به گزارش خبر گزاری برنا از استان تهران، محبوبه بیات مدیر روابط عمومی شهرداری ملارد در خصوص پدیده کارتن خوابی در منطقه در گفتگویی اختصاصی با برنا اظهار داشت، پدیده کارتن خوابی واژه ای است که این روزها در شهر مهاجر پذیر ملارد هم ملموس است و هم قابل دید در معرض عموم .
وی افززود شاید در روزهای نه چندان دور در حاشیه خیابانهای خلوت انتهای شهرک صبا ، شهرک طلائیه و یا بعضاً بلوار مطهری در روزهای سرد می توانستیم زنان و مردان کارتن خواب را که با زدن الاچیق های ضایعاتی از بنر و چوب ببینیم اما امروز فاجعه تا آنجا ملموس است که این پدیده به مرکز شهر و به درب منازل شهروندان کشیده شده است امروز اگر درب پارکینگ را گشودید و آن سوی درب پیکر ملحفه پیچ شده کارتن خوابی را مشاهده نمودید جای تعجب نیست.
بیات با بیان اینکه، کارتن خوابهایی که روز به روز بر تعداد ایشان افزوده شده و در نگاه اول شاید یک متر اشغال کردن فضای مقابل درب منزا به ذهن خطور کند اما آیا زندگی کارتن خوابی و معضلات محصول آن از جمله اعتیاد ، بی پولی و ... خطرات و آژیر قرمز این پدیده است. مشاهده کارتن خوابها که پتویی از سرآویزان نموده و در میان دختران مدرسه ای در مرکز شهر در حال تردد می باشند هر لحظه امکان وقوع فاجعه ای را به ما گوشزد می کند اگر چه کارتن خوابها در همه فصول سال به همین منوال گذران می کنند اما فصل سرد سال بهترین زمان شناسایی است چون دیگر هرجایی برای ایشان امن نیست و بهترین مکان مرکزیت شهر است حال جای خالی دست اندرکاران در شناسایی ، جمع آوری ، اسکان ، درمان ، بهبود بازگشت ایشان به جامعه به خوبی قابل درک است گمانه زنی و اشاره رفتن انگشت اتهام به سوی یکدیگر تنها واکنشی است که این روزها نسبت به این قضیه دیده ایم.
وی در جواب سوال خبرنگار برنا، در زمینه جمع آوری و راهکار جهت رفع این معظل اظهار کرد، عده ای در این خصوص شهرداری را تخریب می کنند که چرا گرمخانه ندارد عده ای بهزیستی را قاصر می دانند که چرا این افراد را تحت پوشش قرار نمی دهد عده ای نیروی انتظامی را در دستگیری و آزادی بلافاصله آنها می دانند ، عده ای شورای شهر را در پیگیری مصوبات گرمخانه مقصر می دانند و ...
اما باید اشاره کنم پدیده کارتن خوابی در کنار تمام بغض و عقده ها ، در کنار تمام جبهه گیریها ، در کنار تمام بهاء جویی ها در حال رشد و تکثیر است در زمین ما و کارتن خوابی به اندازه درب منازلمان است و خطرش روی فرزندانمان به اندازه گامهای کارتن خواب و گامهای کوچک دانش آموزان در مسیر مدرسه است این مرز باریک را جدی بگیریم گاهی مرزها آنقدر کم می شود که تعرض به حریم خانه و خانواده شهروندانمان صورت خواهد گرفت و آن گاه پشت دست زدن و آه حسرت کشیدن دیگر جوابگو نخواهد بود.