به گزارش سرویس ورزشی برنا، روز دوشنبه مراسم تشییع پیکر زنده یاد همایون بهزادی سرطلایی فوتبال ایران در ورزشگاه شهید شیرودی و بهشت زهرا (س) برگزار شد. خیلی ها از همایون بهزادی به عنوان بهترین سرزن تاریخ فوتبال ایران یاد می کنند که کریم باوی هم یکی از آن هاست. مهاجم فیکس تیم ملی ایران در دهه 60 و شاگرد زنده یاد پرویز دهدادی در همین رابطه با خبرنگار برنا صحبت کرده است.
*آقای باوی می خواهیم درباره همایون بهزادی صحبت کنیم. آیا رابطه ای با آن مرحوم داشتید؟
همایون خان بهزادی استاد همیشگی بنده بودند. خاطرات خیلی خوبی از آن خدابیامرز دارم.
*کجا با همایون بهزادی کار کردید؟
در شاهین که بودم به صورت اختصاصی با من کار می کرد و سر زدن را آموزش می داد. هرچه در تیم ملی به دست آوردم حاصل زحمات اساتیدم همچون همایون خان بهزادی، نصرالله عبدالهی و زنده یاد پرویز دهداری بود.
*آن روزها مرحوم بهزادی به شما چه می گفت؟
روش های گول زدن مدافعان را از ایشان یاد گرفتم. همایون خان می گفت مدافعان حریف حربه تو را متوجه شده اند. درست است که پرش های بلندی داری و قدرت سرزنی ات بالاست ولی باید با هوش تر از دفاع های حریف باشی. واقعا ایشان تجربیات ارزشمندی در اختیارم گذاشت. بی تعارف می گویم بسیاری از گل های ملی ام و همین طور گل هایی که در شاهین و پرسپولیس زدم مدیون همایون خان بهزادی هستم. نزدیک 2 سال در باشگاه شاهین تجربیات خود را در اختیارم گذاشت.
*آیا بازی های همایون بهزادی را به یاد می آوری؟
نه خیلی، همایون خان 24 سال از من بزرگ تر بود و طبعاً با توجه به شرایط فوتبال آن زمان نه فیلمی موجود است و نه تصاویر آرشیوی اما شنیدم مهاجم کاملی بود. همایون خان هم سر می زد و هم بازی با پایش قوی بود.
*خود شما هم سرزن قابلی بودید؟
اتفاقاً آقایان نصرالله عبدالهی و علی پروین همیشه همایون خان را مثال می زدند و می گفتند قبل از تو بهزادی سرزن بزرگ این مملکت بود و ما را یاد او می اندازی.
*این حرف را خودت قبول داشتی؟
همایون خان خیلی بهتر و بزرگ تر از من بود. باعث افتخار و غرور بود که با آن مهاجم بزرگ تیم ملی مقایسه می شدم.
*شماره 10 تیم ملی را هم به همین دلیل می پوشیدی؟
بله، به عشق همایون خان می پوشیدم. می دانستم آقای بهزادی در تیم ملی و پرسپولیس شماره 10 می پوشید و به لطف مرحوم دهداری صاحب این پیراهن در تیم ملی شدم.
*کم نیستند کسانی که از شما به عنوان سرطلایی فوتبال ایران یاد می کنند؟
لقب سرطلایی برازنده زنده یاد همایون بهزادی بود و بس. هیچکس روی دست همایون خان بلند نشد.
*چرا وقتی یک نفر فوت می کند یادش می افتند؟
متاسفانه این رسم ما ایرانیان است. وقتی طرف زنده است کسی سراغی از او نمی گیرد اما همین که فوت می کند هزاران تن زیر تابوتش را می گیرند یا راهی بهشت زهرا (س) می شوند. کاری اش نمی شود کرد همین است دیگر.