به گزارش خبرگزاری برنا، فراستی افزود:استعداد یک جوان بیست و چندساله را که بلد است کارگردانی کند و ریتم را رعایت کند و … را قبول دارم. اما نگاه حاکم بر فیلم که از این نگاه باید سراغ فیلم برویم محل اشکال است. نگاه فیلم، نگاهی سراسر اگزوتیک و تلخ است. اصلا این نقد من محتوازدگی نیست. نگاهی است که قرار است به فرم برسد. خانه ای می سازد که همه در آن ناامیداند.
او در ادامه افزود: دو جوانی که هر دو معتادند، دو خواهر که طلاق گرفته اند، مادری که تریاک به فرزندش می رساند و خانه ای که سراسر تریاک است. تنها یک خواهر دلسوز و فداکار در این خانه وجود دارد. چه بر سرش می آید؟ این خانه وطن است. وقتی آدم اصلی این فیلم شعار بلندی می دهد که هرکسی از این خانه برود سگ است و هرکسی برود و برگردد از سگ کمتر است آن هم از سوی بزرگ خانه و وقتی همان فرد دختر خانه را که ستم کش، غم خوار و مظلوم خانه است می فروشد به یک افغانی، او می رود و برمی گردد به این خانه، درواقع فیلمساز جوان بااستعداد ما می گوید این خانه یعنی وطن زندانی ابد و یک روز است.
خواهر به خانه برمی گردد آیا امید به این خانه برمی گردد یا ابد و یک روز به این خانه برمی گردد؟ خانه را زندانی ساختیم که او را در این خانه محبوس کردیم. چه نگاهی بر این فیلم حاکم است؟ آیا سعید روستایی در حال آسیب شناسی است یا محکوم به ابد و یک روز است. دو گونه می توان مسئله را مطرح کرد. یک گونه اینکه ما در وضعیتی هستیم که همه چیز تاریک است. مانند تعاریف غرب از ما. یک جور دیگر این که همه واقعیاتی که در جامعه هست در جلوی شما روی میز وجود دارد. او به شیوه اول وارد مسئله شده است و این خطرناک است.