به گزارش سرویس ورزشی برنا، جدال مجید جلالی و مدیرعامل باشگاه سایپا باعث شد تا مبلغ قرارداد سرمربی این باشگاه تهرانی لو برود و به اطلاع عموم برسد! شاید عده‌ایی به این فکر کنند که چرا جلالی باید چنین پولی دریافت کند و یا اینکه چرا در فوتبال ایران چنین پول هایی رد و بدل می شود در حالیکه اکثریت شاغلان فوتبال ایران تنها به اندازه نصف مبالغ قرار دادشان کیفیت و کارایی دارند.
اما در این نوشته قصد نداریم به موضوع نخ‌نما و تکراری پول زیاد در فوتبال بپردازیم. اعلام پول دریافتی مجید جلالی از زبان مدیرعامل سایپا یک نکته نهان داشت و آن، تفاوت دو برابری اصل پول با مبلغی است که سازمان لیگ فوتبال ایران به همگان اعلام کرده است.
این تفاوت علاوه بر اینکه دوباره ثابت می کند قانون سقف قرارداد چیزی جز شعاری رنگ و رو رفته نیست، نشان می دهد سازمان لیگ نهادی تشریفاتی است و می توان گفت نقش مدیر فنی تیم های ایرانی را در سطح سازمانی فوتبال ایران دارد!
این که سازمان لیگ فوتبال ایران اعلام می‌کند قرارداد مجیدجلالی 630میلیون تومان است و از زبان مدیرعامل سایپا می شنویم که جلالی یک میلیارد و دویست میلیون از باشگاه سایپا گرفته، دو حالت دارد.
یا اینکه آنچه به سازمان لیگ اعلام می شود واقعی نیست و برای کسی مهم نیست که واقعیت را به سازمان لیگ نگوید! در واقع باشگاه ها تمایلی به شفاف بودن با سازمان لیگ ندارند و از طرفی خود سازمان لیگ هم فاقد اعتبار و برش در بین باشگاه های فوتبال ایران است!
و یا اینکه سازمان لیگ از واقعیت خبر دارد اما بنابر ملاحظاتی از گفتن واقعیت طفره می رود و ترجیح می دهد که به مخاطبان و هواداران فوتبال اطلاعات غلط بدهد. این اطلاعات غلط قطعا عده ایی را راضی نگه خواهد داشت که اهمیت آن ها برای مدیران فوتبال ایران بیشتر از خیل هواداران تیم ها و مردمی است که به این دستگاه و سیستم رونق می بخشند!
به طور خلاصه باید گفت اگر حالت اول وجود داشته باشد، لزوم تشکیل نهادی با عنوان سازمان لیگ فوتبال ایران چیست؟
این سازمان در احقاق حق باشگاه ها از شرکت های تبلیغاتی ناتوان است، برنامه ریزی های آن هیچ گاه مورد تایید تیم های لیگ برتری نبوده و عواقب آن به تیم ها و بازیکنان آسیب می رساند، مسابقات در روزهای ابتدایی هفته و ساعات اداری برگزار می شوند که این مسئله یکی از عوامل مهم خالی بودن سکوهاست. این ها را می توان پررنگ ترین اشکالات سازمانی دانست که نزدیک به 15سال از عمر آن می گذرد اما هنوز در حل کردن ساده ترین مشکلات ناتوان است. برای مثال رجوع می کنیم به دی ماه گذشته و زمانی که تراکتور سازی و سیاه جامگان در تهران آماده بودند و تمرین می کردند اما مسابقات آن ها به علت آلودگی هوا به تعویق افتاد تا مشکلی برای ورزشکاران به وجود نیاید! با اینکه هر فردی می داند ورزشگاه های آزادی و تختی به علت اینکه تقریبا خارج از تهران هستند و در اطراف خود محیطی سرسبز دارند، آلودگی بسیار کمتری را به خود می بینند. این تعویق مسابقه باشگاه های تراکتور سازی و سیاه جامگان را با یک روز هزینه اقامت اضافی در تهران مواجه کرد!
این‌ها نمونه‌هایی هستند که نشان می دهد سازمان لیگ بیشتر به یک نام شبیه است تا یک نهاد اجرایی.
اگر بگوییم که حالت دوم حقیقت دارد، باید پرسید که چرا سازمان لیگ با مردم شفاف برخورد نمی کند؟ مگر این تماشاگران فوتبال نیستند که باعث رونق گرفتن فوتبال می شوند؟ مردم را با اطلاعات غلط به کجا هدایت می کنیم؟ با عملکردهای غلط آن ها را از ورزشگاه ها بیرون کردیم و اکنون با اطلاعات غلط و غیرواقعی سعی در بی تفاوت کردن آن ها نسبت به فوتبال می کنیم.
با این روند بدون شک روزی می رسد که مردم به دانستن نتایج از طریق رسانه ها اکتفا خواهند کرد و هیچ کس حتی گل های مسابقات را از تلویزیون هم نخواهد دید! لزوم داشتن یک فوتبال قدرتمند داشتن سیستم و سازمان های قوی است. فوتبال اسپانیا به خوبی توانست جام های اروپایی و بین المللی را با مدیریت قوی تار و مار کند اما فوتبال ما با تغییر سیستم و ایجاد لیگ حرفه ایی سال به سال رو پایین حرکت کرد، به طوریکه ما پس از 14سال توانستیم تیم عمان را شکست دهیم!
فوتبال ما زمانی در بین 15 فوتبال برتر دنیا بود و انصافا این رتبه قدرت واقعی فوتبال ایران را نشان می داد اما اکنون که تیم اول آسیا هستیم در مقابل عمان و امارات به صرافت میفتیم. وقتی در ورزشگاه آزادی تیم کره جنوبی دوبار به تیرک ما می کوبد و ما تنها با یک شوت برنده بازی می شویم، چگونه می توان گفت واقعا قدرت اول آسیا هستیم؟ همه این ها نتیجه و اثر پنهان کاری ها و ضعف در مدیریت و اجرا ست. امید است تصمیم گیرندگان طرز فکر و روش هایشان را عوض کنند و با رویکردی صحیح به اداره فوتبال بپردازند تا دوباره شاهد قدرت گرفتن فوتبال ایران در سطح جهان باشیم.