شبکه های استانی با هدف پرداختن به فرهنگ بومی راه اندازی شدند تا ایرانیان با خرده فرهنگ ها و قابلیت های آنان آشنا شوند.با دیجیتال شدن وامکان دریافت انها از طریق ماهواره فرصت جدیدی در راستای معرفی این میراث کهن ایرانی به مردمان سایر ملل مهیا شد.
بهره برداری از این امکان در راستای اهداف پدافند غیر عامل ومبارزه با هجوم فرهنگی غرب و تخریب ارزش های اسلامی توسط آنها،اقدامی شایسته بود که متاسفانه عدم درایت ها و نداشتن اعتماد به برنامه سازان بومی از قدرت تاثیر آن کاست.
حال تا چه اندازه شبکه های استانی در این امر مفید به فایده بوده به زمانی دیگر واگذاشته و برای کوتاه کردن سخن به برنامه ها وفعالیت های کنونی ان می پردازیم.
شبکه هامون فراز و نشیب بسیاری را پشت سر گذاشته و مدیران و شیوه های مدیریتی مختلفی را به خود دیده است.علیرغم برخی از توانمندی ها هیچ کسی نتوانست حق مطلب را ادا کند وعمق فرهنگی حاکم بر گذشته و حال حاکم بر استان را محوریت تولیدات شبکه قرار دهد.
سیستان مهد حماسه ها واسطوره های ملی مذهبی وتاریخ باشکوه ایران زمین و بلوچستان مهد افسانه ها و لیکوهاست و موسیقی و طبیعتش گوش وچشم هر تماشاگری را نوازش می دهد.
برنامه های شبکه هامون تا چه اندازه توانسته اند قابلیت های موجود در فرهنگ وطبیعت استان را به شکلی چشم نواز وهنری در معرض دید مخاطبان قرار دهد و مشتاقان تحقیق ودانستن را متوجه این خطه از ایران زمین سازد.در حالی که مخاطبین شبکه در حال کاهش هستند و اعتماد و اقبال عمومی به این شبکه از بین رفته رویکردی مثبت به فرهنگ این سامان میتوانست راهگشا باشد وموجی جدید در جذب تماشاگر راه اندازد.
بی مهری به فرهنگ استان به تازگی شروع نشده و ریشه در گذشته دارد و متاسفانه در دوره جدید نیز ادامه یافته است.در دورانی که به اصطلاح شبکه هامون رونق داشت و به زعم خود برنامه فاخر تولید می کرد ما هیچ نشانه ای و بهانه ای بر افتخار نمی یافتیم و اکنون که به بهانه ی کمبود بودجه تنها برنامه های روتین تولید میشود هیچ اثری از افتخاراتمان نمیابیم.
تله فیلم های تولیدی به جای پرداختن به گستره های وسیع فرهنگی و چشم اندازهای بی بدیل موجود خود را در پهنه ای محدود محسور کردند و به بهانه ی محدودیت بر طبل محرومیتمان کوبیدند.
فیلمنامه ها به جای نشان دادن نقطه قوت به ضعف هایمان پرداختند.به جای بهره گیری از اشنایان به فرهنگمان نویسندگانی نام نااشنا وبی اطلاع از خطه ی سیستان وبلوچستان به کار گمارده شدند تا بیش از گذشته در ارائه ظرفیت های منطقه از طریق رسانه تلویزیون احساس خلا و نا امیدی کنیم.
فیلمنامه ها توسط کسانی نگاشته شد که تا ان موقع استان را ندیده بودند از فرهنگ افتخاراتش بی اطلاع بودند.نوشته ها با تغییر نامها و لباسها بومی شدند وبه اسم فرهنگمان عرضه گشتند تا جای هرگونه ادعا از سوی ما بی جواب باقی بماند.
در شرایطی که دنیای غرب از هرگونه اقدام زورگویانه نسبت به ایران زمین ناامید شده با مهربانی فرهنگ را نشانه رفته وکم کاری در راستای اعتلای فرهنگی ظلمی مضاعف به ایرانیان است.مادامی که مدیران به رفع تکلیف می اندیشند،اتفاق قابل ملاحظه ای نمی افتد وبودجه ها صرف اموری میشوند که ماحصلش تنها جفای به مردم وباورهایشان است.
نویسنده : فرشید عابدی سرپرست خبرگزاری برنا استان سیستان و بلوچستان