به گزارش سرویس ورزشی برنا،«او هیچ گاه در زمین نا امید نمی شود.» این توصیف بیژن مقانلو مربی تیم ملی درباره پدیده نوظهور جدید تکواندوی ایران است.
بله. فرزان عاشورزاده. اسمی که به یک باره در ورزش کشور گوش به گوش پیچید. پدیده ای که فدراسیون جهانی تکواندو به او لقب سونامی داد. لقبی برازنده جوان 18 ساله سلمانشهری. جوانی که سه امتیازی های سر، شگردش است. کسی که در عین جوانی، باتجربه پا می زند. خودش می گوید مبارزات ذهنی و حفظ آرامش در شیاپ چانگ مهمترین رموز موفقیتش هستند.
بازخوانی تعریف و تمجیدهای فدراسیون جهانی تکواندو در وصف عاشورزاده خالی از لطف نیست: «او به دلیل حملات همه جانبه که مثل موجی بزرگ حریفش را در بر می‌گیرد، همه حریفان را شکست داد. این ورزشکار هجده ساله ایرانی لقب «سونامی» گرفته است. این نوجوان بلندقد و مؤدب که از اعتماد به نفس بسیار بالایی برخوردار است و در اکثر مسابقات در سال اخیر، رقبایش را ۱۲ تایی کرده، امیدوار است در قدم بعدی صاحب مدال طلای المپیک شود.«
کسی که سال 93 دربست به نام او خورده بود. سالی که در آن فرزان همه جور مدال طلا را از آن خود کرد؛ از دو طلای گرندپریکس مکزیک و منچستر بگیرید تا طلای بازی های آسیایی اینچئون. مدالی که بعد از 12 سال در وزن دوم المپیکی به یک ایرانی رسید. کسی که بیستمین طلای کاروان ایران را از آن خود کرد و جاوادانه شد.
همه این افتخارآفرینی ها باعث شد تا بار دیگر به ظهور یک ستاره واقعی در تکواندو امیدوار شویم. به یک طلایی تمام عیار. به کسی که باخت در قاموسش نمی گنجد. به یک سبک وزن فوق العاده دیگر. اتفاقی که بعد از خداحافظی بهزاد خداداد دیگر حادث نشد. حالا ایران برای المپیک ریو یک طلایی محتمل دارد و باید کم کم خوش رنگ ترین مدال ریو را برای فرزان کنار بگذاریم.
فرزان متولد 6 آذرماه 1375 است. جوانی ترکه ای، با ادب، کم حرف و البته باهوش. یک حرفه ای بالفطره. او ورزش را از 6 سالگی و از باشگاه مساعدی سلمانشهر زیر نظر مهرداد ساعدی آغاز کرد. وقتی مقام نخست کشوری سال 87 را از آن خود کرد؛ تکواندویی ها به او امیدوار شدند. خودش هم عزمش را بیش از پیش جذب کرد.
عاشورزاده در مصاحبه ای اعلام کرده بود؛ الگویش مهدی بی باک است. مربی حال حاضرش در تیم ملی. فرزان راه بی باک را هم به خوبی در پیش گرفت. موفق شد بعد از 12 سال و بعد از الگویش، در بازی های آسیایی و در وزن دوم، ایران را صاحب مدال طلا کند.
فرزان این قدر خوب کار کرد که بی باک در وصف او گفت: «وقتی او را می بینم یاد خودم می افتم.»
سال 2015 هم برای جوان شمالی کشورمان عالی آغاز شد. طلای تورنمنت امارات در سال 2015 و طلای جام فجر و جام باشگاه های آسیا دیگر افتخار آفرینی های فرزان بودند. حالا بردن او برای رقیبانش از بلژیک و کره شمالی و چین تایپه تا قزاقستان و کره جنوبی محال شده است.
فرزان در این روزها و در مبارزاتش دیگر به بردن فکر نمی کند. او به پیروزی با اختلاف می اندیشد. زمانی که در فینال فینال های کورتاروی مکزیک تمام حریفانش را پیش از اتمام بازی 12 امتیازی می کرد.
نفر اول رنکینگ وزن دوم المپیکی جهان این روزها در بهترین شرایط خود قرار دارد و هیچ حریفی یارای مقابله با او را ندارد. او آرزوهای بزرگی را در سر می پروراند. آرزویی بزرگتر از کسب طلای المپیک و جهان. فرزان به تاریخی شدن فکر می کند. برای دانستن هدف فرزان باید به حرف های رئیس فدراسیون تکواندو رجوع کنیم: «اگر فرزان به کارش ادامه دهد، می تواند به رویایش که کسب بیشترین مدال تاریخ تکواندوست تحقق بخشد. کسب طلای المپیک تنها شروع کار او است.»