پایان یک فصل فوتبال در ایران آغاز آسیب شناسی و رفع معظلات نیست، همان روزمرگی همه ساله گریبان فوتبال را گرفته و قرار هم نیست اتفاق ویژه ه ای رخ دهد.
این روزها باید دغدغه مسوولان فوتبال کشور علل کاهش چشمگیر تماشاگران فوتبال و ایجاد راهکار برای بازگشت این تماشاگران به ورزشگاه ها باشد.در روزهایی که لیگ برتر تعطیل بود می شد با آسیب شناسی فصل قبل زمینه های رفع این معضل را فراهم آورد، می شد چند نفر صاحب نظر( نه صاحب شهرت) را آورد و نشاند پشت میز کارشناسی و علل قهر تماشاگر با ورزشگاه ها ریشه یابی کرد، می شد از رسانه کمک گرفت برای رفع مشکلات و معضلات، می شد همه موانع را یکی پس از دیگری برداشت تا تماشاگر با سکوهای ورزشگاه ها آشتی کند ولی هیچکدام نشد تا این فصل هم پس از فروکش کردن هیجان ابتدایی باز سکوهای ورزشگاه ها خالی بمانند.
واقعیت اینست همه ضرباتی که این فوتبال در طول سال ها متحمل شده بابت همین روزمرگی است، مدیرانی که یا نمی دانند چه می کنند و یا دانسته اسیر روزمرگی می شوند. دلیل رشد لاک پشتی فوتبال هم همین است، بودن در قاب دوربین و صفحات رسانه ها به نظر کفایت می کند برای مسوولان فوتبال و گویا آنها قراری بر جهش فوتبال ندارند.فوتبالی که همه جای دنیا صنعت است در ایران بیشتر به سرگرمی می ماند و البته بیشتر از اینکه مردم را سرگرم کند مسوولان را سرگرم می کند! این روال نه درست است و نه در قالب های مدیریتی می گنجد و نتیجه این نادرستی و خارج از روال بودن هم همین می شود که می بینید؛ مردم از فوتبال لذت نمی برند.
آخر این هفته لیگ برتر دوباره شروع می شود ولی شما انتظار یک اتفاق خیلی خاص و ویژه را نکشید، فوتبال امسال هم قرار نیست خیلی با فوتبال سال قبل متفاوت باشد.