خدا را شکر به خاطر وجود آزادی بیان در ایران هر کسی می تواند بدون هیچ نگرانی اظهار نظر کند و در پاره ای موارد حتی اظهار فضل و جالب‌تر اینکه عده ای دیگر هم به خاطر همین آزادی بیان می توانند در برابر اظهار فضل و اظهار نظر گروه مقابل اعتراض کنند و آنتی نظر و آنتی فضل خود را نشر دهند و تازه با ظهور معجزه فضای مجازی که دیگر کار هر دو گروه هم راحت تر است.
عده ای که در دولت های گذشته در برابر موج افزایش بیکاری و تورم در حالت استندبای بودند امروز با یک ری استارت جدید سعی در جبران این خطای تاکتیکی و غفلت سیاسی دارند و در جهت کمک به دولت و ایجاد اشتغال و امر مهم کارآفرینی شروع به راه اندازی کمپین های مجازی در رد این و حمایت آن کرده اند که کاری بسیار نیکوست. نمونه اش کمپین من یک روستایی هستم در جهت رفع بیکاری برای خبرنگاران و عکاسان اطرافشان و همچنین آشنایی این دوستان با محیط روستاها با برگزاری تورهای یک روزه عکاسی در فضای روستاها.
در عوض گروه مقابل هم که در دو دولت گذشته فقط اعتراض می کردند و به غلط وضع کشور را تیره و تار می دیدند با این ابتکار بی بدیل و شاهکار تمام عیار راه اندازی کمپین های اینچنینی از طرف افراد مخالف رییس جمهور سازندگی آچمز شده اند و بازار اشتغال زایی را به حریف واگذار کرده اند؛ شروع به راه اندازی کمپین من یک نوزاد هستم کردند تا هم حق داشتن اعتراض را در ذهن نسل جدید از همان ابتدای ونگ ونگ کردنشان نهادینه کنند و هم مشکل بیکاری را در همان ابتدای ورود نسل جدید به جهان حل و فصل کنند.
اصلا چه اشکالی دارد که ما با توجه به حق دفاع از خودمان کمپین راه بیاندازیم اصلا راه انداختن کمپین راه خوبی را برای دیده شدن است. مگر چه چیزی کمتر از آن آقایی داریم که در مجلس کاغذ به دست می گیرد من یک روستایی هستم و عکاس ها هم کلیک کلیک عکس می گیرند و همه جا پخش می شود؟خوب ما هم دوست داریم دیده شویم و اسم مان را سر زبان ها بیافتد.
در راستای این اصل مسلم و اثبات شده که هر کسی تخصصی دارد، یکی پزشکی خوب است و مشهور می شود یکی اختلاس گر موفقی است است و معروف می شود و یکی هم معترض و مخالف قدرتمندی است و همه جا حرف می زند و کمپین راه می اندازد و دیده می شود ما هم باید به تخصص خود پی ببریم و در جهت تقویت آن بکوشیم.
اصلا باید برای تک تک کلماتی که یک آدم معروف و محبوب می زند کمپین اعتراض راه بیاندازیم. حیف که چند سال پیش این کمپین ها چنین مد نبود وگرنه چه کمپین هایی که نمی شد به راه انداخت. مثل کمپین لولوهای گیاهخوار، کمپین برداران قاچاقچی، کمپین حمایت از مادر چاوز، کمپین حمایت از ریختن آب در جای مناسب، کمپین هاله های نور با ولتاژ بالا، کمپین من یک غنی ساز اورانیوم در زیر زمین هستم و غیره. چه کمپین های باحالی که نمی توانستیم راه بیاندازیم و حیف که این فرصت هزاره سوم را از دست دادیم.
البته حالا هم دیر نشده فقط باید دید موج از کجا بلند می شود و باد به کدام سمت می وزد. کمی رندی می خواهد و یک آدم معروف که باحیا باشد در مقابل توهین ها واکنش تندی نشان ندهد. بعد شروع می کنیم و هر حرفی زد یک کمپین علین سخنانش راه می اندازیم و دیده می شویم و از آنجا که انسان آبروداری است اگر کار به جای باریک هم کشیدبا یک عذرخواهی و مظلوم نمایی سروته قضیه را هم می آوریم و می رویم سراغ یک نفر دیگر و هم خودمان دیده می شویم و هم مشکل اشتغالمان حل شده و هم دیده می شویم و معروف، هم دیگه چه خبر؟