برنا_ ایلام، کامران منصوری جمشیدی، روزنامه نگار_ در اوج مدیریت جهانی بودیم که دهها قطعنامه جهانی با اتفاق آراء کشورهای مختلف علیه ما صادر می‌شد به طوری که حتی کشورهای دوست نیز برای چاپیدن ما از در پشتی می‌آمدند که از مراوده با ما ابا داشتند.
سخنرانی‌های مدیران جهانی در خارج برای صندلی‌های خالی بود و هر جمله رابطه ده دوازده کشور را با ما قطع می‌کرد و در داخل سخنان ریشخند گونه و ادعاهای اغراق‌آمیز غیرواقع، عوام‌فریبانه آن هم در شکلی مضحک به قول امروزی‌ها روی اعصاب ملت رژه می‌رفت. جراحی بزرگ اقتصادی در بدترین و نامناسب‌ترین زمان ممکن با همیاری مجلس هم‌سو تیر خلاصی بود که این اقتصاد زار و نزار را بسمل و به کما برد. اوضاع روزانه که نه ساعتی و لحظه به لحظه بدتر می‌شد. چهره‌ها درهم بود و هیچ امیدی نبود که شاید راهی باشد که گره از ابروان مردم باز گردد. شعارهای پوپولیستی و آرمان‌های بی‌منطق بر شدت نومیدی‌ها می‌افزود مسایلی مقدس می‌شد و ارزش قلمداد می‌گشت که هیچ عقلی دلیلش را کشف نمی‌کرد. مغزها فرار می‌کردند و زبان‌ها درازتر می‌شدند.
در اواخر آن دوران چپاول و نابودسازی ثروت ملی و در برهه نشر دروغ، همان تحریم‌هایی که چندی پیش کاغذ پاره‌ای مستحق زباله‌دانی بیش نبودند، مفر و بهانه‌ای برای توجیه یک عالم بی‌تدبیری و اشاعه حرص و طمع غارتگری، تنش‌زایی بین‌المللی، هتک حرمت بزرگان و صدها افتضاح دیگر بارها و بسیار گفته و نوشته شده درحالی که وضوح این خسران چنان بود که نیازی به بازگو نداشت.
ناامیدی در جامعه موج میزد و سر به صخره اختناق میکوبید. در چنین فضای تاریک و ناامیدی باز از سمت خود مردم ندای تدبیر و امید سر داده شد. سرهای به زمین دوخته شده بالا آمدند و دست‌هایی که زانوهای غم را بغل کرده بودند دست بر زانو نهاده و برخاستن کوشیدند. مردم خسته از ناشایستگی‌ها که محسور مسکن‌های کاذب و ماکتی نشده و فریب پول تو جیبی ماهیانه‌ای که از جیب بخش تولید بیرون کشیده شده بود و به سختی هزینه شارژ گوشی نوجوان‌های خانواده را تامین می‌کرد را نخورده بودند، باز هم به صحنه آمدند. نه به وعده ساندیس و نه به دستورات قیم مآبانه سازمانی.
آمده بودند برای تغییر و لبیکی دوباره به اصلاح و بازسازی. تغییری که منوط به تدبیر بود و بازسازی و اصلاحی که به آن امیدی جان گرفته بود می‌‌بایست جلوی ضرر از همان جا گرفته شود و این کمترین منفعت ملی این همت بود.
آری پس از هشت سال امید آمده بود. 24 خرداد امید به تدبیر حماسه ساخت و پول‌های کثیف هم این رود را آلوده و ایستا نساخت چرا که نیازی به تبلیغ نبود نیاز تنها تغییر بود و بس. مردم خوب صدایی که از جنس مردم باشد را می‌شنوند مردم خوب با دلی که مهر مردم در خود همدل می‌شوند.
24 خرداد آری همت مردم هزار سحر و جادو و صدها تلاش مذبوحانه را خنثی نموده و رودهای مردمی به هم پیوسته دریایی شده بودند خروشان. و این دریا آبی بود که بر آتشی که بر پیکر ایران شعله‌ور شده بود را فرونشاند.
امروز در دومین سالگرد این روز دریایی می‌دانیم که تدبیر تا حد امکان دستان اهریمنی و غارتگر را از ثروت ملی دور ساخته و فاجعه مهار گشته و امید به روزهای خوش در دلها جوانه زده است.
مردم می‌دانند که هشت سال چه بر سر مملکت آمد و چه ویرانه‌ای را دوباره باز پس گرفته‌اند لیکن به آبادیش امیدها دارند. امیدی که البته برای فاجعه‌سازان که از آب گل‌آلود ماهی‌ها گرفته بودند تلخ و زجر آورست و به هر طریق بر کور کردن آن امید جهد می‌کنند و در این راه به عوام الناس دل بسته‌اند لیکن خوشبختانه در ملت ما عوام الناس ناچیز است. به تعداد خود این فاجعه‌سازان دلواپس. اینان که دلواپس امیدند گوئی سیر سیر از سر خوان یغما برنخاسته و هنوز اشت‌های چپاولشان شکم‌ها را چنگ می‌زند. هر چند آن سفره بر چیده شده است لیکن هنوز با خصلت افراطی خود مترصد دست درازی هستند.
امروز اصل مورد خواست و وثوق ملت یعنی اعتدال گرایشی است برابر افراط‌گرایی و این افراط رو در روی مردم ایستاده و به آب و نان آنها تمسخر دارد. لیکن همان‌طور که به ذکر آمد مردم به سادگی مردمی را از نامردمی تمییز می‌دهند و با ارزش سازی‌های هدفمندشان سازش نمی‌کنند. دهان کجی‌ها را به آب و نان آنها را دیده‌اند. دیده‌اند چگونه هر که دغدغه‌اش آب و نان مردم است را دشمن می‌دانند.
اعتدال اما فرصتی است تا همه دل را با مردم صاف کرده، طبع غارت‌پسند را به آب قناعت بشویند و توبه کنند و صف مردم باز گردند و مردم شوند. جناح‌های سیاسی مردمی که به مردم دلبسته و وابسته‌اند به واسطه اینکه تنها پشتیبان خود را در عرصه سیاست مردم می‌بینند لذا لاجرم اهل اعتدال هستند. چرا که مردم به ذاته طالب آرامش‌اند و اعتدال کلید این آرامش است.
اعتدال یک فرد معتدل او را از تنش و پرخاش منع می‌کند و باید گفت اعتدال ضامن تدبیر و خردگرایی است.
اعتدال به معنی تغییر مشی سیاسی نیست چون اعتدال مشی سیاسی نیست بلکه یک فرصت و ارزش است که به اصلی معتبر بدل شده اعتدال تغییر در کنش سیاسی است فلذا آرامش‌زاست و آرامش راه رسیدن به صف مردم است.
مردم ایران در 24 خرداد بار دگر اعتدال را بر افراط ترجیح دادند و ای کاش همگان این پیام را تا دیر نشده است دریابند.