به گزارش خبرنگار حوزه تئاتر خبرگزاری برنا، مدتی است که نمایشنامه خوانی باب شده است و تنی چند از بازیگران تئاتر و سینما به حالت دورخوانی نمایش قبل اجرا، دورهم جمع می شوند و بدون دکور و سایر الزامات بازی شروع به خواندن نمایش می کنند. عملی که مورد استقبال مخاطبان هم قرار گرفته و می تواند مخاطب خودش را جذب کند و آنها را به سالن بکشاند.
نمایشنامه خوانی بر خلاف اجرا نیاز به تمرین طولانی ندارد و نیازی هم به دکور و لباس نیست ، فقط به کسانی احتیاج هست که بتوانند نمایشنامه را درست بخوانند و به آن مسلط به آن باشند.اولین روز هفته با وجود اینکه روز تعطیلی هنرمندان تئاتر هست اما گروه رامین پرچمی بر خلاف رویه موجود اجرای نمایشنامه خوانی را در دستور کار خود قرار داده اند.
از درب فرهنگسرا که وارد می شوی و بعد از گذر از مسیری که در بین فضای سبز و زیبای فرهنگسرای نیاوران است به محل اجرای نمایشنامه خوانی به گوشه سالنی نسبتا کوچک می رسید. فضایی جلوی درب آن چند آب نما و یک مجسمه برنزی که تمثال یک مرد در حال مطالعه است ذهن انسان را آماده شروع اجرا می کند.قبل از اجرا فرصتی می شود پای صحبت های رامین پرچمی کارگردان و یکی نقش خوانان اثر و فرشید نوابی دیگر نقش خوان ین اجرا بنشینیم.
رامین پرچمی: نمایشنامه خوانی مخاطب خودش را دارد
در ابتدای بحث رامین پرچمی ابراز عقیده می کند و می گوید:من اعتقاد دارم که نمایشنامه خوانی به عنوان یک گونه اجرا مخاطب خودش را پیدا می کند و کم کم دارد جا می افتد. شخصا در ابتدا که نمایش نامه خوانی باب شده بود برای خودم عجیب بود که یعنی چه که عده ای نمایش را بخوانند و بقیه بنشینند و گوش کنند اما پارسال که اولین بار این کار را انجام دادم به نظرم کار جالبی آمد و استقبال خوبی هم از آن شد.
وی افزود: این برای کسانی که حوصله دیدن تئاتر و فرصت آن را ندارند روش خوبی است که به نوعی دیگر با تئاتر و هنر ارتباط داشته باشند. حتی این نوع شیوه اجرا برای بازیگران هم که فرصت تمرین طولانی را ندارند هم مناسب است و به نوعی شبیه نمایش رادیویی است اما بر روی صحنه و رو در روی تماشاگر و بیننده.
رامین پرچمی متن و نمایشنامه ای که برای اجرا انتخاب می شود را بسیار مهم تلقی کرد و گفت: باید متن کوتاه و جذاب باشد تا بتوان بوسیله نمایش نامه خوانی که فاقد شرایط اجرا مانند دکور و نور پردازی و بقیه شرایط است بتوان بیننده را جذب کرد.
فرشید نوابی: نمایشنامه خوانی ساده ترین اجرا یک اثر هست
در ادامه بحث فرشید نوابی درباره سابقه نمایش نامه خوانی در ایران گفت: به گمانم اولین نمایشنامه خوانی در سال 80 در محوطه تئاتر شهر توسط سیروس ابراهیم زاده انجام گرفت که آن موقع به روخوانی نمایش مشهور بود. در آن زمان برای من جالب بود که خواندن نمایش چه جذابیتی می تواند داشته باشد که تماشگر بخاطر آن حضور پیدا کند. ولی اگر بخواهیم بی تعارف حرف بزنیم تمام مسائل بر می گردد به کمبود های مالی که در این زمینه وجود دارد. اگر تئاتر بخواهد اجرا شود احتیاج به ابزار های زیادی دارد و برای آنها باید هزینه کرد. نمایش نامه خوانی ساده ترین نوع اجرای یک اثر است. این از نظر من نقطه قوت این سبک نیست یعنی اصلا خوب نیست که ما مجبور بشویم این نوع اجرا را در پیش بگیریم زیرا این کار فرقی با نمایش رادیویی ندارد و تنها تفاوت آن فقط اجرا در صحنه و جلوی چشم تماشاگر است.
نوابی با شاره به مهجور بودن هنر در ایران گفت: این نوع اجرا به عنوان یک دریچه و گزینه می تواند مطرح باشد تا وسیله ای برای ابراز حیات و موجودیت هنرمندان باشد ولی بنظر من فاقد استاندارد های یک کار بصری است. هیچکس نمایش نامه ای را فقط به قصد خواندن نمی نویسد همین آقای اشمیت هیچگاه گمان نمی کرد که نمایش نامه او را یک روز فقط بخوانند. وقتی شما این نمایش نامه را می خوانید متوجه می شوید که نویسنده تا چه حد روی حرکات بازیگر حساس بوده است.
نوابی معتقد است که کار بازیگر بازی کردن است و دوبلور و گوینده نیست که یک متن را بخواهد با احساس بخواند. به نظر من تنها بخش نمایش نامه که جالب است آنجاست که قدرت تخیل مخاطب را بالا می بری چون تماشگر مجبور است از تخیل خودش هم کمک بگیرد. اما در همین حد که ما بتوانیم بواسطه نمایشنامه خوانی با تماشگر ارتباط بگیریم و فعال باشیم خوب است. این یک فرصت ارتباط مخاطب با نمایش است.
پرچمی در مورد نمایشنامه خوانی می گوید من به این نوع اجرا دید یک کار تفریحی دارم و نمی توان به آن دید یک کار جدی را داشت و هدف آن این است که دور هم جمع شویم و فعال باشیم.