به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری برنا، در حالیکه مردم روی زمین پای صندوق های رای صف بسته بودند و نام وکلای آینده خود را می نوشتند، هواپیمای رییس جمهوری سوییس برای اولین بار وارد آسمان تهران شد.
اشنایدر امان اولین رییس جمهوری تاریخ کشور سوئیس بود که وارد تهران می شد، شاید او وقتی زمان سفر را هماهنگ می کرد نمی دانست که قرار است در چه ساعت تعیین کننده ای قدم به پایتخت حماسه سیاست داخلی ایران بگذارد ولی هر چه بود، یکبار دیگر یک رییس جمهوری اروپایی در دوران صدارت دکتر حسن روحانی به ایران می آمد.
این سفر را می توان از چند منظر بررسی کرد، اول اینکه حضور اشنایدر امان دقیقا زمانی به ایران انجام شد که دولت حسن روحانی مهمترین برنامه سیاست داخلی خود را سپری می کرد. پس از برجام یک، دولت یازدهم برجام دو را کلید زده بود و اینبار هم نه فقط از توان خود که مثل برجام یک از عزم ملی مردم ایران بهره می برد. در واقع هفتم اسفند یک روز تاریخی برای کشور بود که تنها چند هفته از شر تحریم های هسته ای نجات یافته بود و برای آغاز برنامه جامع اقدام ملی یا همان برجام دو نیاز به حضور جدی تر مردمش داشت.اشنایدر امان در چنین روزی به میهمانی ایرانیان آمد تا به عنوان رییس جمهوری یکی از مهمترین کشورهای جهان امنیت ملی ایران در مهمترین روز سیاست داخلی اش را ببیند.
انتخابات ایران در منطقه ای انجام می شد که آتش کینه و نفرت سراسر آن را فراگرفته و در میان این آتش، یک امنیت ابراهیمی برقرار است و حالا رییس یک کشور اروپایی که همین چند ماه پیش اسیر تروریسم شده بود را شاهد می گرفت به امنیت ایران، این شهادت اشنایدر امان در اروپا برای اقتصاد ایران اهمیت فوق العاده ای دارد.
اما جنبه دوم اهمیت این سفر ابعاد اقتصادی آن است. دولت حسن روحانی باور عمیقی به اقتصاد درون زا با بهره گیری از فرصت های بیرونی دارد. در واقع این دولت می داند برای پوشش کمبودهای اقتصاد داخلی نیاز است از پتانسیل های مغفول مانده خارجی استفاده کند. به همین دلیل هم است که مسیر رفت و برگشت به کشورهای توسعه یافته و صاحب مکنت و قدرت و جایگاه اهمیت دارد. این دولت تلاش نمی کند کشور را به یک مجموعه مصرف کننده تبدیل کند بلکه می خواهد با ورود سرمایه و تکنولوژی به ایران اشتغال مولد را رونق دهد و ایران امن را به ایران مرجع اقتصادی تبدیل کند. کشورهایی که در منطقه صاحب منابع ارزی فراوانی هستند برای تهیه اجناس خارجی راه غرب را در پیش می گیرند، حالا اگر همان جنس غربی در ایران و توسط ایرانیان تولید شود دور نیست دروازه های اقتصادی غرب بی مسافر بماند، پس دولت یازدهم به جای اینکه برود و جنس تولید شده را بیاورد می رود و صاحب تولید را مجاب می کند تا در ایران به تولید بپردازد.
جایگاه سوییس حالا اهمیت فراوانی می یابد، کشوری که سرمایه جهان را میزبانی می کند و به عنوان امن ترین کشور جهان فاقد ارتش است. نگاه به سوئیس نه از منظر میزبانی از مقر سازمان ملل در ژنو که از نگاه یک قاضی بی طرف در جهان مهم است. در واقع کشورهای دنیا اشنایدر امان را فقط رییس جمهوری سوییس نمی دانند بلکه نگاهشان به او یک نگاه داوری است. اشنایدر امان در کنار توافقنامه های بسیاری که می بندد به دنیا این پیام را می دهد که ایران همه شرایط اعتماد را دارد و همه می توانند برای سرمایه گذاری بی خطر به اینجا بیایند.
سفر رییس جمهوری سوییس هم در زمان درستی برنامه ریزی شده است، او مقابل رییس جمهوری می نشیند که اولا جهان عاری از خشونتش به تصویب سازمان ملل رسیده، ثانیا درایتش در برجام را دنیا ستوده و ثالثا در یک انتخابات مهم و دقیقا در روز سفر اشنایدر امان صاحب یک رای فوق العاده شده است. چنین رییس جمهوری در چنین کشوری که مردمش محکم پای دولت ایستاده اند جای اعتماد دارد پس اشنایدر امان همه این ویژگی های مهم در عرصه بین الملل را به عنوان پیام با خود به اروپا می برد و با صدای بلند می گوید؛ ایران امن ترین و بهترین کشور دنیا برای سرمایه گذاری و شراکت است.