به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری برنا، ورزش‌های رزمی، با ریشه‌های عمیق در فرهنگ‌ها و تمدن‌های مختلف، صرفاً به عنوان یک ورزش مبارزه‌ای شناخته نمی‌شوند. این رشته‌ها، هنری زیبا از حرکات موزون، قدرتی و هماهنگ هستند که علاوه بر تقویت جسمانی، روح و روان را نیز پرورش می‌دهند. اجرا‌های فرمی مانند کاتا در کاراته، پومسه در تکواندو، تالو در ووشو و کاتا در جودو، نمونه‌هایی بارز از این زیبایی‌ها هستند.
در بسیاری از کشور‌های جهان، به فرم‌های رزمی به عنوان قلب تپنده این رشته‌ها نگاه می‌شود. این فرم‌ها نه تنها نمادی از هویت و تاریخ هر سبک هستند، بلکه ابزاری ارزشمند برای آموزش تکنیک‌ها، ارتقای تمرکز، هماهنگی و انعطاف‌پذیری نیز محسوب می‌شوند. در مسابقات بین‌المللی، بخش فرم‌ها همواره با استقبال فراوان تماشاگران روبرو می‌شود و به عنوان یک نمایش جذاب و هنری شناخته می‌شود.
متأسفانه در فدراسیون‌های رزمی با وجود استعداد‌های فراوان، به اندازه کافی به فرم‌ها اهمیت داده نمی‌شود. در حالی که تیم ملی جودو ایران در اجرای کاتا جزو بهترین‌های جهان است، در سایر فدراسیون‌ها وضعیت چندان مطلوب نیست.
* ووشو: تیم ملی ووشو ایران در رقابت‌های قهرمانی آسیا، با وجود کسب مدال‌های طلا در بخش ساندا، نتوانست به پای چین برسد، چون چین در تالو طلا‌ها را درو کرد. این نشان می‌دهد که با سرمایه‌گذاری بیشتر بر روی بخش تالو، می‌توان به موفقیت‌های چشم‌گیری دست یافت.
* کاراته: تیم ملی کاراته نیز در رقابت‌های آسیایی، در بخش کاتا می‌توانست عملکرد بهتری داشته باشد و در جدول مدالی جایگاه خود را ارتقا دهد.
*پومسه: اگر اغراق نباشد بخش زیادی از مردم اصلا نمیدانند در تکواندو، رشته‌ای به نام پومسه وجود دارد و باید به این بخش بیش از این اهمیت داده شود.
برای بهبود وضعیت فرم‌های رزمی در ایران، می‌توان اقداماتی مانند استفاده از مربیان خارجی، برنامه‌ریزی دقیق، ایجاد انگیزه برای جوانان، آموزش درست و توجه به زیبایی شناسی در اجرای فرم‌ها را انجام داد.
در پایان بهتر است فراموش نکنیم که ورزش‌های رزمی، صرفاً یک مبارزه نیستند. این رشته‌ها، هنری زیبا و پیچیده هستند که با تمرین و پشتکار می‌توان به اوج کمال آن دست یافت.
با توجه به پتانسیل بالای ورزشکاران ایرانی و زیبایی‌های بی‌نظیر فرم‌های رزمی، می‌توان امیدوار بود که با برنامه‌ریزی دقیق و سرمایه‌گذاری مناسب، شاهد پیشرفت روزافزون این بخش در کشور باشیم.
به قلم سعید میرزاییان
انتهای پیام/