به گزارش سرویس ورزشی برنا، پس از جام جهانی 2014 و مشکلاتی که در تیم ملی به وجود آمد و به رغم همه حرف و حدیث ها، قرارداد کارلوس کی روش تمدید شد تا این مربی پرتغالی به کارش در ایران ادامه داده و طلسم ناکامی های ما در جام ملت های آسیا از سال 1976 را بشکند و تیم ما را راهی فینال این رقابت ها سازد.
کی روش دوباره به تهران آمد تا تیم ملی را برای جدال های حساس جام ملت های آسیا آماده کند. اما واقعیت این است که تیم ملی در جام ملت های آسیا به موفقیتی دست نیافت. اگر برخی باخت در ضربات پنالتی را شکست محسوب نمی کنند باید گفت تیم ملی در دور قبلی هم در ضربات پنالی حذف شد! و بنابراین تا اینجای کار هیچ تفاوتی میان افشین قطبی و کی روش وجود ندارد!
از همه مهمتر شکل بازی تیم ملی در این دوره از جام ملت ها شکل قابل قبول و قابل دفاعی نبود! در بیشتر دیدارهایی که تیم ملی در جام ملت های آسیا به نمایش گذاشت توپ و میدان بیشتر در اختیار حریف بود. البته در برخی از دیدارها تعداد موقعیت گل هایی که تیم ملی خلق کرده بود بیشتر از حریفان بود ولی استفاده از این موقعیت ها نیز به طور تمام و کمال نبود.
شاید ارائه فوتبال دفاعی در جام جهانی اجتناب ناپذیر نبوده و تیم هایی چون آرژانتین، نیجریه و بوسنی به مراتب از ما قدرتمندتر بودند و فوتبال شان بهتر و بالاتر از ما بود و اگر در این بازی ها تهاجمی بازی می کردیم قطعا شکست های سنگینی را محتمل می شدیم، کما اینکه دیدید در بازی با بوسنی که برای پیروزی به میدان آمده بودیم به راحتی با نتیجه 3-1 شکست خوردیم! اما این شکل از بازی در جام ملت های آسیا هیچ توجیهی نداشت چون حریفانی که ما به مصاف آنها رفتیم تیم هایی چون بحرین، امارات، قطر و... بودند که به مراتب ضعیف تر از آرژانتین و نیجریه و حتی کره و ژاپن و ... هستند.
تنها نقطه عطف بازی های تیم ملی در جام ملت های آسیا بهره گیری از بازیکنان جوانی چون مرتضی پورعلی گنجی، وریا غفوری، سردار آزمون، علیرضا جهانبخش، وحید امیری و... بود. جوانان تازه ای به تیم ملی معرفی شده اند و اگر این روند سرعت بیشتری بخود بگیرد در آینده صاحب تیم ملی پویا و دونده تری خواهیم شد.
تیم ملی در حفظ توپ به خصوص در نیمه زمین حریف دچار مشکل بود. به خاطر همین در طراحی حمله با خساست عمل می کرد. البته کی روش استحکام خوبی به خط دفاعی تیم ملی بخشید، تیم ملی شخصیت تیمی پیدا کرد و دیگر این چنین نبود که راحت گل بخورد و به تیم های درجه چندم ببازد اما دفاع تنها بخشی از فوتبال است؛ بخش دیگر فوتبال حمله است که تیم کی روش در اجرای آن ضعیف بود...
بضاعت نباید بهانه ای برای این شکل از بازی کردن باشد. کی روش می توانست و می تواند با دعوت از مهره های جدید به خصوص به جای بازیکنانی که فوتبال شان تمام شده جان تازه ای به تیم ملی ببخشد. خصوصا در خط هافبک. امروز در فوتبال روز دنیا، آغاز بازیسازی از منطقه یک سوم دفاعی است و بعد از آن هافبک های دفاعی هستند که توپ را به گردش در می آورند.
یادمان نرفته که پیش از آغاز جام ملت های آسیا سایت کنفدراسیون فوتبال آسیا در مقاله ای نوشته بود اگر تیم ملی ایران بخواهد در جام ملت ها هم همانند جام جهانی بازی کند قهرمان نخواهد شد. این چنین هم شد و در نهایت استرالیایی بر سکوی قهرمانی رفت که هر چند در جام جهانی به اندازه ما مورد بحث نبود اما با خاطر فوتبال تهاجمی که به نمایش گذاشت تصور می شد قهرمان جام ملت های آسیا شود...
ادامه حضور کی روش در راس کادر فنی تیم ملی با توجه به قراردادی که قبلا بین طرفین منعقد شده محتمل است و از سویی ادامه کار با این مربی پرتغالی خواست اغلب مردم بود. خواستی که به نظر می رسد نه از بازی های تیم ملی در جام ملت های آسیا بلکه از ادبیات منتقدین کی روش بر می خیزد... منتقدینی که پیروزی ها و گل های به ثمر رسیده را شانسی می دانند و این خود عاملی است تحریک کننده برای ایستادن پشت کی روش. مربی ای که البته قواعد بازی در رسانه ها و همچنین برخورد با مردم را بلد است چون در فوتبال حرفه ای رشد و نمو یافته است. اما باید قبول کرد فوتبال ما در چهار سال اخیر لااقل به لحاظ نتیجه گیری پیشرفتی با کی روش نداشته و اگر این روند ادامه داشته باشد چه بسا حامیان امروز سرمربی پرتغالی تیم ملی به زودی به جمع منتقدانش اضافه شوند!