کمتر دوره‌ای از سال است که عموم مردم به چنین یگانگی حسی و معنوی نایل می‌شوند. روزه، بهانه‌ای است که عموم مسلمانان، دست‌کم به مدت یک‌ماه، تلاش مشترکی را برای رسیدن به یک هدف متعالی و واحد پیگیری کنند. همان‌طور که در تاکیدات مکرر مذهبی نیز عنوان شده، روزه، محدود به نخوردن و نیاشامیدن نیست. پرهیز از مبتلات روزه، قیدی است که روزه چشم و زبان و ذهن و ضمیر آدمی را به دنبال دارد. قیدی که نهیبت می‌زند تا مبادا با دهان تشنه و گرسنه، چشم و زبان به معصیت بگشایی و خلقی را آزرده کنی. قیدی که تشویقت می‌کند به ذکر یاد و نام حضرت دوست، دستگیری از مستمندان و کوتاه‌آمدن از منافع زودگذر در ارتباطات اجتماعی.
مردم جامعه‌ای که در یک محدوده زمانی، برای ایثار، نیکی و مهربانی، از یکدیگر سبقت بگیرند، مصداق همان وَالسَّابِقُونَ السَّابِقُونَ بوده و طبق وعده الهی از مقربان درگاه الهی به شمار می‌روند. اما آسیب‌شناسی مهمی که می‌توان در مورد ماه رمضان عنوان کرد، محدود تلقی کردن برکات ضیافت الهی به یک دوره 30 روزه است. این‌که با اتمام ماه‌رمضان، ایثار، ممارست، وحدت، نیکی و مهربانی را از یاد ببریم، نشانگر نوعی نگاه سطحی و تشریفاتی به این ماه عزیز خواهد بود. بنابراین نباید برکات و دستاوردهای این ماه، با اتمام 30 روز، به پایان رسد. چنین تمرین و ممارستی باید مقدمه‌ای باشد برای ارتقای روح و جسم در تمام ایام سال. اساساً آموزه‌های معنوی زندگی انسان، نمی‌توانند در یک دوره محدود شود. این امر به عنوان مثال، در مورد ماه محرم نیز صادق است. آموزه‌های این ماه، آن‌جا به یک نهضت تبدیل شد که انسان‌های موحد و آزاده را مجذوب خویش کرد و ریشه تحول‌آفرین بسیاری از تحولات تاریخ ساز در جوامع شده است.
امید آن‌که عنایت الهی، آن هم در چنین فصل گرمی از سال، که به فرموده نبی‌مکرم اسلام، روزه در آن، مصداق جهاد است، موجبات ترقی و تعالی‌مان شود. انشاالله.
میراعتماد عمادی