان امنیتی قرار بگیرد. همچنین بسیاری از حیوانات آلبینو برای حفاظت به باغ وحش فرستاده شدند. یکی از شناخته شده‌ترین حیوانات باغ وحش آلبینو گوریلی بود که در مجله نشنال جئوگرافیک به نمایش درآمد و در سال ۲۰۰۳ بر اثر سرطان پوست درگذشت؛ این گوریل «اسنو فلیک» نام داشت.
علاوه بر شکارچیان غیرقانونی، برخی از شکارچیان غنائم نیز به موارد کمیاب علاقه دارند. برای مثال، گوزن‌های آلبینو چنان برای شکارچیان فریبنده هستند که در چندین ایالت ایالات متحده شکار آنها ممنوع اعلام شده است.
با این حال، برخی از موجودات آلبینو در طبیعت موفق به بقاء می‌شوند. به عنوان مثال در اولنی، ایلینوی، جمعیتی پر رونق نزدیک به ۱۰۰ سنجاب آلبینو وجود دارد. این شهر آنقدر به وجود این سنجاب‌ها افتخار می‌کند که ساکنان را تشویق می‌کند تا به آنها غذا بدهند و قوانینی را برای محافظت از آنها در برابر برخورد وسایل نقلیه تصویب کرده است.
داستان دروغین بدشانس‌ترین خرس دنیا: «جویی»
این روز‌ها نیز ویدیوی خرسی سفید به نام «جویی» بین مخاطبان فضای مجازی دست به دست می‌شود که به علت ابتلا به آلبینو، داستان زندگی عجیبی را تجربه کرده است.
این خرس قهوه‌ای که با مو‌های سفید پوشانده شده ظاهرا برای اولین بار توسط سازمان حفاظت از حیوانات دیده و پیدا شد. البته این سازمان، جویی را با یک خرس قطبی اشتباه گرفته و به جای آزمایش‌های مختلف، مستقیما دستور اعزام «جویی» را به قطب شمال صادر می‌کند.
در این داستان تخیلی در حالی که «جویی» به عنوان یک خرس قهوه‌ای با سرمای جانگداز قطب شمال دست و پنجه نرم می‌کرد؛ با گرسنگی مقابله و با دیگر خرس‌های سفید قطبی نیز می‌جنگد. این وضعیت پایدار نمی‌ماند و مدتی بعد گروهی از دانشمندان در سفری علمی به قطب شمال، «جویی» را دیده و به زادگاهش برمی‌گردانند.
بخش بعدی این داستان به طوری رقم می‌خورد که «جویی» به محض ورود به سرزمین مادری تا پیش از آن که بتواند دلی از عزا در بیاورد؛ سازمان حفاظت از حیوانات دوباره «جویی» را رصد کرده و با توجه به تجربه پیشین این بار «جویی» را به قطب جنوب منتقل می‌کند. برای بار دوم جویی نجات پیدا کرده و به جنگل برمی‌گردد و این بار برای جلوگیری از تکرار این اشتباه مو‌های این خرس قهوه‌ای را رنگ می‌کنند.
به محض این که مو‌های سفید این خرس درمی‌آید دوباره از جنگل خارج شده و این بار نه به قطب جنوب و شمال، بلکه به باغ وحش ارجاع داده می‌شود؛ البته در بخشی که منحصر به نگهداری خرس‌های قطبی است!
در راستای این داستان، ویدیویی شامل تصویر خرس قطبی لاغری با استخوان‌های بیرون زده ضمیمه این داستان منتشر شد. بعد‌ها مشخص شد که تصویر نه مربوط به «جویی» بلکه مربوط به خرس‌های قطبی است که در اثر تغییرات اقلیمی مختلف یا کهولت سن به مرور زمان از پا می‌افتند.
اگرچه وجود حیوانات زال تایید شده است؛ اما اثبات جعلی بودن داستان «جویی» به اندازه کافی در فضای مجازی فراگیر نشد که خود نیز بهانه‌ای به دست کسانی بود که نه تنها هر چه در فضای مجازی می‌بینند باور کنند؛ بلکه نسبت به عملکرد سازمان حفاظت از حیوانات نیز بی‌اعتماد شوند.
انتهای پیام/