به گزارش خبرگزاری برنا ازفارس ، جعفر ماهار اظهارداشت: در این همایش شاعران و اهالی فرهنگ و ادب شهرستان داراب به بیان مطالبی در خصوص زندگی شخصی و حرفه ای این بانوی شاعر پرداختند.
وی با بیان اینکه پروانه نطقی در سن ۷۳ سالگی هنوز در محافل ادبی حضور جدی دارد گفت: عشق به عنوان روشن ترین و زیباترین رابطه انسانی در اشعاراین بانوی شاعر شجاعانه به کار گرفته شده است.
پروانه ناطقی زاده دهم آذرماه 1322 در خانواده ای مذهبی و اهل مطالعه است. دوران تحصیل را از دبستان تا دبیرستان در آموزشگاه بهار داراب گذرانید که به قول خودش بهار زندگی اش در همین آموزشگاه بهار بود.
از آنجاکه در داراب امکانی برای ادامه تحصیل دختران وجود نداشت در هجده سالگی به دعوت خانم سیده علویه مدیر وقت دبستان و آقای ندیمی فسایی ریاست فرهنگ وقت در دبستان آزرم به صورت حق التدریس مشغول تدریس شد. اما پس از ازدواج به دلیل مسائل و مشکلات زندگی مشترک نتوانست به تدریس ادامه دهد.
دوری از تدریس و مدرسه نتوانست "پروانه ناطقی" را از یار مهربانش جدا کند و خانه نشینی او نتوانست مانعی در رشد تخیلات شعری او باشد، به گونه ای که این تخیلات و احساسات باعث شد وی را به سمت و سویی ببرد که دست به قلم برده و اشعاری زیبا بسراید.
هر چند در ابتدا دلنوشته های وی به صورت چیستان و طنز منظوم بودند ولی با تحقیق و تجربه اندوزی و مطالعه در اشعار شاعران بزرگ این سرزمین و همچنین پشتکار وافر آثارش شکل جدی تری به خود گرفت و اشعارش دیدی تازه در افق زندگی وی رقم زدند.
پس از تشکیل انجمن های ادبی شهرستان مانند انجمن ادبی نیما، باران و ... اشعارش مورد نظر و نقد ادب دوستان قرار گرفت و با شرکت مستمر در این انجمن ها توانست تا حدودی عطش خویش را در آموختن سیراب کند.
آثارش بیان دردها و احساساتی بود که به گفته خودش برای خودش تازه و آرام بخش بود. درخلق آثارش از طبیعت الهام می گیرد و در واقع در پس نمادهایی از قبیل درخت، سبزه و نور، گل و آسمان و پروانه و ... تنها یک هدف نهفته است و آن اینکه نشان داده شود فرار از آلام و ناکامی های زندگی میسر نیستو مراحل مختلف زندگی کشمکش های سختی در رویارویی با دردها و رنج هایی است که ناگزیر از پذیرش آنها هستیم.