به گزارش خبرنگار گروه علم و فناوری خبرگزاری برنا؛ نقطه قرمز بزرگ مشتری یک گرداب غول‌پیکر است که حداقل ۱۹۰ سال است که وجود دارد. مطالعات اخیر نشان می‌دهند که این نقطه از یک نقطه مشاهده‌شده قبلی متمایز است و شبیه‌سازی‌ها نشان می‌دهند که چگونه باد‌های مشتری ممکن است آن را شکل داده باشند. نقطه قرمز بزرگ مشتری در حال کوچک شدن است و تحقیقات آینده بر پایداری و احتمال تجزیه آینده آن تمرکز خواهد کرد.
در این مطالعه، نویسندگان ابتدا تکامل اندازه، ساختار و حرکات هر دو تشکیلات هواشناسی (PS و GRS) را تجزیه و تحلیل کردند. برای انجام این کار، آنها از منابع تاریخی مربوط به اواسط قرن هفدهم، کمی پس از اختراع تلسکوپ استفاده کردند.
از اندازه‌گیری اندازه‌ها و حرکات، محققان نتیجه گرفتند که بسیار بعید است GRS فعلی همان PS مشاهده‌شده توسط کاسینی باشد. احتمالاً PS بین اواسط قرن هجدهم و نوزدهم ناپدید شده است. در این صورت، می‌توان گفت که عمر لکه قرمز اکنون حداقل ۱۹۰ سال است. این نقطه قرمز که در سال ۱۸۷۹ در طولانی‌ترین محور خود ۳۹،۰۰۰ کیلومتر اندازه داشت، به حدود ۱۴،۰۰۰ کیلومتر فعلی کاهش یافته و همزمان گردتر شده است.
علاوه بر این، از دهه ۱۹۷۰ چندین ماموریت فضایی این پدیده هواشناسی را از نزدیک مورد مطالعه قرار داده‌اند. اخیراً، ابزار‌های مختلف در ماموریت جونو در مدار اطراف مشتری نشان داده‌اند که GRS در مقایسه با ابعاد افقی آن کم‌عمق و نازک است. زیرا به طور عمودی حدود ۵۰۰ کیلومتر طول دارد.
برای درک بهتر نحوه شکل‌گیری این گرداب عظیم، تیم‌های تحقیقاتی شبیه‌سازی‌های عددی را با استفاده از دو نوع مدل مکمل بر روی ابررایانه‌های اسپانیایی انجام دادند. این مدل‌ها رفتار گرداب‌های نازک در جو مشتری را بررسی کردند. جریان‌های شدید باد که در امتداد موازی جریان دارند، جهت خود را با عرض جغرافیایی تغییر می‌دهند. در شمال GRS، باد‌ها در جهت غربی با سرعت ۱۸۰ کیلومتر در ساعت می‌وزند، در حالی که در جنوب، باد‌ها در جهت شرقی با سرعت ۱۵۰ کیلومتر در ساعت می‌وزند. این تفاوت سرعت باد یک برش بزرگ شمال-جنوب ایجاد می‌کند که عاملی اساسی برای رشد گرداب در داخل آن است.
در مجموعه‌ای دیگر از آزمایشات عددی، تیم تحقیقاتی پیدایش GRS را از بی‌ثباتی شناخته‌شده در باد‌ها بررسی کرد. آنها دریافتند که سلول‌های کشیده‌شده در اطراف GRS پایدار می‌مانند، به شرطی که سرعت چرخش آنها کمتر از باد‌های اطراف باشد. در غیر این صورت، proto-GRS از هم می‌پاشد و تشکیل یک گرداب پایدار را غیرممکن می‌کند.
تحقیقات آینده با هدف بازتولید انقباض GRS در طول زمان انجام خواهد شد تا مکانیسم‌های فیزیکی پایداری آن را بهتر درک کنند. همچنین، تلاش خواهد شد تا پیش‌بینی شود که آیا GRS در نهایت تجزیه و ناپدید خواهد شد یا در حد اندازه‌ای که ممکن است سال‌های بیشتری دوام بیاورد، تثبیت می‌شود
انتهای پیام/