به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری برنا به نقل از هاآرتص، از دیدگاه اسرائیل، توافق هسته ای میان آمریکا و ایران در هر صورت توافق مطلوبی نخواهد بود. حتی اگر مرغ عشق هایی مانند جرج بوش و آریل شارون یا دوستان صمیمی مانند بیل کلینتون و اسحاق رابین الان در راس امور آمریکا و اسرائیل بودند، باز هم توافق هسته ای با تهران بر «روابط ویژه» آمریکا-اسرائیل تاثیر می گذاشت. ایران آنقدر متعصب و ترسناک و اسرائیل آنقدر آبدیده و نگران است که غیر از این انتظار نمی رود.
اما با بنیامین نتانیاهو و باراک اوباما در راس امور، این خطر وجود دارد که این مناسبات ویژه میان واشنگتن و تل آویو صدمه بیشتری ببیند. بی اعتمادی متقابل آنها و باور صادقانه آنها به سوءنیت های طرف مقابل فقط بر آتش رودررویی دوجانبه بیش از پیش می دمد.
البته می توان چنین تصور کرد که هرگونه توافق هسته ای احتمالی با حضور جفت رهبرانی مانند بوش/شارون یا کلینتون/ رابین در این مرحله توافقی کاملا متفاوت می بود. شارون و رابین از نفوذ شخصی خود در کاخ سفید استفاده می کردند تا حرفی درباره محتویات هرگونه توافق احتمالی بزنند و تاثیری بر آن بگذارند. بوش یا کلینتون هم به حرف آنها گوش می کردند و ملاحظات آنها را دست کم مورد بررسی قرار می دادند. اعتماد اساسی آنها به صداقت و تعهد شخصی طرف مقابل به مناسبات دوجانبه از روابط کلی واشنگتن و تل آویو در برابر هرگونه صدمات کلی محافظت می کرد.
اما با توجه به اینکه میان نتانیاهو و اوباما گفتمان کر و لال ها جریان دارد و فریادهای عمومی آنها که روز به روز هم بلندتر می شود و بی اعتمادی متقابل آنها به یکدیگر که موجب شده است کسی به حرف طرف مقابل اعتنایی نکند، کار را به آنجا رسانده است که اسرائیل عملا هیچ نفوذی در مهم ترین جا، یعنی کاخ سفید ، نداشته باشد.
نویسنده در بخشی دیگری از این مقاله نوشت مخالفت شدید نتانیاهو با توافق هسته ای ایران و تمایل وی برای مداخله در رقابت های جناحی داخلی آمریکا به منظور جلوگیری از حصول توافق هسته ای، از دید کاخ سفید نشانه های عناد شخصی نخست وزیر اسرائیل تعبیر شده است ، نه اعتقاد و باور وی به اینکه چنین توافقی خطری علیه موجودیت اسرائیل است. به همین ترتیب، از دید اسرائیل آمادگی و تمایل اوباما برای تعامل با ایران و نیز حمایتش از کشور مستقل فلسطینی صرفا بیانگر تلاش وی برای دفاع از منافع آمریکا تلقی نمی شود بلکه نشانه نیت خصمانه اوباماست.
نویسنده در بخش پایانی مقاله می نویسد اگر توافق هسته ای با ایران امضا شود، چشم انداز در حال لرزش خاورمیانه بیش از پیش به تلاطم خواهد افتاد. جنگ برای گرفتن موافقت کنگره با آن ، که با مسائل رقابت های سال انتخابات در هم تنیده است، رویداد کم سر و صدایی نخواهد بود. با این وصف، تحت شرایطی دیگر و با رهبرانی دیگر، شکی نیست که بستر زیرین مناسبات آمریکا-اسرائیل آنقدر استحکام دارد که این دوره پرتلاطم را به سلامت پشت سر بگذارد. تا زمانی که نتانیاهو و اوباما در راس قدرت هستند، خطر بیشتری وجود دارد که این روابط متحمل صدماتی ماندگار شود.
حتی اگر کسی هر دو رهبر را برای وضع کنونی مقصر بداند، در نهایت فقط یکی از آنها ابرقدرت است و دیگری هرچند قدرتمند، اما همچنان متحدی کاملا وابسته به این ابرقدرت است. همانطور که کلینتون یکبار گفت ، ظاهرا نتانیاهو اغلب فراموش می کند کیست و طرفش کیست.