به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری برنا، «اگر این دولت می‌خواست راه گذشته را ادامه دهد، امروز صادرات نفت کشور به صفر می‌رسید. در حالی که اگر برجام نبود، قدم به قدم حتی یک بشکه نفت را هم نمی‌توانستیم صادر کنیم، اما بزودی با یاری خداوند وتلاش‌های دولت به نقطه‌ای خواهیم رسید، که حق و سهم حضور ما در بازار بوده است». این سخنان حسن روحانی در دیدار کارکنان وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات است.
برخی جریانات سیاسی به کمک رسانه های خاص و شناخته شده خود که اغلب از جیب مردم ارتزاق می کنند طبق روال دو سال گذشته با شانتاژ رسانه ای و بازگو نکردن حقایق به این سخنان روحانی واکنش نشان دادند و دور جدید تخریب علیه دولت شدت گرفت و موضوع «اگر برجام نبود، نفت 120 دلار بود» بر سر زبان ها افتاد.
این رسانه ها به درستی اشاره کرده اند و تا قبل از به روی کار آمدن دولت یازدهم قیمت نفت 120 دلار بوده و بالاترین درآمدهای نفتی در طول تاریخ کشورمان رقم خورده است و بازهم به درستی به کاهش قیمت نفت در دولت یازدهم تا زیر 30 دلار اشاره کرده اند اما این گروه که به نظر می رسد از این جریان ناراحتند چند نکته را فراموش کرده اند و یا نخواسته اند بیان کنند.
با تایید این سخنان باید پرسید؛ درآمد نفتی بالغ بر ۸۰۰ میلیارد دلاردر زمان تحریم کجا صرف شد و علیرغم آن درآمد بالا، چرا رشد اقتصادی در کشور منفی و تولیدات داخلی با مشکلات عدیده ای همچون طلبکاری چندین هزار میلیاردی از دولت مواجه شد؟
فاجعه دیگر ان است که دولتی ۸۰۰ میلیارد دلار درآمد نفتی داشته باشد نه تنها با این درآمد توسعه اقتصادی ایجاد نکنند بلکه در مقابل کشوری را که با رشد اقتصادی ۸ درصد تحویل گرفته بود با منهای ۳ درصد به دولت جدید تحویل دهد. همچنین موجودی حساب ذخیره ارزی با وجود افزایش در آمدهای نفتی کاهش یابد بطوریکه سازمان بازرسی کل کشور گزارشی را درباره برداشت‌های غیر قانونی از این حساب را به بالاترین مقامات ایران گزارش کرد و در راستای همان رویکرد نادرست و تحریم های ایران، فساد ۳ هزار میلیاردی رقم خورد و در سال ۹۰ افشا شد.
فساد ۶/۵ هزار میلیاردی و سپس فساد ۱۲ هزار میلیاردی بابک زنجانی که با حمایت مستقیم "دولت نفت 120 دلاری" توانسته بود نفت صادر کند و پولش را به جیب بزند، از دیگر دستاوردها بود. بماند که فسادهای چند ده میلیاردی که هر از گاهی در رسانه انعکاس می یابد دیگر حتی جذابیت رسانه ای هم برای عامه ندارد . همچنین شاهد کاهش ارزش پول ملی، افزایش شکاف طبقاتی و رشد نرخ تورم، صرف واردات بی‌رویه محصولات لوکس و محصولات بنجل از کشورهایی مثل چین شد.
اما دولت روحانی دست واسطه گران را در این بین برید و در پی افزایش صادرات نفت در کشور از مسیر قانونی، معقول و مطمئن است، برخی نمی خواهند بپذیرند بازگشت دولت به شرایط عادی تنها با چندماه پس از برداشته شدن تحریم ها بصورت کامل میسر نخواهد شد. از سوی دیگر شیطنت کشورهای دیگر نظیر عربستان را در این بین نادیده گرفته و انگشت اتهام خود را تنها به سوی دولت جمهوری اسلامی ایران دراز می کنند.
در سالهای گذشته حتی یک کشتی نمی توانست در بنادر ما پهلو بگیرد. گاهی برای پهلو گرفتن یک کشتی باید پرچم کشور دیگری را اجاره می کردیم، چون با پرچم ما اجازه نمی دادند. حتی برای صادرات و واردات اگر می خواستیم پولی را جا به جا کنیم، اولا این امکان وجود نداشت ، اما زمانی هم که امکان داشت باید 10 تا 25 درصد اضافه از جیب مردم پرداخت می شد. نفتی که متعلق به ما و بازاری که حق ما بود، اجازه صادرات آن داده نمی شد.
در حال حاضر، دولت یازدهم به نیمه راه خود رسیده و اگر نیمه راه را برای دولت با یک جمله تبیین کنیم، آرامش و ثبات در بخش‌های مختلف به ویژه اقتصادی ایجاد شده و این دولت بدنبال بازپس گیری سهم خود دربازار نفت است و با وجود قیمت پایین نفت در حال اداره کشور با وجود در آمد پایین و بدهی های فراوان است.
روزنامه کیهان و سایر روزنامه های مخالف دولت نصف واقعیت را گفتند و نصف دیگرش را قورت دادند، آنها نگفتند که با نفت 120 دلاری در ایران چه اتفاق مهم و مثبتی رخ داد؟ و نگفتند صادرات نفت از چند میلیون بشکه، در اثر رفتارهای غلط دولت سابق و تحریم های صورت گرفته به چند هزار بشکه رسید؟ آنها نگفتند اگر برجام نبود امروز با هر قیمت نفتی، اساسا آیا دولت می توانست نفت صادر کند؟ آیا تحریم ها اجازه این صادرات را می دادند؟