بالاخره برای اولین بار در فوتبال اردبیل، مسئولان باشگاه شهرداری اردبیل در یک اقدام به موقع و البته بعد از تحمل شعارهای "حیاکن و رها کن"علاقمندان فوتبال بوِیژه طرفداران تیم شهرداری اردبیل، محمدربیعی را کنار گذاشتند تا تیم با جلوگیری از ضرر بیشتر به فکر منفعت فوتبال مظلوم اردبیل حداقل در هفته های باقیمانده لیگ فرسایشی امسال باشند.
محمد ربیعی که در آخرین نشست مطبوعاتی خود بعد از شکست تلخ و دور از انتظار در مقابل تیم انتهای جدولی لیگ یعنی پارسه تهران، شرایط خود را مترادف با علیرضا منصوریان قرار داد و از همه بویژه خبرنگاران خواست تا کمک حال تیم شهرداری بحران زده باشند امروز با تدبیر مسئولان سازمان فرهنگی و ورزشی شهرداری کنار گذاشته شد. این اقدام بموقع یقینا مانع از این می شد که وی بعد از بازی مقابل ماشین سازی تبریز، فارغ از هرنتیجه ای، خود را با ژوزه مورینیو و تیمهای لیگ برتر جزیره و احیانا با چلسی 8 امتیازی و رده شانزدهمی مقایسه کند.
ربیعی که با حمایت برخی از مطبوعاتی ها که خود زمانی متصدی باشگاه شهرداری بودند درحالی به شهرداری اردبیل برگشت که دینورزاده در هفته هفتم و با کمترین امکانات در تنگنا قرار گرفته بود و برای رسیدن به بوشهر با پول توجیبی و با عملیاتی آبی، خاکی و هوایی به بازی های خارج از خانه می رسید. بعلاوه فشار رفقای نفوذی ربیعی در شهرداری و برخی از رسانه ها زمانی افزایش یافت که شهرداری دوبازی خانگی مناسب برای برد پیش رو داشت و وی با برد مقابل این دو تیم بحران زده لیگ می توانست نقش ناجی را بخوبی ایفا کند. در ادامه لیگ تیم وی دچار نوسان شد بطوریکه در پایان مسابقات شهرداری با تیم سقوط کننده فقط 5 امتیاز فاصله داشت! مبلغ قرار داد وی و برادرش برغم اینکه محرمانه مانده است و به نظر می رسد که می بایست با تبعیت از قوانین لیگ برتر این روزها علنی و شفاف به شهروندان اردبیلی اعلام شود، یقینا بالاترین دستمزد تاکنون مربیان حاضر در اردبیل است.
طرفداران ربیعی که بیشتر رفقا و نفرات ذینفع وی در مطبوعات و در شهرداری بودند فرصت 7 هفته ای را برای دینورزاده اتلاف وقت می دانستند و مرتب اظهار می کردند "جلوی ضرر را هر وقت بگیری منفعته"! نظریه پردازان اینچنینی! این روزها طوری شکستهای وحشتناک خانگی شهرداری را توجیه می کردند که انگار تیم تا صعود به لیگ برتر فقط به یک تساوی نیازمند است!
آنها بیست تیمی شدن لیگ یک را بزرگترین بهانه خود قرار داده و مرتب به گوش هواداران می خواندند که هنوز 29 هفته دیگر مانده و باید به ربیعی فرصت داد. غافل از اینکه اتفاقا در چنین لیگی که به دست نابغه های فدراسیون فوتبال اجرا می شود هر تیمی در ابتدای فصل نتواند امتیاز جمع کند و از بازیهای خانگی بصورت حداکثری بهره مند نشود در ادامه دچار خستگی و فرسایش شده و با افزایش فشار و غلبه استرس و اضطراب جمع آوری امتیاز برای آن در هفته های حساس پایانی تقریبا محال است، امری که در فصل قبل و درهفته های پایانی دامن تیم ربیعی را گرفت و اگر نبود آن هشت امتیاز دینور زاده به احتمال زیاد تیم اکنون در لیگ دو بازی می کرد!
