به گزارش سرویس ورزشی برنا، دو فصل پی در پی است که رقابت برای قهرمانی در لیگ بین 3یا4 تیم به صورت جدی و داغ، تا مسابقه آخر ادامه دارد و این مسئله نشان گر پویا شدن لیگ و نیز بالارفتن سطح فوتبال نسبت به گذشته است. حالا دیگر لیگمان آنقدر قابل توجه شده که سرمربی تیم ملی، کم کم جوانان مستعد را جایگزین دو رگه ها می کند. روزی که کی روش به ایران آمد، دورگه ها را به تیم ملی دعوت کرد چون معتقد بود که باید کیفیت بازی در تیم ملی بالا برود. خیلی ها آن روز کی روش را به کشتن استعدادهای داخلی محکوم کردند اما حالا می بینیم که استعدادهای داخلی تیم ملی را بیمه کرده اند. برای مثال شاید اگر کی روش نبود، مهدی رحمتی سالیان سال قفس توری تیم ملی را قفل می زد اما اکنون ما علیرضا بیرانوند و رشید مظاهری مظاهری را داریم که تا سالها می توانند رقابت داغی برای حضور در دروازه تیم ملی داشته باشند. بدون شک اگر تفکری به غیر از تفکر کی روش در راس تیم ملی نبود، تیم ملی با همان حاشیه های بعداز بازی با لینان پیش می رفت و چند ماهی بزرگان فوتبال ایران دست به دست می دادند که رحمتی را از قهر در بیاورند و به تیم ملی برگردانند اما خوشبختانه کدخدامنشی بزرگان فوتبال هم نتوانست زمینه بازگشت رحمتی را فراهم کند تا این بار به جای سوختن دروازبانی مانند وحیدطالب لو، شاهد پرورش و شکوفا شدن بیرانوند و مظاهری باشیم.
همینطور در بقیه پست ها با این چنین برخورد و رفتاری مواجه بودیم. یک مربی داخلی بنا به مسائلی که همگان به آن واقفند نمی توانست خسروحیدری و هاشم بیک زاده را به این زودی از تیم ملی کنار بگذارد اما کی روش اکنون زمینه ایی فراهم کرده که بازیکنانی چون دانیال ماهینی و سیامک کوروشی مدعی پوشیدن تیم ملی در بازی های رسمی باشند.
تیم ملی ما با آمدن کی روش پوست انداخت مانند زمانی که پای ایویچ و بعد از او بلاژویچ به فوتبال ایران باز شد اما این همه ماجرا نیست. کی روش با آمدنش تاثیر محسوسی را روی فوتبال ایران گذاشت. مرور لیگ امسال به خوبی نشان می دهد که این تاثیر چقدر بزرگ بوده است. کسی نمی تواند منکر این شود که امسال زیباترین لیگ را حداقل در طول 15سال فعالیت در فوتبال حرفه ایی برگزار کردیم. علیرغم تمام کم و کاستی های برگزاری مسابقات لیگ، نزدیک بودن سطح تیم ها به هم باعث شد که جذاب ترین و هیجانی ترین لیگ را درفصل 94-95 شاهد باشیم. این نزدیک بودن تیم ها پیش از این که از نظر فنی بررسی شود باید از نظر باور و درک شاغلان در تیم ها مورد توجه قرار بگیرد. اکنون فوتبال ایران به این باور رسیده که می تواند مانند کشورهای طراز اول با برنامه و نظم به هنرنمایی در زمین فوتبال بپردازد. بزرگترین ایراد فوتبال ما روی خوش نشان ندادن بازیکنان به تاکتیک و برنامه است که بسیاری از کارشناسان فوتبال کشورمان به این نکته اذعان دارند. اما کی روش برنامه و نظم را به فوتبال ما خوراند. اگر او میخواست مانند ایویچ فقید مهربانانه تاکتیک را به فوتبال عرضه کند شاید مانند او بیش از چندماه دوام نمی