به گزارش سرویس ورزشی برنا، سیامند رحمان. رکورددار زدن وزنه های فوق سنگین. استاد مسلم بلند کردن وزنه هایی که نمی شود بلندشان کرد. کردمردی به شدت دوست داشتنی و محجوب. امکان ندارد کسی با او هم کلام شود و تحت تاثیر محبت ذاتی و خوش رویی اش قرار نگیرد. سیامند وزنه بردار معلول ایرانی است که استقامت و اراده را معنی کرده است. سیامند نام کوهی در کردستان است و چه وجه تسمیه جالبی. چقدر نامش برازنده اوست که واقعا چون کوه استوار است و بدون توجه به مشکل جسمانی که دارد یکی پس از دیگری مدال های جهانی را فتح کرد و افتخاری بزرگ برای ورزش ایران رقم زد و حالا نامش با طلا بر تاریخ ورزش کشورمان نوشته شده است.
سالی که گذشت برای رحمان سال بزرگی بود. او افتخارات بزرگی برای وزنه برداری ایران رقم زد.
رحمان امسال در مسابقات جهانی شرکت کرد و آنجا هم با اقتدار طلا را به خود اختصاص داد. جایی که وی موفق شد سه بار رکورد شکنی کند و در نهایت با وزنه 5/285 کیلوگرمی گردن آویز طلا را از آن خود کند.
سیامند در اینچئون دومین مدال طلای بازیهای آسیایی اش را کسب کرد. او 4 سال قبل هم در چین این افتخار بزرگ را به دست آورده بود و نشان داد تا وقتی باشد کسی نمی تواند روی مدال طلای سنگین وزن وزنه برداری حساب کند. سیامند آنقدر در اینچئون خوب بود که توانست رکورد دنیا را سه بار جا به جا کند و آن را به خود اختصاص دهد. طعنه آمیز است که این مرد بزرگ در هر مسابقه ای رکوردهای خود را جا به جا می کند و کسی را یارای رقابت با او نیست. اما خود سیامند از چیز دیگری خوشحال بود: در دسته فوق سنگین هم ایران حرف اول را می زند، خدا را شکر می‌کنیم که نفرات اول و دوم این دسته هر دو ایرانی هستند، منصور پورمیرزایی هم از دوستان خوب من است و در جایگاه دوم این دسته قرار گرفت. برای من در درجه اول این اهمیت دارد که پرچم کشورمان را به اهتزاز در بیاوریم و اینکه چه کسی در جایگاه قهرمانی می ایستد مهم نیست.
از افتخارات ورزشی رحمان به بگذریم او بعد از بازیهای پاراآسیایی اینچئون کار بزرگی انجام داد.
سیامند با اهدای نمادین مدال طلای اینچئون به مردم کوبانی نشان داد هم در ورزش حرف اول را می زند هم در اخلاق. او درباره اهدای مدال خودبه مردم کوبانی گفت: «مدالم را به مردم کوبانی که این روزها روزگار سختی را می گذرانند تقدیم می‌کنم و امیدوارم هرچه سریع‌تر آرامش به این منطقه بازگردد. داعش واقعا رفتاری دردمنشانه دارد و من می خواهم مردم کوبانی بدانند به یاد آنها هستم.»
رحمان به حق این استحقاق را دارد که یکی از چهره های برتر ورزش ایران لقب بگیرد چون به هر مسابقه و تورنمنتی که رفته با دست پر برگشته و پرچم عزیز کشورمان را به اهتزاز درآورده است.
او که مدال طلای پارالمپیک لندن را هم در کارنامه اش دارد، از حالا به طلای پارالمپیک ریو فکر می کند. طلایی که دور از دسترس نیست و حتما روی سینه کرد مرد ایرانی خواهد درخشید.
و مهمترین آرزوی سیامند رحمان برای سال 94: «امیدوارم همیشه بتوانم افتخار آفرین باشم و از مسابقات جهانی هم با مدال برگردم. آرزو می کنم در پارالمپیک ریو هم رکورد بالای 300 کیلوگرم را بزنم و رکوردم را در گینس ثبت کنم.»
ما هم آرزو می کنیم سیامند رحمان 26 ساله تا سالیان سال دبرای ایران طلاهای تپل به ارمغان بیاورد.