به گزارش گروه فرهنگ و هنر برنا؛ برنامه نمایش و نشست نقد و بررسی فیلم «هیوا» به کارگردانی زنده‌یاد رسول ملاقلی‌پور با حضور فرهاد قائمیان، جواد طوسی، علی ملاقلی پور و امیر عابدی در سالن فردوس موزه سینما برگزار شد.
جواد طوسی منتقد پیشکسوت سینما در ابتدای صحبت‌های خود گفت: ملاقلی پور در سینمای خود مراحل مختلفی را طی کرد و خام دستی‌های اولیه او به آثاری همچون «پرواز در شب»، «سفر به چزابه»، «نجات بافتگان» و «مزرعه پدری» تبدیل شد که هر از این آثار دارای شناسنامه‌ای از یک فیلمساز است. او نگاه کنجکاو خود را از طریق یک دوربین سوپر هشت به وقایع ملتهب و در عین حال هولناک معطوف کرد و این موضوع هیچ‌گاه از یاد و خاطره او دور نشد و فیلم‌هایی را خلق کرد که دارای استاندارد‌هایی فراتر از زمانه خود بود.
هر کجا عدالت مخدوش می‌شد ملاقلی‌پور اعتراضش را عنوان می‌کرد
وی تصریح کرد: این فیلمساز در لوکیشنی مانند جشنواره فیلم فجر اعتراض خود را عنوان کرد و با هیچکس تعارف نداشت. او هر کجا متوجه می‌شد عدالت در حالتی مخدوش شونده قرار می‌گیرد، اعتراض خود را عنوان می‌کرد. ملاقلی‌پور جدا از خصوصیات فرهنگی و شخصی خود، دارای ویژگی‌هایی خاص بود. در جامعه ما در حیطه مسائل جامعه شناختی به غلط از آنارشیسم تعریف بدی ارائه می‌شود. این اصطلاح برای جامعه‌ای که به دلایل مختلف به اهداف خود جامعه عمل نپوشانده است، ویژگی منفی به حساب نمی‌آید.
ملاقلی پور فردی بود که از دل جامعه بیرون آمد و به موقع در سینمای جنگ نگاه دلسوزانه و حماسی و تاریخی خود را نسبت به شرایط معاصر جامعه به نمایش گذاشت. در دوران پس از جنگ نیز در چرخه سینمای اجتماعی خط عدالت خواهی را از زاویه دید خود بنا کرد و با فیلم‌هایی مانند «قارچ سمی»، «نسل سوخته» و فیلم‌های اولیه خود، نوعی نگاه آنارشیستی را بروز می‌دهد.
این منتقد افزود: در فیلم «هیوا» زنانگی دارای تجلی عاشقانه و سمپاتیک است. در این فیلم شخصت زنی را شاهد هستیم که در یک ساحت قهرمانانه قرار می‌گیرد و فیلمساز برای هر بخش از خلوت او فضایی را در نظر می‌گیرد و همه این اتفاق‌ها با بیان سینمایی انجام می‌گیرد.
رسول ملاقلی‌پور فیلمسازی معترض و عدالتخواه بود
فرهاد قائمیان بازیگر فیلم «هیوا» نیز گفت: ملاقلی پور با وجود همه آثار خوبی که مقابل دوربین برد متاسفانه آنچنان که باید قدر ندید و این موضوع همیشه برای من که شاگرد او بودم و با ایشان رفاقت داشتم تلخ به نظر می‌رسد. در یک دوره به دلیل ساخت فیلم «سفر به چزابه» هجمه‌های شدیدی بر او وارد شد، اما در کم‌تر از دو سال به یکی از ۱۰ فیلم برتر سینمای ایران تبدیل شد و هنوز هم دارای جایگاه ویژه‌ای است.
وی افزود: همیشه گفته می‌شود که او فردی عصبانی بود و وجوه آنارشی موجود در آثار او را از این دریچه تحلیل می‌کردند. اما ملاقلی پور دارای قلبی بسیار رئوف و مهربان بود. مرام ویژه او در آثارش جاری است و من همواره غبطه می‌خورم که چرا ما نتوانستیم مانند او باشیم.
قائمیان با بیان اینکه ملاقلی پور از بطن جامعه بیرون آمده بود، بیان داشت: تمامی شخصیت‌های فیلم‌های او ما به ازای بیرونی دارند و زیست اجتماعی که او داشت همه آنها را در فیلم‌هایش آورد و توانست عشق به میهن، عشق به همنوع، عشق به مرام و معرفت را جاری کند و به همین دلیل فیلم‌های او هیچ وقت کهنه نمی‌شود. ملاقلی پور در فیلم‌هایش از انسانیت از ازل تا ابد صحبت کرده است. من معتقدم رسول ملاقلی پور یک شاعر فیلمساز بود.
امیر عابدی، عکاس سینما که در چند فیلم با ملاقلی پور همکاری داشت نیز گفت: معترض و عدالتخواه بودن از جمله خصلت‌های رسول ملاقلی پور به شمار می‌رفت و این موارد به صورتی غیر شعاری در فیلم‌های او موج می‌زد. او به غیر از فعالیت در گونه جنگ، آثار دیگری را نیز کارگردانی کرده است که بسیار کم‌تر مطرح شده است.
وی بیان کرد: او هیچ گاه کم نیاورد و همواره صحبتی که قصد بیان آن را داشت، به بهترین شکل ادا می‌کرد. او برای بار معنایی تصویر اهمیت بسیار زیادی قائل بود. فضاسازی طراح صحنه برای او بسیار مهم بود و تاجایی که اطلاع دارم او فعالیت خود را از عکاسی آغاز کرده بود و دارای نگاهی تربیت شده بود.
علی ملاقلی پور، فرزند او نیز گفت: من این افتخار را داشتم تا به عنوان کارآموز در فیلم «قارچ سمی» به عنوان دستیار سوم کارگردان حضور داشته باشم. اما بعد‌ها ترجیح دادم تا به عنوان دستیار کارگردان و برنامه‌ریز با فیلم‌سازان دیگری همکاری کنم. همین فاصله باعث شد تا نسبت به سینمای پدر با دیدی تحلیلی روبه‌رو شوم. به عقیده من ملاقلی پور در کارنامه خود فیلم جنگی ندارد و آثار او همگی به عنوان بخشی از سینمای اجتماعی به شمار می‌روند. جنگ در آن زمان مسئله‌ای اجتماعی بود و به دل جامعه وارد شد. پدر من کار خود را با عکاسی آغاز کرد و بسیاری از عکس‌های ثبت شده از سقوط خرمشهر محصول کار رسول ملاقلی پور است. او برای شخصیت‌های فیلم خود دارای ما به ازای حقیقی بود.
پدرم به جنون سینما مبتلا بود
کارگردان «قندون جهیزیه» گفت: متاسفانه در فیلم‌های دفاع مقدسی که امروز ساخته می‌شوند، همه شخصیت‌ها بدون لهجه حضور پیدا می‌کنند و همین مسئله به کم‌رنگ‌تر شدن بعد اجتماعی آثار تبدیل می‌شود. برای ملاقلی پور سینما دارای موضوعیت بود و بسیاری از مواقع برای چندین بار به تماشای برخی از آثار می‌پرداخت. می‌توان گفت که او به جنون سینما مبتلا بود و به نوعی سینما عشق او بود و این موضوع در کم‌تر سینماگری به چشم می‌خورد.
فیلم سینمایی «هیوا» توسط فیلمخانه ملی ایران برای نمایش در اختیار موزه سینما قرار داده شده بود.
انتهای پیام/