آورد اما کی روش رفتار با نام ها را بلد بود. هرچقدر هم گفته شود او تنها یک تمرین دهنده بوده باید این را قبول کرد که قبل از اینکه کارلوس کی روش باشد، یک بینش و تفکر استاندارد در فوتبال روز است. او از ابتدا بی رحمانه بر سنت های اشتباه و مصلحت طلبانه فوتبال ایران تاخت! چیزی که هرکسی می آمد مجبور به رعایت آن بود اما کی روش از همان ابتدا این ملاحظه کاری را پس زد و نتیجه اش این است که اکنون در لیگمان استقلال خوزستان، پرسپولیس، گسترش فولاد، صبا و سایپا را به عنوان تیم هایی می بینیم که به اجرای تاکتیک اهمیت می دهند و با برنامه در میادین حاضر می شوند چون مربیان آن ها متوجه شده اند که می توانند تاکتیک را در فوتبال ایران پیاده کنند و بازیکنان ایرانی هم دریافته اند که با برنامه بازی کردن قدرت بیشتری به آن ها در مستطیل سبز می دهد. کافی است استقلال که نماد یک فوتبال پرادعای ایرانی است را با پرسپولیس که تلفیقی از فوتبال ایرانی و برنامه ریزی است مقایسه کنید تا متوجه شوید قبل و بعد از کیروش چه تفاوتی در فوتبال ایران وجود دارد.
بازی مقابل آرژانتین پرمهره دستاورد بزرگی برای فوتبال ایران بود. نه به این خاطر که یک گل از آرژانتین خوردیم بلکه به این خاطر که توانستیم قدرتمان را به حریف دیکته کنیم و با برنامه، بیشتر از تیم مسی و هیگوآین و آگوئرو، موقعیت خلق کردیم.
روزی، بلاژویچ پاس کات بک را به مهدوی کیا یاد داد و آپشن جدیدی به فوتبال مستعد ایران اضافه کرد. اکنون کی روش توانسته برنامه داشتن را به فوتبال ایران اضافه کند و مطمئنا در آینده مخاطبان فوتبال از او به عنوان یکی از تاثیر گذاران در فوتبال ایران یاد خواهند کرد همانطور که اکنون از رایکوف یاد می شود.
علیرضامنصوریان مربی جوانی است که بدون شک از آینده داران نیمکت در فوتبال ایران است. او در کنار کی روش کار کرد و اکنون خود را به عنوان مربی که تیمش با تاکتیک بازی می کند معرفی کرده است. بی شک اگر نفت تهران با مشکلات مدیریتی و مالی روبرو نمی شد حداقل یکی از سه پله ابتدایی لیگ را به خود اختصاص می داد.
اگر نتوانستیم از کی روش چیز بیشتری بگیریم به خاطر کم کاری خودمان بوده است. اگر امکانات حرفه‌ای مانند حریفان قدر تدارکاتی در اختیارش قرار می دادیم می‌توانستیم از او توقع داشته باشیم که از ایران حداقل یک سوئد بسازد چون فوتبال ایران این استعداد را دارد. اما فقط می گوییم چون پول حرفه ایی به مردپرتغالی داده ایم پس باید برای ما معجزه کند و تیم ما را قهرمان جام جهانی کند!
بهتر است به جای کوبیدن و لج کردن با کی روش به این فکر کنیم که فوتبال ایران پس از کیروش به چه چیزی رسیده و به چه چیزهایی باید برسد. اگر به جای لجبازی و دشمنی با کی روش با او همکاری کنیم و خواسته هایمان را در اختیارش قرار دهیم، در اصل به پیشرفت فوتبال ایران کمک کرده اییم اما اگر بخواهیم به دنبال برکناری او باشیم بدون این که برنامه ای برای ایران بدون کی روش داشته باشیم، قطعا بردن امارات و قطر هم برایمان دست نیافتنی خواهد شد!