به گزارش خبرنگار علمی و فناوری خبرگزاری برنا؛ پژوهشگران مؤسسه فناوری ماساچوست (MIT) موفق به کشف مولکول پیچیده‌ای از کربن به نام پیرن در یک ابر میان‌ستاره‌ای دوردست شدند.
این ابر شباهت زیادی به ابری دارد که منظومه شمسی ما از آن شکل گرفته است. این کشف که با استفاده از تکنیک‌های رادیو نجومی انجام شده است، نشان می‌دهد که چنین مولکول‌هایی می‌توانند منبع مهمی از کربن در منظومه شمسی باشند. این یافته با شواهدی که از نمونه‌های به دست آمده از سیارک ریوگو حاصل شده است همخوانی دارد و می‌تواند درک ما از نحوه توزیع کربن در کیهان و فرآیند‌های تشکیل سیارات را دگرگون کند.
پیرن، که به عنوان یک هیدروکربن آروماتیک چند حلقه‌ای (PAH) شناخته می‌شود، در ابری میان‌ستاره‌ای به نام TMC-۱ کشف شده است. این ابر از نظر ترکیبات و ساختار مشابه توده‌های گاز و غباری است که سرانجام به شکل‌گیری منظومه شمسی ما منجر شد. به همین دلیل، این کشف حاکی از آن است که پیرن ممکن است منبع اصلی کربن در منظومه شمسی باشد. این ایده همچنین توسط کشف مقادیر زیادی پیرن در نمونه‌های جمع‌آوری‌شده از سیارک ریوگو که توسط فضاپیمای هایابوسا ۲ ژاپن به زمین بازگردانده شد، نیز تأیید شده است.
تشخیص پیرن در فضا به دلیل تقارن مولکولی آن چالش‌برانگیز است و این مولکول نمی‌تواند به‌طور مستقیم توسط تکنیک‌های رادیو نجومی شناسایی شود. برای حل این مسئله، محققان نسخه‌ای از پیرن به نام سیانوپیرن را که با سیانید واکنش داده و تقارن خود را از دست داده است، بررسی کردند. این مولکول با استفاده از تلسکوپ رادیویی Green Bank (GBT) در ابر TMC-۱ شناسایی شد. این یافته نشان داد که سیانوپیرن حدود ۰.۱ درصد از کل کربن موجود در این ابر را تشکیل می‌دهد، که باوجود کم بودن به نسبت کل کربن، نشان‌دهنده اهمیت و فراوانی بالای این مولکول در میان مولکول‌های کربنی موجود در فضاست.
این کشف همچنین می‌تواند در راستای فرضیه‌ای باشد که می‌گوید هیدروکربن‌های آروماتیک چند حلقه‌ای مانند پیرن، منبع اصلی کربن در منظومه شمسی بوده‌اند. برای نمونه، کشف PAHها در شهاب‌سنگ‌ها، دنباله‌دار‌ها و سیارک‌ها موجب شد تا دانشمندان تصور کنند که این مولکول‌ها بخش زیادی از کربن را که بعد‌ها در منظومه شمسی به کار رفته است، تأمین کرده‌اند.
پژوهشگران MIT قصد دارند به تحقیقات خود در زمینه PAHهای بزرگ‌تر در ابر TMC-۱ ادامه دهند و به دنبال پاسخ این پرسش هستند که آیا پیرن موجود در TMC-۱ در خود این ابر شکل گرفته یا از سایر نقاط جهان با فرایند‌های پرانرژی، مانند احتراق در اطراف ستارگان در حال مرگ، به این ابر وارد شده است. این یافته‌ها می‌توانند پنجره‌ای جدید به روی درک ما از چگونگی شکل‌گیری مواد شیمیایی پیچیده در فضای میان‌ستاره‌ای بگشایند و به مطالعه مسیر‌های شیمیایی احتمالی منجر به شکل‌گیری حیات کمک کنند.
انتهای پیام/