ماه مهربانی، ماه دانش آموزی، ماه یادگیری و ماه بچه های کوچک از را ه رسید.دلم هوای مدرسه کرده است، مدرسه ای به بزرگی قلب بچه های کوچک و باز ماه مشق های خط خطی، کیف های پر از کتاب، بدرقه ی کلاس اولی ها، شیطنت های راه مدرسه، انتظار زنگ تفریح و هجوم به بوفه ی مدرسه، داستان های چوپان دروغگو، فداکاری ریز علی، بابا آب داد، کوکب خانم، تصمیم کبری روباه و زاغ و قالب پنیری که دزدیده شد، آغاز راه روشن دانایی و ماه فرار از جهل ونادانی...
آری ماه مهر ماه نوجوانان و نونهالانی است که آیند ساز این کهن زاد گاه هستند، و معلمانی که این پس از سه ماه استراحت و بازآموزی با کوله باری از تجربه، سلاح مبارزه با جهل و نادانی را بر دوش میگیرند تا شاید قلمی بر قلم های جهان بیفزایند و اسلحه و تفنگی را کم کنند.
عالمی میگوید، (( اگر بجای تفنگ با معلم به جنگ دنیا میرفتیم، همه دشمنان را نابود می میکردیم.))
مهر نماد دمهربانی است، مهر آشیانه ی تولید علم و دانایی است. پایگاه مبارزه با جهل و بیسوادی و استبداد است.
باید بپذیریم که صلاح و فساد هر مملکتی به دست معلم و دانش آموز است. تربیت و تعلیم هر جامعه ای از مدرسه شروع میشود. آموزه های معلمان چراغ راه اینده سازان است.
باید بپذیریم که آموزش و پرورش با داشتن حدود 60 درصد جمعیت کشور، اساسی ترین و تاثیر گذار تربن نهاد جامعه ایران است... حدود 14میلیون دانش آموز، یک میلیون معلم ، که چیزی در حدود 30میلیون هم خانواده های آنها را تشکیل میدهند، میتوانند هر تحولی را رقم بزنند.
باید هم معلم و هم دانش آموز بدون دغدغه و به دور از هر تنشی وارد مدرسه شوند. ناملایمات روزگار و کمبودها و کاستی ها ، همه می توانند در کار نظام اموزشی خلل ایجاد کنند و انها را از رسیدن به سرمنزل مقصود باز دارند.
مسوولین باید در فکر تامین معیشت مادی و حفظ ارزش و جایگاه واقعی معلمین در جامعه باشند، زیرا در غیر اینصورت کشور دچار ناملایماتی میشود که جبران آنها کاری ناممکن میشود.
فصل شعار گذشته است و نگاه همه به عمل مسوولین است تا بدانند برای فرهنگ و آموزش و پرورش این مملکت جقدر ارزش قایل هستند. بیاییم همه دست به دست هم بدهیم و آموزش و پرورش را به راه اصلی آن بازگردانیم.