نعمتی: امیدوارم پرچمدار شایسته‌ای باشم/ می‌خواهم پیام صلح و دوستی را به تمام مردم دنیا برسانم

به گزارش سرویس ورزشی برنا، همه چیز از یک اتفاق شروع شد. اتفاقی که می توانست یک انسان را نابود کند. اینکه در عنفوان نوجوانی و دوران بلوغ یک اتفاق تلخ پاهای سالم را از او بگیرد و او را ویلچرنشین کند. اتفاقی که شاید اگر برای هر فردی رخ می داد، زانوی غم بغل می گرفت، خانه نشین می شد و مرور این خاطره تلخ حتی می توانست کاری کند که در خوشبینانه ترین حالت برای بازگشت به زندگی حداقلی، نیازمند کلاس های مشاوره های روانشناسی باشد. اما او قرار نبود که تسلیم شود.

معلولیت هر چند تلخ و هر اندازه دردناک و غیرقابل باور، یک آغاز بود. آغازی در مسیر موفقیت. مسیری که این بار باید با ویچلر طی می شد. پس ویلچرش را به حرکت در می‌آورد و ادامه مسیر موفقیت را در پیش گرفت. بخش دوم زندگی‌اش از همین جا شروع شد. کمان را به دست گرفت. او به جای تمامی اندیشیدن به این اتفاق تلخ، زندگی اش را از نو دوباره ساخت. او بود که تلخی این اتفاق را با تلاش، پشتکار و امید بدل به افتخاری بزرگ که کرد که حتی افراد سالم نیز حسرت آن را داشتند.

او مصداق بارز و عینی جمله حکیمانه دکتر شریعتی بود. آنجا که در کارکرد اراده و تلاش روزی گفت: «اگر یک معلول و یک فلج قهرمان المپیک نشود، خودش مقصر است» جمله ای که بیشتر شبیه اندرزهای حکیمانه غیرقابل کاربردی می ماند اما زهرا نعمتی نشان داد که می توان معلول بود، می توان سالم بود و معلول شد اما باز هم موفقیت و قله را در آغوش کشید. قله ها یکی یکی زیر پای وی فتح می شدند و احساس حقارت می کردند.

11 سال از آن شوک می‌گذرد و حالا هر روز این زهراست که به مردم نه فقط ایران، که دنیا، درس زندگی می‌دهد. ستاره ای که به عنوان سمبل و نماد صبر، استقامت و تلاش و پشتکار، قله ها را یکی پس از دیگری فتح می کند. ابتدا قهرمانی آسیا و سپس قهرمانی پارالمپیک. مدال او در لندن، نخستین مدال طلای تاریخ پارالمپیک بانوان بود. مدال نوبرانه ای که او را بالاتر از همه قرار داد تا بدل به ورزشکار سال جهان شود اما این مدال پایان راه نبود. مدالی که سرآغازی برای موفقیت های بعدی به شمار می رفت. موفقیت های که زهرا نعمتی بارها و بارها در ذهنش به آنها اندیشیده بود و حالا به جایی رسیده بود که برای تحقق آن چند گام دیگر فاصله داشت.

هر کسی جای او بود، بعد از این افتخار سترگ، شاید کمان را بر زمین می گذاشت و دنبال زندگی‌اش می‌رفت اما این مدال و این قله برای زهرا یک نشانه بود. نشانه ای که از آنجا سایر قله های اقفتخار به او چشمک می زد. او ماند و دوباره از نو آغاز کرد؛ تمرین، تلاش و مسابقه و بعد از قهرمانی بازی‌های پاراآسیایی اینچئون، رازش را برملا کرد. زهرا تصمیم گرفته بود سهمیه المپیک را بگیرد. می‌خواست در ریو هم در پارالمپیک مسابقه بدهد، هم در المپیک. با شنیدن تصمیمش خیلی از همان‌هایی که در ظاهر به رویش لبخند زدند و برایش آرزوی موفقیت کردند، زمزمه کنان گفتند که این آرزو نشدنی است. زهرا زمزمه‌ها را شنید اما با همان لبخند همیشگی ویلچرش را به سمت اردوی ورزشکاران المپیکی چرخاند و کنارشان تمرین کرد. رکوردهایش روز به روز بهتر شد تا اینکه از بین تمام هم تیمی‌هایش که هیچ کدام مشکلی مثل زهرا نداشتند، او بود که سهمیه المپیک را گرفت و چند روز بعد، مجوز حضور در پارالمپیک را گرفت تا اولین ورزشکار ایران باشد که با یک تیر، این دو هدف را می‌زند. او تاریخ را از دوباره نوشت. نعمتی اولین بانوی ورزشکار دارای معلولیت ایرانی است که به المپیک راه یافته و در تابستان سال آینده همزمان در رقابت های المپیک و پارالمپیک ریو شرکت می کند.

حالا و به پاس این افتخار سترگ و تاریخی، پرچم کاروان ایران در المپیک به او سپرده شده. یک تصمیم اصولی و درست که شاید بهترین تصمیم مدیریتی ورزش ایران باشد. حرکت او پیشاپیش کاروان ایران در المپیک ریو در حالی که با یک دست چرخ های ویلچرش را می چرخاند و با دست دیگر پرچم سه رنگ ایران را محکم در دست گرفته، یک صحنه به یادماندنی و جاودانه است. صحنه ای که برای ابد در ورزش ایران و جهان ثبت خواهد شد.

او صدای رسای صبر، استقامت، پشتکار و تلاش است؛ صدایی که در بزرگترین فستیوال ورزشی دنیا به گوش همه جهانیان خواهد رسید

زهرا نعمتی ضمن ابراز خرسندی از این رویداد گفت: برای هر ورزشکاری مایه افتخار است که پرچم دار کاروان کشورش باشد و امیدوارم بتوانم نماینده شایسته ای برای کاروان ایران باشم. قطعا این افتخار متعلق به ورزش بانوان ایران، جامعه تیروکمان و جامعه ورزش جانبازان و معلولین است و می خواهم با پرچم داری، پیام صلح و دوستی را به تمام مردم دنیا برسانم.

اولین بانوی ورزشکار دارای معلولیت راه یافته به المپیک افزود: هدف من این بود که به همه افراد دارای معلولیت این پیام را برسانم که با وجود شرایط سخت هم می توان کارهای بزرگ انجام داد و غیر ممکن ها را ممکن کرد و اینکه هرگز تسلیم معلولیت نشوند.