مثل یک رویا بود؛ رویای غیرقابل باور. رویایی که در ابتدای فصل هیچکسی حتی خوشبین ترین و تیفوسی ترین هواداران آبی و اناری به آن فکر نمی کردند. در ابتدای فصل وقتی در استارت افتان و خیزان بارسا، آبی و اناری ها برابر سلتا شکست خوردند تا فاصله شان در صدر جدول با رقیب دیرینه به 6 امتیاز برسد، بیشتر هواداران بارسا خواهان اخراج لوئیز انریکه بودند؛ مردی که آمده بود تا بعد از یکی دو سال خلا و روزهای خاکستری با تیتو ویلانووا فقید و سپس خراردو مارتینو، دوباره امپراطوری بارسلونا از نو بنا کند. مردی که از مکتب بارسلونا برخاسته و چند سالی در بارسلونای B تلمذ کرده بود و آمد تا دوباره خاطرات شیرین پپ گواردیولا را برای هواداران زنده کند؛ یک انتخاب حقیقی و البته درست. ساختن کاخ از کوخ ماموریت پسر خلف بارسا و شاگرد موفق لامسیا بود. ماموریتی بس مخاطره انگیز و دشوار که البته در ابتدا غیرممکن به نظر می رسید. چه آنکه انریکه درست همان راهی را رفت که پپ در آن قدم گذاشته بود. آغاز آرام و حتی متزلزل با بارسا مثل گواردیولا و سپس تثبیت در میانه فصل و در نهایت اوج گیری در پایان. یک سناریوی شیرین که البته پایانی به شدت هیجان انگیز داشت. مثل یک فیلم سینمایی که در ناامیدی محض و البته تلخی آغاز می شود و پایانی هپی اند دارد. هپی اند بارسلونا البته چیزی فراتر از هپی اند بود؛ یک پایانی بندی رویاگونه و به شدت غرورآمیز. در این میان البته شانس هم به انریکه کمک کرد آنجا که رئال مادرید مهمترین رقیب بارسا در کلیدی ترین برهه فصل ناگهان کار را زمین گذاشت تا بارسا از حریف زمینگیر شده عبور کرده و به دروازه های بهشت برسد. یک سبقت حسابی از یک رقیب بزرگ؛ هدیه ای که بسان یک نزول آسمانی بود و لوئیز انریکه و شاگردانش بهترین استفاده را از این هدیه داشتند.
امپراطور بزرگ حالا دوباره بساط قدرت را برپا کرده. با ژنرال هایی که توقف ناپذیر و غیرقابل شکست به نظر می رسند. دومین سه گانه تاریخ برای آبی و اناری ها شاید حتی به تعبیری از سه گانه نخست شیرین تر و رویایی تر بود. سه گانه ای که می تواند آغاز یک عصر جدید برای بارسا باشد؛ عصری بدون یک مهندس بزرگ، با مثلث برمودای MSN و البته با یک بارسای نونوارتر و پوست انداخته. البته اگر لوئیز انریکه بماند.