شیخ بهاالدىن محمد بن عزالدین حسین عاملى معروف به شیخ بهایى دانشمند بنام دوره صفویه است ، در سال ٩٥٣ هجرى در بعلبک متولد شد ، اصل وى از جبل عامل بود و در ده سالگى به همراه پدر به ایران امد و در قزوین سکنى گزید و در آنجا به شاگردى پدر و دیگر اساتید مشغول شد ، پس از اتمام تحصیلات شیخ الا سلام اصفهان شد.
وى در فلسفه ، منطق ، هیئت ،و ریاضیات تبحر کافى داشت و در حدود ٨٨ کتاب و رساله از او به جاى مانده است.
اشیخ بهایی در سال ١٠٣١ هجرى در اصفهان درگذشت و بنا به وصیت خودش او را در جوار على بن موسى الرضا دفن کردند ، خدمات شیخ بهایى ، معمارى مسجد امام اصفهان و مهندسى حصار نجف منسوب به اوست. ساعت ظلى در مغرب مسجد امام ، نقشه ی تقسیم اب زاینده رود و تعیین سمت قبله مسجد امام نیز ازدیگر خدمات وی به شمار می آید.
یکى دیگر از کارهاى شگفت انگیز که به شیخ بهایى نسبت می دهند ساختمان گلخن گرمابه اى که هنوز در اصفهان مانده که فقط با شمعى گرم مى شد و طراحى منار جنبان که هنوز پابرجاست.
بزرگترین هنر شیخ بهایی نوشتن است، بهترین منبع براى گرداورى اشعارش ،کشکول، است که شامل ،مثنویات ،غزلیات و رباعیات است. ویژگى شعر او میل شدید به زهد و تصوف وعرفان است. بهایى در عربى نیز شاعرى چیره دست و زباندانى صاحب نظر است. وى مهارت فراوانى در ایجاز و بیان معما امیز مطالب داشت.
نویسنده: زهرا نوری