به گزارش روی خط رسانه های خبرگزاری برنا، از حضرت صادق (ع) روایت شده که رسول خدا (ص) فرمودند: «دشنام گوى مؤمن مانند کسى است که در پرتگاه هلاکت است.»
همچنین، امام باقر (ع) فرموده اند که رسول خدا (ص) فرمودند: «دشنام گوئى به مؤمن نافرمانى است، و جنگیدن با او کفر است، و خوردن گوشتش (به وسیله غیبت) گناه است، و احترام مال مؤمن مانند احترام خون او است.»
و نیز از حضرت باقر (ع) است که فرمودند: «هیچ انسانى در چشم مؤمنى (یعنى روبرو) به او طعن نزند جز اینکه به بدترین مرگ ها بمیرد، و سزاوار است که به خیر (و سعادت) باز نگردد.»
ایشان علاوه بر این می فرمایند: «مردى از قبیله بنى تمیم نزد پیغمبر (ص) آمده عرض کرد: به من سفارشى (و وصیتى) بفرما، پس در آنچه حضرت (ص) به او سفارش فرموده این بود که: «به مردم دشنام مدهید تا (در نتیجه) کسب عداوت (و دشمنى) میان آنها کنید.»
عبدالرحمن بن حجاج از حضرت موسى بن جعفر (ع) حدیث کند که در باره دو مردی که به هم دشنام دهند فرمودند: «آنکه آغاز به دشنام کرد ستمکارتر است، و گناه او و گناه رفیقش بر گردن او است تا زمانى که از ستم کشیده (و مظلوم) معذرت نخواسته.»
و حضرت باقر (ع) فرمودند: «هیچ گاه مردى به کفر مرد دیگر گواهى ندهد (مثل اینکه بگوید: تو کافرى، یا بگوید. اى کافر) جز اینکه به یکى از آن دو برگردد، اگر به کفر کافرى گواهى داده (یعنى طرفش واقعا کافر بوده) که راست گفته، و اگر مؤمن است کفر به خودش برگردد، پس مبادا به مؤمنى طعن زنید.»
همچنین، على بن حمزة گوید: از حضرت باقر یا حضرت صادق علیهما السلام شنیدم که فرمودند: «همین که لعنت از دهان کسى بیرون آمد (در هوا) مردد ماند، پس اگر جایى پیدا کرد (که در آن قرار گیرد) برود، و گر نه به صاحب خود (یعنى گوینده) برگردد.»
و نیز ابوحمزه گوید: شنیدم حضرت صادق (ع) می فرمودند: «هنگامى که مردى به برادر مؤمن خود بگوید: «اُف» از پیوند (دینى) با او بیرون رفته، و هر گاه به او بگوید: تو دشمن منى، یکى از آن دو کافر شده اند، و خداوند از هر مؤمنى که نیت بد نسبت به برادر مؤمنش در دل دارد هیچ عملى را نپذیرد.»
منبع:قدس آنلاین