عبدالله فیضاللهزاده، مدیرعامل آکادمی یاسان در یادداشتی درخصوص برنامهنویسی برای کودکان نوشت: برنامهنویسی برای کودکان، که اغلب با محیطهای بصری و بازیگونه آغاز میشود، در واقع آموزش تفکر الگوریتمی است. این فرآیند به طور مستقیم خلاقیت را در پنج حوزه کلیدی تقویت میکند:
حل مسئله خلاقانه
برنامهنویسی ذاتاً یک فرآیند حل مسئله است. کودک با یک هدف مشخص (مثلاً ساختن یک بازی ساده یا متحرکسازی یک شخصیت) روبهرو میشود، اما مسیر رسیدن به آن هدف همیشه مشخص نیست. او باید قطعات منطقی کد (بلوکها) را به روشهای جدید و منحصر به فردی کنار هم بچیند تا به نتیجه دلخواه برسد. این نیازمند تفکر خارج از چارچوب و ابداع راهحلهایی است که شاید توسط برنامهنویسان بزرگسال کمتر به ذهن برسد.
آزمون و خطا و تابآوری
در کدنویسی، خطاها (Bugs) اجتنابناپذیر هستند. هر بار که کد کار نمیکند، کودک مجبور است فعالانه به عقب برگردد، خطایابی کند و روش خود را اصلاح نماید. این چرخه مداوم «آزمون، شکست، تحلیل و اصلاح» به طور طبیعی خلاقیت را در جهت یافتن راهحلهای جایگزین تقویت میکند و مقاومت روانی او در برابر شکست را افزایش میدهد.
تبدیل ایده به واقعیت
خلاقیت زمانی به اوج میرسد که یک ایده صرفاً ذهنی، به یک محصول قابل لمس و تعاملی تبدیل شود. برنامهنویسی این شکاف میان خیال و واقعیت را پر میکند. کودک میتواند یک داستان، یک شخصیت، یا یک دنیای خیالی را در ذهن داشته باشد و با کدنویسی، آن را زنده و قابل اجرا سازد. این توانایی، اعتماد به نفس خلاقانه او را به شدت بالا میبرد.
کنترل و قدرت ساختن
برخلاف مصرفکننده منفعل محتوا (مثل تماشای تلویزیون)، برنامهنویسی کودک را به سازنده تبدیل میکند. وقتی کودک متوجه میشود که میتواند با دستورات خود، اشیاء دیجیتال را کنترل کند و رفتارشان را تعیین نماید، حس قدرت و مالکیت بر ابزارهای خلاقانه در او شکل میگیرد. این حس کنترل، انگیزهای قوی برای ساختن پروژههای بزرگتر و پیچیدهتر ایجاد میکند.
تفکر سیستمی و ساختاردهی
خلاقیت مؤثر نیازمند نظم است. برنامهنویسی به کودک میآموزد که ایدههای بزرگ را به مراحل کوچک و منطقی تقسیم کند. تجزیه یا این مهارت ساختاردهی، به او کمک میکند تا حتی در فعالیتهای غیربرنامهنویسی، بتواند پروژههای پیچیده را به اجزای قابل مدیریت تقسیم کند و به شکلی سازمانیافتهتر به سوی هدف نهایی حرکت کند.
برنامهنویسی محیطی امن فراهم میکند که در آن کودک میتواند بیقید و شرط آزمایش کند، قوانین جدید بسازد و نتایج مستقیم کنشهایش را ببیند. این فرآیند پویا، ساختار ذهنی او را به سمت تفکری انعطافپذیر، نوآور و خلاق هدایت میکند.
انتهای پیام/