از اجلاس جهانی بشردوستانه چه می‌خواهیم؟

به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری برنا، قلم استفان اوبرایان  در یادداشتی ضرورت برگزاری این اجلاس را چنین عنوان کرده است:

درگیری های پایان ناپذیر که منجر به رنج‌های بی اندازه شده، جا به جایی توده مردم، ناآرامی های سیاسی و اقتصادی، نقض آشکار حقوق بین الملل بشردوستانه، سطوح بسیار بالای گرسنگی و سوء تغذیه کودکان، بلایای طبیعی شدیدتر و متناوب تر مرتبط با تغییرات اقلیمی، و نابرابری رو به رشدی که میلیون ها نفر را از روند توسعه باز می دارد.

آمارها تکان دهنده است: بیش از 130 میلیون دختر، پسر، زن و مرد نیازمند دسترسی به کمک های بشردوستانه و حمایت هستند و این شمار همچنان رو به افزایش است.  بیش از 40 میلیون و 800 هزار نفر به دلیل درگیری و خشونت در کشور خود آواره شده اند و 20 میلیون و 200 هزار نفر دیگر در کشورهای دیگر پناه گرفته اند. تنها در 2015 و در نتیجه بلایای طبیعی، 19 میلیون و 200 هزار نفر در 113 کشور آواره شده اند.

سازمان ملل متحد و شرکای بشردوستانه آن با در اولویت قرار دادن آسیب پذیرترین ها، به منظور ارائه کمک در زمینه نیازهای نجات‌بخش فوری و حمایت از 91 میلیون نفر در 40 کشور، خواستار حدود 21 میلیارد دلار هستند. با وجود این، در حالی که تقریبا به نیمه سال رسیده ایم، 17 میلیارد دلار از آن 21 میلیارد دلار ضروری همچنان کم است؛ امری که توانایی ما را برای کمک به افرادی انکار می‌کند که در بسیاری از موارد همه چیز را از دست داده اند.

چهار سال پیش، هنگامی که بان کی مون، دبیرکل سازمان ملل متحد، خواستار برگزاری نخستین اجلاس جهانی بشردوستانه شد، دریافته بود ادامه وضع موجود ممکن نیست. اینک، چشم انداز و زمان بندی برای چنین گردهمایی هرگز تا این حد دقیق و مرتبط نبوده است. رهبران جهان، مشتمل بر دولت ها یا سازمان های مردم نهاد؛ سازمان ملل متحد و صندوق ها، کارگزاری ها  و برنامه های آن، بخش خصوصی، جامعه مدنی و دانشگاهی باید با واقعیت از کنترل خارج شدن رو به افزایش نیازهای بشردوستانه دست و پنجه نرم کنند. 

با گرد هم آمدن، فرصتی در اختیار ما قرار می‌گیرد که گاه نصیب یک نسل می‌شود و آن به جریان انداختن دستورکاری بلندپروازانه برای تغییر راهی است که رنج آسیب‌پذیرترین افراد جهان را کاهش داده و مهم‌تر تغییر راهی که از آن رنج جلوگیری می کنیم. به منظور کسب موفقیت، دبیرکل در "دستورکاری برای انسانیت" خواستار تعهدات و اقداماتی است که بر تسریع فرآیند تغییر در پنج حوزه متمرکز هستند:

ایجاد اراده سیاسی برای جلوگیری و حل درگیری‌ها؛ اجرای قوی تر حقوق بین الملل بشردوستانه و پایان بخشیدن به بی کیفرمانی مرتکبین؛ تضمین جا نماندن هیچ کس در تلاش برای دستیابی به توسعه پایدار از جمله میلیون‌ها نفری که از بحران ها متأثر شده‌اند؛ توسعه مشارکت های متنوع تر برای کاهش نیازهای بشردوستانه و ایجاد تاب آوری؛ و سرمایه گذاری بر انسانیت به وسیله بسیج منابع جدید و بهبود کارآیی و اثربخشی در زمینه پاسخ بشردوستانه نجات‌بخش و حمایتی. 

دگرگون کردن زندگی میلیون ها نفر، یکی از مهم ترین تحولاتی که می‌خواهیم در این اجلاس ببینیم، به معنای تغییر مسیر توجه بین المللی به جلوگیری و حل درگیری ها است. برای شروع، رهبران سیاسی باید اراده و مسئولیت توأمان خود را برای به رسمیت شناختن تنها راهی به کار گیرند که می توانیم رنج بشر را در چنین طیف طولانی و گسترده ای کاهش دهیم و آن جلوگیری بهتر و پایان بخشیدن به درگیری ها است. این امر  مستلزم افزایش چشم گیر سرمایه گذاری رهبران جهان بر تقویت ثبات و اختصاص اولویت به دیپلماسی پیشگیرانه مبتکرانه خواهد بود.

