وی افزود: در عین حال کن، کن است. مردم انتظار ندارند موه لوور استادان قدیمی‌اش را کنار بگذارد؛ مثل آن است که بگوییم «خب مونالیزا را بگذاریم کنار». زمانی فلینی بود، آنتونیونی و برگمن بعد تارکوفسکی و کو در دهه ۱۹۷۰ آمدند و امروز هم فیلمسازان مولفی هستند که ممکن است بارها و بارها به این جشنواره بازگردند.
تیری فرمو درباره نبودن فیلم «اسنودن» اولیویر اسنودن هم ضمن تمجید از این فیلم به عنوان فیلمی خوش‌ساخت که باید در کن حضور می‌داشت، گفت: تهیه کننده فیلم به اسکار چشم دارد برای همین افتتاحیه فیلم در کن، برای اکران فیلم کمی زود است.
وی درباره کم بودن تعداد فیلمسازان زن هم توضیح داد: از ۴۹ کارگردان حاضر، ۹ نفر زن هستند. می‌شود ۲۰ درصد کارگردان‌ها. اما مگر چند درصد فیلمسازان جهان زن هستند؟ طبق جدیدترین آمار تنها ۷ درصد.
فرمو در پاسخ به این پرسش که آیا امسال بار دیگر گرفتن سلفی را ممنوع می‌کند؟ گفت: اول باید توضیح بدهم که من سال پیش هم ممنوع نکردم. قدرت این کار را ندارم. من که پلیس نیستم. من فقط گفتم گرفتن سلفی کار مسخره‌ای است. اما هیچ‌یک از خبرنگاران در کنفرانس مطبوعاتی با من موافق نبودند. تنها آلمادوار و کن لوچ زنگ زدند و نظر مرا تایید کردند. آنها گفتند «راست می‌گویی گرفتن سلفی کار زشت و احمقانه‌ای است، یک جور بربریت معاصر است». دلم می خواست برخی از خبرنگاران از من حمایت کنند و از این ایده که جشنواره کن باید یک رویداد شیک باشد حمایت کنند. سلفی گرفتن کار شیکی نیست. یعنی چه که بخواهی یک ستاره را مال خودت بکنی؟
او درباره مخالفتش با توییت کردن اخبار هم گفت من با توییتر مخالف نیستم اما خیلی فرق است بین یک مقاله تنظیم شده و توییتی ۸۰ کلمه‌ای درباره یک فیلم. خدا را شکر آدم‌های زیادی بودند که از این حرف حمایت کردند. آندره بازن، فرانسواز تروفو، سرژ دانی و روژر تیلر و برتراند تاورنیه از جمله چهره‌هایی بودند که با این امر موافق بودند و یادداشت‌های زیادی در این باره نوشته شد.