ربیعی از 6بازی اخیر خود فقط یک امتیاز گرفته بود و فرصتهای ارائه شده به وی نه تنها باعث نشد که استرس و فشار روانی تیم کاهش یابد بلکه اوضاع تیم بهم ریخت و حاشیه ها بیشتر شد و یقینا ادامه حضور وی منجر می شد تا عملا بعد از بازی با ماشین سازی تمامی امیدها برای ماندن در لیگ یک به نا امیدی بدل شود. حاشیه هایی همچون قهر کارگر دروازه بان اول تیم و عدم حضورش در تمرینات، عدم رضایت بازیکنان اردبیلی از نیمکت نشینی و بها دادن بیش از اندازه به بازیکنان غیربومی که منجر شده بود که برخی از رسانه ای ها این تیم را با عنوان "شهرداری کرج " خطاب کنند.
ربیعی درحالی مدعی بود که خواهان کمک و مشورت از همه بوِیژه مطبوعاتی های اردبیل است که شنیده ها حاکی از آن بود که وی به جز برادر خود، حتی کمک مربیان خود را به رختکن راه نمی دهد و در بیشتر موارد بجای مدیران باشگاه و حتی در برخی موارد با برقراری ارتباط با برخی از اعضا شورای شهر اردبیل بجای مدیرعامل سازمان و شهردار اردبیل نیز تصمیم می گیرد.
اظهارات وی در آخرین مصاحبه خود مبنی براین که" تا نیم فصل می ماند" می تواند این ادعا و شنیده ها را تقویت کند که وی نظری برخلاف مسئولان و مدیران باشگاه داشته و طرح چنین مطلبی در نشست خبری نشان از داشتن پشتوانه هایی در شورا و بخشهایی غیر از باشگاه دارد.
تیم شهرداری اردبیل که اکنون با 8 امتیاز به همراه 4 تیم 8امتیازی دیگر و تنها با تفاضل گل بهتر در رده چهاردهم جدول قرار دارد و به لحاظ امتیاز فقط با دو تیم آخر جدول فاصله دارد! امسال با نظر و اختیار تام ربیعی و با هزینه ای نزدیک به 5 میلیارد تومان بسته شد، بطوری که در نشست خبری این تیم پیش از آغاز مسابقات لیگ یک وی از خریدهای لیگ برتری خود و امکاناتی که باشگاه در اختیار وی گذاشته بود رضایت کامل داشت، با این حال پس از هر باخت ربیعی مرتب یاران آسیب دیده، دو اخطاری و نبود بازیکنان اصلی و امکانات را بهانه می کرد و البته اهالی رسانه و خبرنگاران نجیب اردبیل هم وی، و از همه مهمتر تنها تیم فوتبال این دیار را همراهی می کردند.
بدون تعارف باید گفت که تیمی که در این حد و با بازیکنان نسبتا گرانقیمت و با این اعتبار و هزینه در مسابقات لیگ حضور دارد نباید در 6 هفته یک امتیاز بگیرد، اگر تاکنون سکوت بود و سکوت! بخاطر حمایت از شهرداری و تیم شهرداری بود! اکنون که مدیران باشگاه و مسئولان شهرداری بویژه شهردار اردبیل تصمیم به ایجاد شوک در تیم و احیا این تیم نیمه جان و بحران زده گرفته اند نباید با رفیق گرایی و ایجاد حاشیه مانع از رسیدن این نوش دارو به سهراب فوتبال دیار سبلان شد.
همانگونه که دوستان و حامیان دینورزاده این تیم را همراهی کردند و جوانمردانه ارتش سرخ ساوالان را یاری کردند.
این تیم با تدابیر منطقی، مدیریت معقول و بدور از احساسات ، با رویکردی جدید و جذب مربی توانمند، می تواند کارت دعوت جشن صعود به لیگ برتر را به هوادارانش هدیه کند.
فراموش نکنیم که تیم سیاه جامگان با اعتبار و هزینه ای به مراتب کمتر از شهرداری اردبیل توانست راهی لیگ برتر شود.