در این روزهای پایان سال که حسابی بازی های لیگ ایران و همچنین لیگ قهرمانان آسیا سر فوتبالی ها را به خود گرم کرده، بیرون از آن هم اتفاقات عجیبی در حال رخ دادن است.
کارلوس کی روش بعد از ۴۰ روز مرخصی به ایران بازگشت تا ابتدا جلساتی را با علیرضا اسدی دبیر کل جدید فدراسیون فوتبال و محمد خاکپور و حبیب کاشانی به انجام برساند و بعد از آن خود و تیمش را برای دو دیدار دوستانه با سوئد و شیلی آماده کند.
اما این دو جلسه حساس به بدترین شکل ممکن انجام شد و بدترین نتایج ممکن از آن به بیرون درز پیدا کرد و اوضاع فوتبال ما را پیش از چند بازی مهم در سطح ملی آشفته کرد.
خروجی اولین جلسه که بین کی روش و اسدی برگزار شد تقریبا فاجعه بود. جایی که اسدی نشان داد مثل نفرات قبلی نیست که از نام پر طمطراق سرمربی تیم ملی بترسد و مسحور کاریزمای سرمربی تیم ملی شود و هر چه شنید بله بگوید و تمام. مدافع وسط سابق تیم ملی ایران مانند مربی دوران جوانی اش مرحوم پرویز دهداری نشان داد ابایی از انجام کارهای بزرگ و درافتادن با شاخ غول ندارد. اسدی شمشیر را از رو برای کی روش بسته بود و برای اولین بار با صراحت کامل و بدون هیچ ترس و رو در بایستی و بی پروا ضعف های کاری کی روش را به او متذکر شد و همین باعث شد تا مربی پرتغالی تیم ملی حسابی از کوره در برود و از کفاشیان بخواهد شخصا در این موضوع ورود پیدا کند.
فاز جدید جنگ کی روش و اسدی دیروز آغاز شد. جایی که قرار بود امروز ابتدا اسدی نشست مطبوعاتی برگزار کند و بعد از او کی روش روبروی اصحاب رسانه بنشیند و جواب نشست ساعت پیش اسدی را بدهد و توپ را در زمین دبیر فدراسیون بیندازد؛ اما وقتی آقای دکتر از حربه کی روش باخبر شد نشست خود را لغو کرد و متعاقب آن هم آقای سرمربی هم دلیلی برای برگزاری جلسه ندید و ترجیح داد از طریق رسانه ها سال نو را به مردم تبریک بگوید.
کاری به صحت و سقم صحبت های اسدی نداریم. کاری نداریم به اینکه نتایج تیم ملی چه قدر با گذشته تفاوت پیدا کرده بود. کاری نداریم به اینکه کارنامه کی روش با برانکو از لحاظ نتیجه و دستمزد چه مقدار تفاوت دارد. کاری نداریم به اینکه در تیم ملی جوانگرایی شده است یا نه. کاری نداریم به اینکه اگر صادقی و حیدری ناآماده نبودند بازهم از وریا غفوری و پور علی گنجی استفاده می شد یا نه.
فقط از سرمربی حرفه ای تیم ملی می خواهیم همان طور که نسبت به زمان دریافت حقوقش حساس است و حرفه ای کمی هم نسبت به انتقادها سعه صدر بیش تری به خرج دهد و حرفه ای تر برخورد کند و به جای مظلوم نمایی و فرافکنی، پاسخگو باشد.
جلسه دوم کارلوس کی روش با محمد خاکپور و حبیب کاشانی برگزار شد. جلسه ای که قرار بود در آن درباره مسائل مختلفی صحبت شود اما بحث اصلی بر سر دو پدیده جوان فوتبال ما بود. سردار و جهانبخش. و اینکه باید این دو بازیکن تعطیلات نوروز را در کدام تیم به سر ببرند. با تیم ملی بزرگسالان به بازی تدارکاتی با سوئد و شیلی بروند یا با تیم امید به جنگ تیم های آسیایی برود و خود را برای رسیدن به المپیک ۲۰۱۶ آماده کند.
در نهایت کارلوس کی روش بازهم حرف نهایی را مغرورانه زد و عنوان کرد به این دو بازیکن نیاز دارد چون قرار است از حیثیت فوتبال ایران دفاع کند. کاملا درست که این دو بازی می تواند برای تیم ملی ما بسیار سودمند باشد. بازی کردن و تنه به تنه شدن با بازیکنانی چون سانچز و زلاتان به خودی خود کلاسی آموزشی برای بازیکنان ایرانی است اما واقعا آیا این دو بازی دوستانه مهم تر است یا بازی های مقدماتی المپیک. رقابتی که ایران با تمام مشکلات اخیرش خود را آماده کرده تا به مصاف رقبایی برود که از مدت ها قبل تر از تیم ما خود را برای این مسابقات آماده کرده اند؟
باختن در این دو بازی حیثیت فوتبال ما را بیش تر زیر سوال می برد یا باختن به تیم های حاشیه خلیج فارس. یا ۴۳ ساله شدن حسرت المپیکی شدنمان؟
نکته بعد این است که حضور این دو بازیکن چه مقدار برای تیم بزرگسالان اهمیت دارد و نبودنشان در تیم ملی امید به چه میزانی می تواند راندمان کاری شاگردان خاکپور را کاهش دهد.
اگر به رقابت های جام ملت های آسیا توجه کنیم، متوجه می شویم که سردار آزمون در نیمی از بازی های تیم ملی بازی کرد و جهانبخش هم در سه برای روی نیمکت نشسته بود و از ابتدا به میدان نرفت.
اما بدون هیچ گونه شک و تردیدی حضور داشتن سردار و علیرضا در تیم ملی امید بار فنی و روحی این تیم را چندین مرتبه افزایش خواهد داد و می تواند تیم ملی امید را در مسیر المپیکی شدن کمک کند.
در نهایت از سرمربی تمامیت خواه و خودرای تیم ملی ایران می خواهیم کمی در مقابل انتقادها نرمش داشته باشد و کمی هم منطقی تر نسبت به مسائل برخورد کند و به جای فرافکنی پاسخگو باشد. همین.