به گزارش خبرنگار گروه فرهنگ و هنر برنا؛ «جسمم غزل است، امّا روحم همه نیمایی است در آینه تلفیق این چهره تماشایی است.» شاعری که آثارش را اینگونه تعبیر می‌کرد، شاعری که وام‌دار سبک و سیاق نیما بود و تولدی خاص در قطار تهران_ اندیمشک داشت؛ روز گذشته ۹ شهریور ماه ۱۴۰۳ درگذشت.
محمدعلی بهمنی غزل‌سرای معاصر ادبیات فارسی که شیفته غزل پست مدرن بود نخستین اشعارش را در سن ۹ سالگی سرود و عشق را آذین غزل‌هایش کرد. وی در دفاع از آثارش همیشه می‌گفت: «اگر حافظ هم امروز بود غزل پست مدرن می‌سرود.»
چه آتش‌ها، دلسپرده، خرچنگ‌های مردابی، قصه دل، نقش فرش دل و... از جمله آثار بهمنی هستند که با صدای همایون شجریان، تورج شعبانخانی، حبیب، عماد رام و علیرضا قربانی، بارها و بارها بر گوش جان مخاطبان نشسته‌اند.
بهمنی که کار را در چاپخانه فریدون مشیری آغاز کرد و مسئول صفحه شعر بود به مرور زبان عاطفی و گیرایش مخاطبان زیادی را جلب خود کرد. اگر زبان شعری بهمنی را بکاویم و شگرد‌های مهم زبانی در ساختار ادبی شعر او را کشف کنیم متوجه می‌شویم که تصاویر دقیق این غزل‌سرا، بسامد بالای واژه‌های امروزی و زنده اجتماع، موسیقی غنی و فزاینده در غزل‌های بهمنی از جمله دلایلی است که اشعار او را با اقبال عمومی مواجه کرده بود.
سرودن غزل‌هایی با ساختار روایی، نمایشنامه‌ای و نیمایی، طبع‌آزمایی در قالب‌های شعری بسیار کوتاه مانند ترانک، شعرک و هایکو، سرایش شعر‌های بلند منظومه‌مانند، آغاز ناگهان و پایان‌های ناتمام در شعر و... ازجمله تجربه‌های موفق بهمنی برای ایجاد تحول و نوآوری در حیطه شعر و ادبیات معاصر به‌ویژه غزل بوده است.
در کلام آخر بهمنی شعر را چون موجودی جاندار می‌دانست که شکل و قالب، لباس‌های آن را تشکیل می‌دادند و به آن شخصیت می‌بخشیدند. شعری که به اعتقاد بهمنی شاعر نباید آن را بگوید بلکه شعر باید شاعر را بازگو کند.
همچنان که بهمنی می‌گفت: سلام‌ات از اول پاسخ بدرود با خود داشت...
انتهای پیام/