این شهر در فاصله شش کیلومتری شهر داراب فعلی قرار گرفته و نخستین پایتخت سلسله ساسانیان و یکی از قدیمی ترین شهرهای باستانی ایران و جزو پنج شهر تاریخی استان فارس است.
قدمت این شهر به دوره هخامنشیان می رسد و نخستین شهر مدور فلات ایران محسوب می شود. پیرامون این شهر، دیوار مخروطی عظیمی از گل رس و سنگ و ملاط آهک ساخته شده که ارتفاع آن به بیش از ۱۰ متر می رسد.
هرچند که قسمت هایی از این دیوار دچار فرسایش شده و ارتفاع کنونی آن به ۷ متر کاهش یافته اما وجود ماده چسبنده ای در میان ملات و گل به کار رفته در دیوار سبب شده با گذشت بیش از ۲ هزار و ۵۰۰ سال این دیوار با تخریب کم، پابرجا و استوار باقی بماند.
طبق اسناد تاریخی موجود، پشت این دیوار خندقی بزرگ برای حفاظت بیشتر از شهر ایجاد شده بود که دسترسی به شهر را در مواقع خطر بسیار مشکل می کرده است.
عمق این خندق بیش از ۱۰ متر و عرض آن حدود ۵۰ متر بوده که این منطقه نیز دچار فرسایش شده است. این خندق پیوسته مملو از آب بوده و به گفته مورخین، در این خندق گیاهانی وجود داشته که به دور پای افرادی که وارد آن می شدند می پیچیده و مانع از شناکردن آنها می شده و البته آب مورد نیاز خندق نیز از رودخانه های اطراف تامین می‌شده است.
دیوار گلی شهر دارابگرد به عنوان طولانی ترین و عریض ترین دیوار ۲۵۰۰ ساله دنیا هنوز در فهرست آثار جهانی قرار ندارد و آن طور که کارشناسان می گویند این شهر نه تنها قابلیت ثبت در فهرست یونسکو را دارد بلکه برای ثبت این دیوار در کتاب رکوردهای گینس نیز پیگیری‌هایی در دست انجام است.