به گزارش گروه روی خط رسانه های خبرگزاری برنا به نقل از قدس آنلاین، خوشرویی از صفات پسندیده و حالات نیکوی آدمی است که در آموزه های اسلام و روایات ائمه معصوم علیهم السلام بشدت نسبت به آن توصیه شده و آثار فراوانی برای آن برشمرده می شود.
چنانکه رسول خدا (ص) فرموده اند: «اى پسران عبد المطلب: شما نتوانید با اموال خود به همه مردم گشایش دهید، پس با چهره باز و خوشروئى با آنها برخورد کنید.»
مولای متقیان امام علی (ع) می فرمایند: «گشاده رویى کینه را از بین مى برد.»
امام صادق (ع) می فرمایند: «سه چیز است که هر که یکى از آنها را نزد خدا برد، خدا بهشت را براى او واجب کند: انفاق در حال تنگدستى و خوشروئى براى همه مردم و انصاف دادن از خود (یعنى حق را بگوید اگر چه بر زیان او باشد).»
همچنین از امام باقر (ع) است که فرمودند: «مردى خدمت رسول خدا صلى اللَّه علیه و آله آمد و عرض کرد: یا رسول اللَّه (ص) مرا سفارش کن، از جمله سفارشات پیغمبر (ص) به او این بود که برادرت را با چهره باز ملاقات کن.»
یکى از اصحاب گوید: به امام صادق (ع) عرض کردم: اندازه حسن خلق چیست؟ فرمودند: «اینکه فروتنى کنى و خوش سخن باشى و برادرت را با خوشروئى برخورد کنى.»
فضیل (از امام باقر یا امام صادق علیهما السّلام) نقل کند که فرمودند: «احسان هاى نیکو و خوشروئى، جلب محبت کنند و به بهشت در آورند، و بخل و ترشروئى، از خدا دور کنند و به دوزخ درآورند.»
علاوه بر این، از رسول خدا (ص) است که فرمودند: «خوشروئى کینه دل را می برد.»
امیرمومنان امام علی (ع) می فرمایند: «با گشاده رویى و خوشرویى، بخشش ارزش پیدا مى کند.»
و نیز از آن حضرت (ع) است که: «گشاده رویى تو نشانگر بزرگوارى و کرامت نفس توست.»
امام صادق (ع) نیز فرموده اند: «بهشتى ها چهار نشانه دارند: روى گشاده، زبان نرم، دل مهربان و دستِ دهنده.»
منابع:
اصول کافی
غررالحکم
مجموعه ورام