به گزارش خبرگزاری برنا، برنامه گفت وگوی فرهنگی با موضوع«گرافیک ایران در سه دهه اخیر» با حضور سید مهدی نورانی(عضو هیأت علمی دانشگاه) و محمد مهدی روحانی مشهدی(عضو هیأت علمی مرکز گرافیک دانشگاه شریف) روانه آنتن رادیو گفت وگو شد.
در ابتدای این برنامه نورانی درباره گرافیک انقلاب اسلامی گفت: گرافیک ما نسبت به جوامع دیگر هنر جوانی است که به ایران آمد و دهه 50 شمسی اولین نقاط اوج شکوفایی آن بود. بنیانگذار گرافیک در ایران هوشنگ کاظمی بود و سمیع الملک نیز روزنامه دولت عِلیّه را همراه با نشان و صفحه آرایی تأسیس کرد.
نورانی ادامه داد: پس از انقلاب و جنگ تحمیلی و ورود رایانه به ایران، گرافیک پیشرفت کرد. گرافیک هنر نیست بلکه صنعت است چون با صنعت پیشرفت می کند.
این عضو هیأت علمی دانشگاه در رابطه با هنر گرافیک بعد از انقلاب توضیح داد: قبل از انقلاب نیز گرافیست هایی داشتیم که نقاش تبلیغاتی بودند و بعد از انقلاب به دلیل اینکه می خواستند با مردم عادی صحبت کنند، از راه تصویر با عرضه پوسترها و کارهای مختلف به سمت فضاسازی این نوع کارها آمدند. بعد از پایان جنگ انجمن صنفی گرافیک تأسیس شد و شکل رسمی تری به خود گرفت و توانست با توده مردم ارتباط برقرار کند.
وی افزود: این باعث افزایش سطح سواد بصری مردم شد و تنها زبانی که می توانستیم با مردم صحبت کنیم از طریق تصویری و بصری بود. با فراخوان های مختلف مردم به شرکت در جنگ و مسائل مختلف دعوت شدند و گرافیک مجال ظهور پیدا کرد. از زمان انقلاب که تصاویر امام خمینی(ره) را منتشر می کردند، به تدریج به سمت فرهنگ ترغیب مردم برای شکل گیری جامعه یکدست پیش رفتیم.
نورانی با بیان اینکه یکی از وظایف هنر گرافیک در خدمت مردم بودن است، افزود: در جنگ تحمیلی و پیروزی انقلاب می توانستیم ظهور گرافیک را ببینیم و مخاطبان از لحاظ مختلف پرورش پیدا کردند.
وی با اشاره به اینکه بعد از انقلاب با رشد صنعت، گرافیک به دو دسته صنعتی و هنری تبدیل شد، افزود: با رشد گرافیک هنری، پوسترهای جنگ تحمیلی شکل بهتری به خود گرفت و گرافیک بعد از جنگ خود را به خوبی نشان داد.
این عضو هیأت علمی دانشگاه گفت: گرافیک صنعتی بعد از انقلاب چندان رشد نکرد و منظور گرافیکی است که می توانستیم دستاوردهای خود را تولید کنیم و نیازمند نوعی تبلیغات در این رابطه بودیم.
در ادامه روحانی در خصوص هنر انقلابی و گرافیک عنوان کرد: تفاوت انقلاب اسلامی ما با دیگر انقلاب ها مردمی بودن آن است و سرعتی داشت که روشنفکران و هنرمندان را جا گذاشت. هرکسی تعهدی برای پیام رسانی انقلاب داشت، سعی می کرد این پیام را برساند. طی سال های 58 کسانی که آشنایی چندانی با گرافیک نداشتند، کارهایی با کیفیت عالی خلق می کردند. هدف این بود که ما پیام انقلاب را به تمام نقاط کشور برسانیم.
این پیشکسوت عرصه گرافیک بیان کرد: هنر قبل از انقلاب، هنر خواص بود و موزه هنرهای معاصر پاتوق روشنفکران بود. در سال 61 یک نمایشگاه برای آثار گرافیک انقلاب در موزه هنرهای معاصر برگزار شد و پس از نماز جمعه عده بسیاری از مردم برای دیدن این نمایشگاه آمدند. به عبارتی قبل از انقلاب، مسأله هنر برای هنر مطرح بود اما محتوای گرافیک بعد از انقلاب عام و مربوط به مسائل انقلاب و هویت ملی مردم بود.
این استاد گرافیک گفت: گرافیک بعد از انقلاب در بند تکنیک نبود بلکه بیشتر به محتوا توجه نشان می داد. هنر گرافیک حتما در آن زمان باید مربوط به مشکلات جامعه و مردم می شد و به همین دلیل توانست جای خود را میان مردم باز کند.