رهبران همچنین باید به نقض حقوق بین الملل بشردوستانه ای بپردازند که تمامی دولت ها و گروه های مسلح غیردولتی را متعهد می‌کند. امروزه در وضعیت های درگیری، در حالی که غیرنظامیان در خانه های خود و روی تخت های بیمارستان یا در محاصره تا سر حد گرسنگی کشته می شوند و افراد بشردوست و مددکاران حوزه مراقبت از سلامت در تلاش برای کمک به آنان هدف حملات غیرقانونی و اغلب مرگ بار قرار می گیرند، حقوق بین الملل با بی‌کیفرمانی نقض می‌شود. به علاوه، تمامی عوامل باید اصول بنیادی بشردوستانه، یعنی بشردوستی، بی غرضی، بی طرفی و استقلال را که برای تضمین دسترسی بشردوستانه به تمامی افراد نیازمند، هر که و در هر کجا، به رسمیت شناخته و به آن احترام گذارند.

به منظور پدید آوردن دوره ای که احترام به قوانین و هنجارهای بین المللی مشخصه آن است، رهبران را به تصویب اقدامات متعددی از جمله اتخاذ تدابیری برای جلوگیری از آسیب به غیرنظامیان، به کار گرفتن نفوذ خود برای تضمین دستیابی بدون مانع و به هنگام افراد نیازمند به یاری ، و محکوم کردن نظام مند نقض حقوق بین الملل و تقویت راه حل های قضایی برای مسئول به شمار آوردن مرتکبین فرا می‌خوانیم.

این نشست همچنین باید به پیمانی زندگی بخشد که رهبران به عنوان بخشی از دستورکار توسعه پایدار 2030 بسته اند، و آن، جا نگذاشتن هیچ کس و نخست، آغاز کار با آنانی است که بیشتر عقب مانده اند. به ندای مردم متأثر از بحران گوش فرا می‌دهیم: آنان تنها بقا و محافظت نمی‌خواهند؛ آنان همچنین فرصت امید داشتن و شکوفا شدن می‌خواهند. در حالی که همواره به یاری بشردوستانه برآمده از اصول برای نجات زندگی ها نیازمندیم، هر کجا می‌توانیم، نیازمند آن هستیم یکبار برای همیشه به علل ریشه ای در سرچشمه بپردازیم و راه‌های بهتری برای کاهش نیاز و ایجاد تاب آوری بیابیم. 

با پدید آوردن مشارکت های فراگیر با دولت‌ها، جامعه مدنی، عوامل توسعه و بشردوستانه، و ایجاد آرمان‌های جمعی میان مدت برای کاهش آسیب پذیری، همه باید به اتخاذ روش کاری جدیدی متعهد شویم.

در نهایت هیچ یک از این تغییرات، و تغییرات متعدد دیگر، ممکن نخواهند بود مگر آن که نه تنها به منظور تسکین رنج، بلکه برای کاهش آسیب پذیری و پرداختن به مخاطرات، روش های هوشمندانه تری برای تأمین بودجه و بسیج منابع بیابیم. این امر ما را به تنوع بخشیدن، همچنین افزایش اساس تأمین بودجه و تصویب مجموعه اقدامات مبتکرانه تری مانند شبکه های امنیت اجتماعی، کمک های نقدی، بیمه بلایا، و حفاظت از افراد در مخاطره ملزم می‌سازد. باید روی مردم و رویکردهایی همراه با انعظاف پذیری بیشتر و تأمین بودجه چندساله‌ای سرمایه گذاری کنیم که شیوه مفهوم‌سازی و تأمین هزینه نیازها را از سوی اهداکنندگان از بنیان تغییر می‌دهد. 

این‌ها تنها برخی از درخواست‌ها برای تغییر هستند که در اجلاس جهانی بشردوستانه به آن خواهیم پرداخت. همچنین شاهد ارائه ده ها ابتکار بلندپروازانه و دست یافتی خواهیم بود که مقیاس و دامنه آن ها گواه تحرک و تنوع بخش بشردوستانه است:

برای مقابله با شمار در حال افزایش آوارگان، از رهبران خواهیم خواست به نصف کردن تعداد آورگان داخلی از 40 میلیون در 2016 به 20 میلیون تا 2030 ، همچنین ارائه راه‌حل‌های سیاسی، حقوقی، و مالی به منظور بهبود بخشیدن به حفاظت پناه‌جویان متعهد شوند.

