ویلاسازی‌های بی‌رویه بلای جان تالاب «میقان» شد

به گزارش خبرنگار محیط زیست خبرگزاری برنا، با توجه به این که یکی از بزرگترین عوامل خشک شدن دریاچه‌های ایران، رشد کشاورزان شهری، زمین خواری و فساد ناشی از اقتصاد مبتنی بر دلالی زمین است؛ هیچ فرقی بین اراک، زاینده رود و دریاچه ارومیه نیست.

نه تنها رشد کشاورزی در بالادست حوضه‌های آبریز، توسط کسانی که دسترسی به انواع رانت‌ها دارند باعث مصرف آبی شریان‌های حیاتی حوضه‌های آبریز، رودخانه‌ها و آبخوان‌ها شد؛ بلکه آبخیزداری در صورت موفق بودن نیز عاملی برای تشدید آب دزدی خواهد بود.

در حوضه «قره کهریز اراک» نیز به دلیل رشد بی رویه ویلا و باغ سازی نه تنها رودخانه خشکیده شد؛ بلکه توسعه بی‌رویه باغداری و خرید و فروش ملک باعث تشدید برداشت آب‌های زیر زمینی شد.

با توجه به این که با تغییر کیفیت زندگی در  شهر‌های صنعتی و آلوده، میل به داشتن خانه دوم در مناطف خوش آب و هوا زیاد شد؛ از همین رو مسئله رشد ویلا و باغ‌های برون شهری را می‌توان نتیجه سه سیاست یا اتفاق دانست.

شهر نشینان اراکی که بخش عمده سال را با هوای غیر قابل تنفس می‌گذرانند، همیشه تمایل به فرار و گریز از این جزیزه آلوده را دارند. دومین اتفاق نیاز جامعه مدرن به زندگی آزاد است که تصویر موجود از زندگی آزاد و مدرن با جامعه دینی در تضاد بود. باید توجه داشت در خلال این تضاد، افراد سودجو جهت ارتکاب جرم دست به احداث ویلا‌هایی به دور از ذره بین ماموران زدند و به این ترتیب مراسمات غیراخلاقی آخرهفته بین جوانان شناخته شد.

اقتصاد مبتنی بر سوداگری ملک با موج‌های تورمی نیز به عنوان دلیل سوم رشد ویلا شناخته می‌شود که فرصتی برای دلالان مسکن فراهم کرد تا با تغییر کاربری و سبک زندگی روستایی، به پول بادآورده برسند.

 دسترسی به انواع جاده‌ها نیز روستانشینان را تشویق به فروش زمین‌ها و وسوسه برای رسیدن به پول کرد. به این ترتیب کشاورزی ستنی کمرنگ شد و این چرخه باطل بلای جان همه حوضه‌های آبریز و از جمله قره کهریر و میقان شد.

انتهای پیام/