به گزارش خبرگزاری برنا از لرستان ،دراین روز، مصیبت بزرگی برای جهان اسلام اتفاق افتاد، زیرا پیامبر صلح و دوستی و سفیر وحدت و مهربانی، حضرت خاتم الانبیاء (ص) دار فانی را وداع گفتند.
رحلت حضرت پیامبراکرم(ص) غم انگیز‌ترین حادثه در تاریخ اسلام بود. به دنبال این واقعه نه تنها امت اسلام، بلکه کل بشریت هادی و منجی بزرگ خود را از دست داد.
حضرت محمد (ص) برای به کمال رساندن اخلاق و ارزش‌های الهی برانگیخته شده و مظهر اخلاق و مکارم انسانی بودند، تا جایی که از خداوند متعال، صفت «انک لعلی خلق عظیم» را دریافت کردند.
نبی مکرم اسلام (ص) آخرین پیامبر الهى است که مردم را به یگانگى خداوند متعال و عدالت اجتماعى در دنیا و زندگى در سراى دیگر دعوت کردند و ادیان آسمانى را با رسالت و تبلیغ خود به اکمال رساندند.
سرانجام در 63سالگى و پس از مراسم حجة الوداع آثار بیمارى در جسم حضرت محمد (ص) نمایان شد و پس از تحمل چند روز بیمارى، روح ملکوتی شان به ملکوت اعلى پیوست و در جوار رحمت الهى قرار گرفت.
در تاریخ رحلت پیامبر اکرم (ص) میان شیعه و اهل سنت، اتفاق نظر نیست و تاریخ نگاران شیعه تاریخ رحلت آن حضرت را 28صفر سال یازدهم هجرى قمرى دانسته اند.
این درحالی است که علماى اهل سنت تاریخ رحلت پیامبراکرم(ص) را در ماه ربیع الاول عنوان کرده اند و در روز آن اختلاف نظر دارند. برخى روز اول، برخى روز دوم و برخى نیز روز دوازدهم این ماه را به عنوان موعد رویداد این غم جانکاه عالم اسلام بیان کرده اند.
روز وفات حضرت ختمی مرتبت محمد مصطفی(ص) روز غم انگیزی است چراکه جهان از فیض حضور آخرین فرستاده خداوند محروم شد، اما آن حضرت زمانی که دنیای فانی را وداع گفتند، کتاب الهی و عترت خود را به امانت نزد امت خود نهادند؛ گویی مانند دوران پربرکت زندگی شان، نگران امت خود بودند.
پس از گذشت قرن‌ها از رحلت پیامبراکرم(ص)، بسیاری از انسان‌ها با شگفتی به فضایل و کرامات اخلاقی آن حضرت می‌نگرند و از اینکه مانند ایشان رفتار کنند، ناتوانند.
حضرت محمد (ص) به کمال رساننده رحمت و محبت و نفی کنندۀ جاهلیت و خشونت بود. رسول خدا(ص) در هدایت و مدیریت مردم بیش از هر چیز از رحمت و محبت بهره می‌گرفت. خداوند نیز آن حضرت را با این ویژگی در هدایت و مدیریت معرفی کرده است.
آن حضرت در هدایت و مدیریت خود از محبت، مدارا و ملایمت و نفی خشونت به نیکویی بهره مند بود که اگر چنین نبود، آن شیوه هدایت و ادارۀ مطلوب حاصل نمی‌شد.خداوند متعال درکتاب وحی دراین زمینه می‌گوید: «فَبِمَا رَحْمَه مِنَ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ وَ لَوْ کُنْتَ فَظًّا غَلِیظَ الْقَلْبِ لَا نْفَضُّوا مِنْ حَوْلِکَ فَاعْفُ عَنْهُمْ وَ اسْتَغْفِرْ لَهُمْ وَ شَاوِرْهُمْ فِی الْأَمْرِ.» یعنی: به موجب لطف و رحمت الهی، بر ایشان نرم دل شدی که اگر تندخوی و سخت دل بودی، از پیرامونت پراکنده می‌شدند. پس از آنان درگذر و بر ایشان آمرزش بخواه و در کار با آنان مشورت کن. ( آل عمران / ۱۵۹)
نویسنده: غریبه رحیمی