روزی که به پای صندوق های رای رفتیم چه آرزوهای در سر داشتیم و تا کجا به آرزوهای مان بال و پر داده بودیم. می خواستیم طلسم شهر را بشکنیم و در کنار منتخبان مان محمودآبادی آباد را رقم بزنیم. همه شهر با همدلی و همزبانی و تنها برای تغییر و تحول محمودآبادی که سال ها رنگ رونق و توسعه را به خود ندیده بود به پای صندوق های انتخابات رفتیم. آمده بودیم تا تعبیری باشیم برای همه واژه های که با رویا فاصله ای نداشت و می خواستیم به تمام شعارهای که از جنس کاغذ و بنر بود رنگی از نوع اعتماد و اعتقاد بکشیم.
با شوری برگرفته از شعور و وظیفه شناسی آمدیم و شما را به پاس چهره ای دلسوز و متعهد که نشان داده بودید برای تحقق وعده های که محمودآباد را روی کاغذ شهری آرمانی به تصویر کشیده بود انتخاب کردیم و امروز چقدر فاصله است بین آنچه شنیدیم و آنچه می بینیم و چه در سر داشتیم و امروز چه بر سرمان آمده است.
شهروندان با همدلی و اتحاد به میدان آمدند تا شما را به عنوان خادمین واقعی برای شهر برگزینند، شاید همزبانی حضورشان برای شما قابل تصور نبود و مردم منسجم و یکپارچه با حضور خود مطالبات و دغدغه های خویش را نمایان ساختن ولی امروز در سایه عدم تفاهم و تشنج حاکم بر اعضای شورای شهر، محمودآباد روزهای خوبی را سپری نمی کند.
روزشمار اعضای چهارمین دوره شورای اسلامی شهر محمودآباد در سرازیری دوران مسئولیت و اعتماد مردم است و متاسفانه باید گفت عملکردشان در سنجش شهروندان نمره قبولی نخواهد گرفت و حد انتظاراتی که از نفرات منتخب با توجه به سوابق مدیریتی و تحصیلی و تخصص می رفت تحقق نیافت.
بی شک باید قدردان مردمی فهیم و شریفی باشید که با سعه صدر، بی تفاوتی ها و روزهای سرد محمودآباد را در هیاهوی شهرهای همسایه تحمل نموده و این در حالی است که در خارج از محمودآباد طی شب تا صبح یک پروژه عمرانی عملیاتی می گردد و در محمودآباد تعویض پرچم جمهوری اسلامی ایران در ایام ماه محرم به پرچم عزای حسینی یک رویداد مهم شهری و اتفاقی ارزنده و قابل تحسین بشمار می رود .
اختلافات درونی و جناح گیری و چند دستگی در بین این اعضاء این روزها موضوع صحبت های محافل عمومی و خصوصی شهروندان است و در فضای ناآرام و مملو از تشنج و درگیری اعضای شورای شهر، نباید رویکرد بهتری برای اوضاع شهرداری متصور شد و جابجایی هر ساله شهردار و پرسنل اداری شهرداری خود گواه بر این ادعا دارد.
در آستانه دهمین دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی قرار داریم و فضای حاکم بر شورای شهر محمودآباد به شدت متاثر از انتخابات پیش رو بوده و مبنای تصمیم گیری ها منافع فردی و گروهی بوده و مصالح عمومی جز دغدغه ها و ماموریت های این عزیزان محسوب نمی گردد.
در این چند سطر دوست ندارم ذربین به دست بگیرم و کنکاشی داشته باشم بر اقدامات و عملکرد اعضای شورای شهر محمودآباد چراکه شهروندان شهرم بهترین قاضی برای قضاوت و داوری آثاری که در شهر حاکم است می باشند ولی چیزی که مشهود است کشتی شهرداری محمودآباد به گل نشسته و اراده ای برای تحرک و به جریان انداختن این نهاد مردمی وجود ندارد.
همواره به عنوان یک ژورنالیست سعی بر این داشته ام که با نوشته هایم امید را به جامعه تزریق کنم ولی این روزها در کنار بی توجهی و بی تفاوتی هایی که سهم محمودآباد از انتخابات 24 خرداد 92 بود یاس و نا امیدی از گوشه گوشه شهرم نمایان است و گویی وجدانی بیدار و دلی سوخته در شلوغی و بازار داغ یارگیری انتخابات و اولویت های فردی و حزبی برای پویایی شهرم وجود ندارد.
مسندی که امروز دوستان مان به همت شهروندان بر آن حاکم هستند خاستگاه و پایگاه مردمی دارد و با انتخاب مستقیم مردم بوده است و تغییر کلیه اعضای اسبق شورا و عدم توفیق شان در انتخابات 92 اشاره به تغییر نگاه مردم به جایگاه و کارکرد شورا داشته ولی گویا دوستان مان هیچگونه رغبتی نسبت به تغییر نگاه مردم ندارند و عدم تعامل مستمر بین شهروندان و منتخبین منجر به شکاف اعتماد و همراهی مردم و شورا گردیده است .
آیا هنوز صدای مردم شهرم به یادتان هست و یا از یاد برده اید دغدغه های جوانان دل آزرده و کم توقع شهرمان را؟ آیا در تلاطم جناح بندی ها و حساسیت های شخصی فرصت این را خواهید داشت که به دردها و مطالبات به حق مردم تمرکز نمائید؟
انتظار می رفت در سالی که از سوی مقام معظم رهبری به نام همدلی و همزبانی نامگذاری شده است شاهد این باشیم که این دو مولفه در نهادهای مردمی بیشتر از نهادهای دولتی نمایان گردد و این سوال همواره در ذهن مان مطرح نشود که آیا انتخاب مان اشتباه بوده است؟
ظرفیت ها و قابلیت ها و استعدادهای بالقوه ای در این شهر نهفته است که نیازمند است در سایه همدلی و برنامه ریزی مدون و منسجم تبدیل به بالفعل شده و این شهر را از حالت سکون به شهری سرشار از شور و نشاط و پرتلاطم تبدیل نماید ولی امروز در طلیعه بی توجهی و روزمرگی شهرداری محمودآباد دقیقا نمی دانیم در فرآیند توسعه و پیشرفت کجا هستیم و به کجا قرار است برسیم و اصلا در افق چشم انداز بیست ساله تعیین شده از سوی مقام معظم رهبری، محمودآباد چه ویژگی ها و توفیقاتی خواهد داشت؟