حکایت گریه عجیب سلمان فارسی هنگام مرگ!

نظر دین اسلام درباره مال و ثروت چیست؟ به کلی مخالف آن است یا کاملا موافق؟ از نگاه اسلام ثروت نه صددرصد خوب است نه صددرصد بد؛ به تعبیر بهتر ثروت به خودی خود نه خوب است نه بد. نوع بهره برداری ماست که خوب و بد ثروت را معین می کند. اگر نردبانی شد برای پیشرفت و تعالی انسان چرا بگوییم بد است؟ و اگر موجب دلبستگی به این دنیای فانی شد چه فایده ای برای ما خواهد داشت جز خسران؟

رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم می فرمایند :

«لا تَزولُ قَدَما عَبدٍ یَومَ القیامَةِ حَتّى یُساَلَ عَن اَربَعٍ عَن عُمُرِهِ فیما اَفناهُ وَ عَن شَبابِهِ فیما اَبلاهُ وَ عَن مالِهِ مِن اَینَ اکْتَسَبَهُ وَ فِیمَا أَنْفَقَهُ وَ عَنْ حُبِّنَا أَهْلَ الْبَیْتِ.»

«انسان، در روز قیامت، قدم از قدم بر نمى ‏دارد، مگر آن که از چهار چیز پرسیده مى‏ شود:

۱- از عمرش که چگونه گذرانده است

۲- از جوانى‏ اش که چگونه سپرى کرده

۳- از ثروتش که از کجا به دست آورده و چگونه خرج کرده است

۴- و از دوستى ما اهل بیت.» (خصال ص ۲۵۳، ح ۱۲۵)

                                                                                                                                          ***

سه نکته:

* این دنیاطلبی نیست!

یکى از یاران امام صادق(ع) به آن حضرت گفت: چکار کنم من دنیا را دوست دارم و به آن علاقه مندم! مى ترسم دنیا پرست باشم. امام (ع) فرمود: «با ثروت دنیا چه می خواهى انجام دهی؟» گفت: هزینه خود و خانواده ام را تهیه کنم و به خویشاوندان کمک کنم. در راه خدا انفاق کنم و حج و عمره به جا آورم. امام (ع) فرمود: «لیس هذا طلب الدنیا هذا طلب الآخره؛ این دنیاطلبى نیست ، بلکه طلب آخرت است.» ( وسائل الشیعه، ج ۱۲، ص ۱۹)

** حکایت گریه عجیب سلمان فارسی هنگام مرگ!

زهد سلمان بین همه اصحاب زبانزد بود. سعد بن ابی وقّاص می گوید در مرض فوت سلمان از وی عیادت کردم. دیدم سلمان می گرید. پرسیدم: چرا گریه می کنی؟ سلمان گفت: از ترس مرگ یا علاقه به دنیا گریه نمی کنم، بلکه می بینیم اطرافم اشیای زیادی از مال دنیا است. سعد می گوید: دقت کردم دیدم یک کاسه و آفتابه و طشت بیشتر در خانه نیست! (بحار ج۲۲، ص۳۸۱) حال تصور کنید این سلمان همان کسی است که پیامبر (ص) فرمود او از ما اهل بیت است. وقتی چنین کسی از حساب و کتاب قیامت می ترسد حال ما چگونه باید باشد!؟ به قول معروف:

جایی که عقاب پر بریزد

از پشّه لاغری چه خیزد!؟

*** شعر زیبای باباطاهر درباره فانی بودن دنیا

باباطاهر عریان در اشعارش بارها به فانی بودن این دنیا و حساب از عمر در آن سرا خبر می دهد. او انسان را میهمان دنیای دنی و پست می داند و نگرن روزی است که او را در خاک می گذراند و باید حساب و کتاب عمر و مال را بدهد:

جهان خوان و خلایق میهمان بی

گل امروز و فردا خزان بی

سیه چالی که نامش را نهند گور

بمو واجن که اینت خانمان بی

اگر شاهین به چرخ هشتمینه

کند فریاد ، مرگ اندر کمینه

اگر صد سال در دنیا بمانی

در آخر منزلت زیر زمینه