تولد: 15 فروردین 1316 در تبریز. وفات: 3 اردیبهشت 1394 در مونیخ
بله. عزیز اصلی منش یا همان پیراهن بنفش فوتبال و عمو عزیز سینمایی ها رفت. خیلی ساکت و مظلومانه. غروب زندگی عزیز اصلی مانند طلوعش در بهار رخ داد. در غربت. در سکوت. دور از وطن. مرگی به سان زمان حیات. مثل دوران دروازبانی اش. زمانی که عزیز خیلی زود در آن محو شد . سال ۴۷. بعد از قهرمانی در آسیا. زمانی که از بازی های های ملی خداحافظی کرد یا خداحافظی اش دادند و حالا عزیز مردم ایران برای همیشه خداحافظی کرد.
بازیکن تیم های دارایی، شاهین و پرسپولیس صاحب بسیاری از اولین های فوتبال این مرز و بوم بود. اولین حضور ایران در المپیک با حضور عزیز فنر رقم خورد. اولین قهرمانی ایران در جام ملت های آسیا با گلری اصلی همراه بود. اولین بازی بین المللی پرسپولیس در تاریخ مقابل ارتش کره جنوبی و با حضور عزیز اصلی به ثبت رسید. اولین ۳-۰ دربی پایتخت به واسطه سیلی او به حاج ابوالحسن ثبت شد و بعد از آن بود که از عزیز خان به عنوان اولین یاغی تاریخ فوتبال ایران یاد کردند و در نهایت اولین بازیکن ملی پوشی که به دنیای هنر هفتم هم پا گذاشت و به قول فرنگی ها آکتور سینما شد و حدفاصل ۵ سال در ۸ فیلم فاتحین صحرا، کشتی نوح، پلی به سوی بهشت، تونل، بی عشق هرگز، خداحافظ تهران، مامور دو جانبه و پنجه آهنین ایفای نقش کرد.
عزیز اصلی پیش از روی آوردن به فوتبال در رشته های بوکس و کشتی کج هم فعالیت می کرد و از این حیث دارای اندامی ورزیده و چابک بود و همین مساله او را از دیگر فوتبالیستهای آن زمان متمایز می کرد. روحیات اصلی هم در نوع خود منحصر به فرد بود. وی تنها بازیکنی بود که در معامله بین خیامی مدیر عامل پیکان و علی عبدو، پرسپولیس را ترک نکرد و در این تیم ماند و به هوادارانش وفادار ماند و به مدت سه سال از دروازه تیم محبوبش دفاع کرد. وی ۲۴ بازی ملی هم در کارنامه خود به ثبت رساند و از او به عنوان یکی از سه دروازبان برتر تاریخ ایران در کنار نام های ناصر حجازی و احمد عابدزاده یاد می کنند.
اما دیگر نکته جالب در مورد عزیز اصلی این بود که وی پیش از روی آوردن به ورزش و فوتبال، دبیر ورزش بود و حتی بعد از کوچ به آلمان شغل اصلی خود را رها نکرد و به آموزش فوتبال به عنوان معلم و مربی ادامه داد. وی فارغ التحصیل دانشسرای تربیت بدنی بود و این شغل را به صورت آکادمیک دنبال می کرد و حالا تنها چند روز مانده به روز معلم بار سفر را بست و به آسمان پر کشید.
و دوباره زمان آن است تا یاد کنیم از کسی که فراموشش کرده بودیم. از کسی که لیاقت بیش تر این ها را داشت و ما قدرش را ندانستیم. ندانستیم و رفت. مثل ناصر حجازی. مثل صفر ایرانپاک. مثل غلامحسین مطلومی و مثل خیلی های دیگر.
حالا تیتر زدن در این روزها سخت ترین کار دنیا برای رسانه ای ها خواهد بود. حتما اگر استاد قندی بود؛ بهترین تیتر را انتخاب می کرد. تیتری در حد و اندازه های عزیز اصلی. اما استاد هم با عزیز همراه شد و ما را تنها گذاشت.
در آخر پیراهن بنفش، عزیز فنر، معلم نمونه، سنگربان امجدیه، آکتور خوش استایل، مظلوم ترین حق طلب. عزیز اصلی. خداحافظ.