به گزارش گروه جوان و جامعه خبرگزاری برنا، مریم یوسفی، جامعه شناس، در خصوص رواج تک فرزندی و مشکلات آن بیان داشت: یکی از مشکلاتی که در 20 سال اخیر با آن برخورد داشته ایم تک فرزندی یا بی فرزندی است. بدون شک این یک معضل بزرگ است و ما در جهان با بحرانی به نام بحران سالمندی مواجه هستیم. آمار سالمندی نه تنها در ایران بلکه در جهان بالا رفته است.
یوسفی با تاکید بر اینکه آمار سالمندان رو به فزونی است، افزود: اکثر دانشگاه های ایران در سال های آینده به سرای سالمندان تبدیل می شود و این اتفاق اصلا خوشایند نیست. موازنه جمعیت برهم می خورد و این برای یک کشور فاجعه است.
وی در ادامه یادآور شد: میزان نرخ رشد جمعیت کاهش یافته، میانگین سن بالای 60 سال افزایش پیدا کرده است و این مساله برای یک کشور یک بحران جدی محسوب می شود، زیرا به میزان زاد و ولد باید در جامعه گردش وجود داشته باشد و از جامعه ای که تعداد افراد میانسالش بالا است نمیتوان گردش مطلوبی را انتظار داشت.
این جامعه شناس مشکل اقتصادی را علت اصلی این بحران دانست و گفت: علاوه بر راحت طلبی برخی از زوج های جوان، آن چیزی که مردم را به تک فرزندی قانع کرد مشکلات اقتصادی است. کشورهای اروپایی برای افزایش جمعیت هزینه کودک را تا 5 سالگی متقبل می شوند اما متاسفانه این امکان در کشور ما وجود ندارد و دولت باید یک برنامه با مدیریت صحیح را پیش بگیرد تا بتوانیم با کاهش جمعیت مقابله کنیم.
یوسفی در ادامه خاطرنشان کرد: به دلیل اینکه کودکان تک فرزندی بیش از دیگر کودکان مورد توجه و مهر خانواده قرار می گیرند و قبل از اینکه اعلام نیاز کنند، تمام خواسته هاشان فراهم می شود، نمی توانند با ورود به جامعه انسان موفقی باشند.
وی نداشتن خودباوری دراین کودکان را بزرگترین آسیب تک فرزندی برشمرد و گفت: در محل زندگی این کودکان، فرزند محوری وجود دارد، در صورتی که در جامعه بقیه افراد با این ها چنین رفتاری را ندارند. کودک در خانه به شخصیتی به نام مادر و پدر تکیه می کند و زمانی که وارد مدرسه و جامعه می شود خودباوری ندارد و دیگران را نیز مانند والدین خود می داند.
این جامعه شناس در پایان صحبت هایش افزود: اصولا کودکانی که تک فرزند هستند اگر وارد جامعه کاری شوند نمیتوانند فرد موفقی باشند زیرا مسئولیت پذیری ندارند و در خانه با جملات منفی زیادی رو به رو نشده اند. همیشه چشمشان به دست دیگران است تا برایشان کاری انجام دهند و از زیربار مسئولیت هایشان شانه خالی می کنند. این افراد بیش از دیگران آسیب پذیر هستند و مقصر آن هم کسی جز والدین نیست.