«اگر بپذیریم اثری که توسط هنرمند خلق می شود، آیینه بخار گرفته درونیات اوست، به این ترتیب بخشی از وجود هر کارگردان، در باطن فیلم او پنهان شده. با این حساب جای دوری نرفته ایم اگر آرمانخواهیِ «حاج حیدر» و ایستادگی او در برابر موج بی رحمِ جاه طلبی و اشرافی گریِ سیاسیون را بخشی از وجودِ مبارز و روحیه سازش ناپذیر و غیر محافظه کار خودِ ابراهیم حاتمی کیا بدانیم.
حاج حیدری که دچار حیرت و تردید می شود امّا مصلحت اندیشی نمی کند و از آرمان مقدّسش یک قدم کوتاه نمی آید و در انتها هم با نثار جانش، رستگار می شود! ... آری در این وادیِ برهوتِ ابتلائاتِ روزمره و کهفِ فراموشی وجدان های خفته، اگر نبود درخشش فانوس های دریایی در این اقیانوس ناآرام و طوفانیِ حوادث، شاید راه را گم کرده بودیم و عاقبت گم شدگان هم که روشن است!
اساساً بر این باورم که بچه های جنگ اگر از میادین مملو از موانع و مین های انحرافات فکری، سیاسی، اقتصادی و اخلاقیِ پس از قطعنامه الی یومنا هذا، سر به سلامت بیرون آمده باشند و در باتلاق سیری ناپذیر دنیا طلب ها و جوجه قارون ها فرو نشده باشند، برای نسل من که نسل سوم این انقلابیم، حکمِ همان فانوس دریایی را دارند و ابراهیمِ ما یکی از همان هاست.
حالا و در آستانه سی و چهارمین جشنواره فیلم فجر انقلاب اسلامی، او با «بادیگاردِ» لجوج و خستگی ناپذیرش و با حرف های تازه ای که برای مان آورده از فرجام نسلِ زخم خورده ی این خاکِ الهی با ما سخن می گوید؛ کوتاه کنم ... هنوز حاج حیدرها زنده اند و خود را محافظ نظام می دانند نه بادیگاردِ قدرت طلبان.