به گزارش گروه خبر خبرگزاری برنا، تغییرات آب و هوا به طور جدایی ناپذیری به نابرابری اقتصادی وابسته است: این بحران با انتشار گازهای گلخانه ای توسط "اغنیا" ایجاد شده که برای "فقرا" مشکلاتی ایجاد کرده اند.در این مقاله آکسفام میزان نابرابری جهانی کربن با برآورد و مقایسه تولید گازهای گلخانه ای مصرف سبک زندگی شهروندان فقیر و غنی در کشورهای مختلف را نشان می دهد.
قابل توجه است که برآوردهای ما از مقیاس این نابرابری نشان می دهد نیمی از فقیرترین مردم جهان - در حدود 3.5 میلیارد نفر- مسئول تنها حدود 10 درصد از کل گازهای گلخانه ای جهانی منسوب به مصرف فردی هستند، درحالیکه زندگی در این کشورها به شدت نسبت به تغییرات آب و هواآسیب پذیر است.
در عین حال حدود 50٪از این آلاینده ها مربوط به10٪ از ثروتمندترین مردم جهان که میزان ردپای کربن آن ها 11 برابر بیشتر از نیمی از فقیرترین مردم جهان و 60 برابر بیشتر از 10 درصد فقرا است. میانگین رد پای کربن 1 درصد از مردم جهان، 175 برابر بیشتر از 10 درصد فقرا است.
در حالی که COP21 در پاریس درباره یک معامله بین دولت ها بر اساس کل گازهای گلخانه ای تولید شده در سرزمین های آن ها مذاکره کرد، برندگان و بازندگان واقعی شهروندان آن ها بودند. معامله باید نشان دهد که آیا سودی برای فقیرترین مردم در هر کجای جهان که کمترین مسئولیت برای تغییرات آب و هوا و بیشترین آسیب پذیری نسبت به آن را دارند، خواهد داشت.
تجزیه و تحلیل داده های جدید اکسفام، درباره نسبت کل انتشار مصرف سبک زندگی برای گروه های مختلف کشورها، نه تنها ماهیت جدی نابرابری جهانی کربن را نشان می دهد، بلکه به روشن شدن مسایلی که حول مذاکرات اقلیمی سازمان ملل برای پیداکردن مقصر وجود دارد، کمک می کند.
مقایسه میانگین رد پای مصرف سبک زندگی شهروندان غنی تر و فقیرتر در طیف وسیعی از کشورها کمک می کند تا بدانیم اگرچه برخی از اقتصادهای در حال ظهور مانند چین، هند، برزیل و آفریقای جنوبی تولید گازهای گلخانه ای را با سرعت افزایش می دهند، اما انتشار گاز مصرفی حتی ثروتمندترین شهروندان کمتر از میزان انتشار همتایان آن ها در کشورهای OECD ثروتمند است.
در حالی که ثروتمندترین شهروندان می توانند و باید به عنوان افراد انتشار خود را از طریق تغییر در شیوه زندگی کاهش دهند، اما نمی توان تنها با روش های داوطلبانه بحران آب و هوا را حل کرد. انتخاب شهروندان اغلب با تصمیمات دولت های خود در همه زمینه ها از انرژی تا سیاست های حمل و نقل محدود می شود.
بین کنفرانس آب و هوا در کپنهاگ و پاریس، تعداد میلیاردرها در فهرست فوربس با منافع در فعالیت های سوخت فسیلی، از 54 در سال 2010 به 88 در 2015 افزایش یافته و اندازه ثروت های شخصی آن ها نیز حدود 50 درصد بیشتر شده است. پس از توافق پاریس، دولت ها باید برای نفوذ شهروندان خود- در درجه اول فقیرترین و آسیب پذیرترین آن ها– ایستادگی کنند.