خبرگزاری برنا ایلام، فرصتی محدود برای گرامی داشت یاد تمام کسانی است که نیاز به من وتو دارند .اون هم نه نیاز مادی و نگاه ترحمی بلکه درک یک واقعیت در جامعه ی امروز که رشد و شتاب تحولات صنعتی چنان بی رحمانه ارابه ی مرگ آفرین خود را بر بیشتر ارزش ها و هنجارها می تازاند که صدای خرد شدن استخوانهای آنها گوش فلک را کر کرده است ولی همه از آن غافل هستیم.
آیا وجود یک هفته بنام بهزیستی و گرامی داشت آن و نصب تابلو و پلاکارد ؛ برای ما کافی است ؟
با نگاهی به گستره پوشش بهزیستی در میابیم که اقشار وسیعی از مردم به انحاء مختلف با این نهاد حمایتی درگیر هستند و کارکرد این نهاد اجتماعی بسی بیشتر از اکثر نهادها و ادارات است و آن هم اقشاری که هرکدام مشکلات خاص خود را دارند و مدیریت آنها کاری سخت و ناشدنی است.چه باید کرد؟هرکسی باید به این سوال پاسخ دهد که برای کمک به(به زیستی) چه کرده است؟
جامعه ایران جامعه ای است با حجم وسیعی از معلولیت ها و مشکلات خاص که در جامعه سنتی و گذار به جامعه صنعتی مشکلات خاصی را ایجاد کرده است. اگر از همه مقوله های تحت کنترل و نظارت بهزیستی؛ فقط نگاهی به معلولیت و اقسام آن بندازیم ؛آن وقت متوجه حجم کار و عملکرد اداره ای بنام بهزیستی و انتظارات معلولان خواهیم شد.
جامعه قبل از آنگاه نگاهی ترحمی به معلول داشته باشد باید بپذیرد که معلولیت یک واقعیت و بخشی از جامعه است که خیلی از خانواده ها در اشکال مختلف با آن مواجه هستند .پس باید نگاه مان را اصلاح کنیم و معلول را بعنوان قشری همنوع پذیرا باشیم ؛ بخصوص ما که ایرانی و صاحب اشعاری مانند بنی آدم اعضای یکدیگرند هستیم ونباید از محنت دیگران بی غم باشیم .
.خودمان را لحظاتی جای اون معلول خاص قرار دهیم و ببینیم که چه می طلبیم .آیا دوست داریم که همنوع مان با تکبر و غرور خاصی ؛ اسکناسی مچاله شده و بی ارزشی را به سمت مان پرتاب کند.و یا از سر ترحم دستی بر ویلچر مان بزنند و چند متر به جلو پرت مان کنند..آنچه را بر خود نمی پسندیم بر دیگری نپسندیم ...
نهادینه شدن معلولیت بعنوان یک واقعیت و تلاش خردمندانه و ارزش مدار جامعه سبب میشود تا یک معلول خود را به عنوان عضوی هدفمند از جامعه قلمداد کرده و در ایفای نقش خود کوشاتر باشد .وازطرفی بی توجهی جامعه سبب ایجاد یک بحران اجتماعی و طرد شدن و عقده شدن رفتار میشود و به اشکال ناهنجار بروز میکند.
امروزه جامعه جهانی معلولیت را بعنوان واقعیت انکار ناپذیر پذیرفته است .از استخدام معلولان در ادارات و شرکت ها تا برگزاری مسابقات ورزشی در بالاترین سطح ممکن المپیک و جهانی ؛ همگی نشان از عزم جامعه جهانی برای حل این معضل است.پس ماهم باید این حرکت را از شعار و پلاکارد خارج و به مرحله عمل برسانیم و معلولان را بعنوان واقعیت های جامعه بپذیریم و در هر جا با سعه صدر و بینش والای ایرانی .اسلامی خودمان این پدیده نوظهور را در جامعه حل کنیم
مجتبی شیرخان، روزنامه نگار