برای کاهش هزینه انسانی بلایا و درگیری های طولانی، از رهبران خواهیم خواست از برنامه جدید "مشارکت در آماده‌باش جهانی" حمایت کنند، که دستیابی به سطح کمینه آمادگی برای بلایای طبیعی در 20 کشور تا 2020 را هدف قرار داده است. همچنین در حوزه کاهش مخاطره پیش از وقوع بحران، برای جذب سرمایه گذاری بیشتر از جانب اهداکنندگان و شرکا تلاش خواهیم کرد. ابتکار "کسب و کار مربتط" را ارائه خواهیم کرد که ممشاکرت بخش خصوصی را در کاهش مخاطره بلایا، آما‌باش اضطراری، امدادرسانی و جبران خسارت در سطوح محلی، ملی، و منطقه‌ای را دگرگون خواهد نمود. همچنین همکاری های جدیدی در خصوص شرایط فوریت‌های سلامت جهانی و بحران های شهری ایجاد خواهد شد.

برای تقویت ایمنی، سلامت و رفاه اقتصادی یک میلیاردآسیب پذیرترین افراد جهان، رهبران را به پیوستن به "ائتلاف یک میلیارد نفری برای تاب آوری" فرا می‌خوانیم.

همچنین آنان را به برآوردن حق آموزش برای 75 میلیون کودکی فرا می‌خوانیم که تحصیل آنان به وسیله بحران دچار وقفه شده است. فرستاده ویژه سازمان ملل متحد برای تحصیل جهانی امکانی بلندپروازانه و صندوقی برای تحصیل در زمان بحران ارائه خواهد کرد.

بشردوستان در طول چند دهه گذشته، تمامی جنبه های پاسخ‌ بشردوستانه، را بهبود بخشیده اند، که عبارتند از: تجزیه و تحلیل قوی تر؛ همکاری بهتر؛ ظرفیت محلی و ملی بیشتر، و استانداردهای عملیاتی بالاتر. با وجود این  بنا نهادن اقدام‌های‌مان بر بهترین ها، برای کاراتر و مؤثرتر شدن در نجات و محافظت از زندگی‌های بیشتر، هرگز نباید از تلاش برای بهبود یافتن دست بکشیم.

به عنوان بخشی از این جنبش قاطعانه، از رهبران سراسر طیف بشردوستانه خواهیم خواست "توافق مهم" میان اهداکنندگان و کارگزاری ها را به کار ببندند. بدین ترتیب با تخصیص یک میلیارد دلار حاصل از پس انداز بهره‌ور به خط مقدم اقدام بشردوستانه طی پنج سال آینده، امکانات بیشتری در اختیار افرادی قرار دهیم که به آن‌ نیاز دارند. با امضای این توافق، کارگزاری های کمک رسانی، بهبود بخشیدن به کارآیی و پاسخ گویی در رابطه با پولی که خرج می‌کنیم را مورد موافقت قرار می‌دهند.   

تا آن‌جا که به ما مربوط می‌شود، دفتر اینجانب فرآیندهای تأمین بودجه خود را به نحو قابل ملاحظه‌ای کارآمدتر خواهد کرد، بر تأمین بودجه امدادگران محلی و ملی خط مقدم تأکید بیشتری خواهیم ورزید و از شیوه های جدید کار حمایت و تغییرات مورد نیاز برای  مبادله اطلاعات را در کنار سایر تغییرات اعمال خواهیم کرد.

می دانیم که این تغییرات همواره راحت و آسان نخواهند بود بلکه با اختلافات و سازش هایی همراه هستند. سال گذشته، به وسیله "سندای"، موافقت نامه تغییرات اقلیمی، و دستورکار 2030، هبران نشان دادند قادر هستیم  خیر جهان و مردم آسیب دیده را در مرکز همکاری های خود قرار دهیم. این اجلاس فرصتی تاریخی و پیشگامانه در اختیار قرار می‌دهد و اقدم، مسئولیت اخلاقی ما به عنوان رهبران است، چرا که هزینه اقدام نکردن بسیار بالاست.

به همین دلیل تمامی رهبران به منظور ایجاد تعهدات برای حمایت از دستورکاری برای انسانیت و اقدام بر اساس آن به شرکت در این اجلاس فراخوانده شده‌اند؛ تا  اهمیتی را که قائل هستیم به مردم جهان نشان دهیم وانسانیت مشترک خود را سهیم شویم. میلیون ها نفری که از بحران جهان متأثر شده اند بیش از هر چیز به همه ما نیاز دارند، "اقدام" هم دِین ما به خود است. همچنین آنانی گرفتار بحران شده اند، از سوی همه ما که در جایگاه اقدام هستیم، سزوار چیزی کمتر از انجام کاری برای رهایی آنان از رنج شان نبوده و از حق چنین توقعی برخوردار هستند. به ما بپیوندید!