به گزارش خبرنگار گروه علم و فناوری خبرگزاری برنا؛ موجودات شبیه عروس دریایی به نام هیدرا‌ها می‌توانند در اثر تغذیه بیش از حد دچار تومور شوند که این تومور‌ها به نوبه خود می‌توانند به نسل‌های کلون‌شده آنها منتقل شوند.
نویسندگان می‌نویسند: «با استفاده از هیدرا اولیگاکتیس که تومورهای خودبه‌خودی را ایجاد می‌کند و در برخی سویه‌ها به‌صورت عمودی منتقل می‌شود، این مطالعه نخستین مشاهده تجربی از تکامل تومور مسری را ارائه می‌دهد.»
آنها ۵۰ هیدرا از دریاچه مونتو در فرانسه جمع‌آوری کرده و برای یک زندگی آزمایشگاهی آماده کردند.
برای تضمین نرخ بالای توسعه تومور، جوانه‌زنی و در نتیجه افزایش احتمال انتقال تومور، محققان برخی از این پلیپ‌ها را پنج بار در هفته با مقدار زیادی لارو میگوی آب شور تغذیه کردند، شرایطی که توسعه تومور را در یک مطالعه قبلی تحریک کرده بود.
نوزده هیدرای بیش‌تغذیه‌شده که پس از دو ماه پر از تومور شده بودند، انتخاب شدند و جوانه‌های آنها جمع‌آوری و تحت شرایط مشابه رشد یافتند. محققان این روند را در پنج "نسل" از جوانه‌های کلونال تشکیل‌دهنده تومور دنبال کردند و این جوانه‌ها را از همتایان بدون تومور خود برای تولید نسل بعد انتخاب کردند.
برای اطمینان از اینکه تومور‌ها از والدین منتقل می‌شوند و نه اینکه در هر نسل خودبه‌خودی ایجاد شوند، محققان به نسل‌های هیدرا‌های بدون سرطان نیز توجه کردند. هیدرا‌هایی که والدینشان تومور داشتند، چهار برابر بیشتر از آنهایی که والدینشان تومور نداشتند، دچار تومور شدند، حتی با وجود اینکه تمام هیدرا‌ها از نظر ژنتیکی یکسان بودند.
از طریق این مشاهدات، محققان تأیید کردند که تومور‌ها می‌توانند در هیدرا اولیگاکتیس ایجاد شوند و نرخ انتقال می‌تواند با گذشت زمان افزایش یابد.
آنها همچنین متوجه شدند که نسل پنجم هیدرا‌هایی که حامل تومورهای مسری بودند، نسبت به همتایان بدون تومور خود شروع به نشان دادن تغییراتی در ویژگی‌های تاریخچه زندگی کردند. آنها سرمایه‌گذاری بیشتری در تلاش‌های تولید مثل غیرجنسی قبل از ایجاد تومور انجام دادند و با ایجاد تومور، جوانه‌زنی کند شد.
این موضوع به همراه تغییر دیگری به نظر می‌رسد که در آن مرگ‌ومیر جوانه‌ها پس از ظهور تومور‌ها بیشتر بود.
تیسوت و همکارانش می‌نویسند: «این تغییرات نشان‌دهنده تنظیم ویژگی‌های تاریخچه زندگی میزبان برای جبران هزینه‌های تومور با تولید جوانه‌های بیشتر در زمانی است که احتمال زنده ماندن و بدون تومور ماندن آنها بیشتر است.»
آنها اشاره می‌کنند که کمیاب بودن سرطان‌های مسری ممکن است بیشتر به دلیل عدم وجود شرایط محیطی مناسب برای گسترش آنها باشد، زیرا حداقل در این مطالعه، کسب قابلیت انتقال برای سلول‌های تومور مشکلی نداشت.
اگر این موضوع درست باشد، آنها نتیجه می‌گیرند که «در مطالعه اکوسیستم‌هایی که تحت تأثیر فعالیت‌های انسانی قرار گرفته‌اند، توجه به این جنبه‌ها ضروری است، زیرا این فعالیت‌ها می‌توانند شرایطی را که به گسترش سرطان‌های مسری کمک می‌کنند، تغییر دهند.»
این تحقیق در مجله Proceedings of the Royal Society B منتشر شده است.
انتهای پیام/