به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری برنا، چند روز قبل محمود احمدی نژاد رییس جمهوری سابق،با سفر به استان مازندران،در جمع حامیانش سخنرانی کرد.در حاشیه این سخنرانی و در حالیکه حامیان دولت دلایل بسیاری برای اعتراض به وی داشتند و می توانستند با استناد به خانه نشینی 11 روزه،بحث مفاسد اقتصادی که در حاشیه دولت وی وجود داشت و وضعیت اسفناک کشور در پایان ریاست جمهوری این فرد به حضورش اعتراض کنند ولی نه تنها ممانعتی نشد بلکه همه چیز با آرامش به پایان رسید.
رفتار حامیان اصلاح طلب و اعتدالگرای دولت اما نقطه مقابلی هم دارد.در واپسین روزهای سال 93 علی مطهری،فرزند شهید استاد مطهری و نماینده مردم تهران در مجلس شورای اسلامی برای یک سخنرانی به شیراز دعوت شد.تندروهای مخالف دولت که از حضور و روشنگری وی واهمه داشت در مسیر فرودگاه به دانشگاه شیراز به او یورش بردند و شرایط تاسف باری را رقم زدند.علی مطهری امروز هم قرار بود در مضهد سخنرانی کند و باز مخالفان دولت با رفتارهای تند و خشن مانع از سخنرانی وی شدند و لاجرم این برنامه نیز عقیم ماند.
صبح امروز نیز آیت الله هاشمی رفسنجانی،رییس مجمع تشخیص نظام به دانشگاه امیرکبیر رفت تا از معلمان و اساتید تجلیل کند اما این حضور یک شخصیت رسمی نظام و فردی که منصوب رهبری است نیز واکنش اقلیت تندرو را به دنبال داشت.این افراد پس از اینکه دیروز مقابل دفتر رییس دانشگاه تجمع کردند و خواستار جلوگیری از حضور رییس مجمع تشخیص مصلحت نظام در دانشگاه شدند،صبح امروز نیز مسیر حرکت آیت اله هاشمی را سد کردند و لحظاتی با شعارهای توهین آمیز تلاش کردند مانع از حضور وی در دانشگاه شوند،تلاشی که البته با حضور پرشور سایر دانشجویان عقیم ماند.
این طیف سیاسی البته تلاش کردند در جریان سفر رییس جمهوری هم حواشی ایجاد کنند و با سد کردن راه خودروی دکتر روحانی و درگیری ساختگی فضا را ملتهب کنند که البته موفق به این کار نشدند و استقبال پرشور مردمی مانع از هر حرکت تخریبی شد.
نکته ای که در این میان جالب به نظر می آید ادعای مخالفان دولت است،آنها مدعی هستند این تجمعات انتقادی است و دولتمردان و سیاسیون باید ظرفیت نقد پذیری خود را بالاتر ببرند ولی مشخص نمی کنند چگونه با پرتاب سنگ و آجر و کفش و بستن تهمتها و سردادن شعارهای تند و تخریبی قرار است نقد کنند و اساسا نقد چه نسبتی به لشکر کشی و تخریب دارد؟
مقایسه رفتار طرفین نشان می دهد چه کسانی طالب گفتگو و ایجاد کرسی های آزاد اندیشی در دانشگاهها و سایر تریبون ها هستند و چه کسانی از طرح نظرات می ترسند؟اقلیتی که در 8 سال دوران مهرورزی به هیچ مخالفی اجازه عرض اندام ندادند،امروز در سایه فضای امنی که توسط دولت اعتدالگرا ایجاد شده به جای بحث و بیان در پی هجمه و یورش به شخصیتهای نظام و فعالان سیاسی هستند.به نظر می رسد دلیل این هجمه سخنان روشنگرانه شخصیت های سیاسی کشور است چون تندروها در قبال سخنان منطقی پاسخی ندارند تنها راه حل را خشونت و جلوگیری از ایراد سخن می دانند، راه حلی که تفاوت فاحش فرهنگی حامیان و مخالفان دولت را در معرض دید عموم می گذارد.