صلاحی: تولد ماه بهانه ای برای دیدار هنرمندان
محمود صلاحی ضمن خیر مقدم به مهمانان و هنرمندان حاضر در مراسم، از برگزاری برنامه «تولد ماه» اظهار خوشحالی کرد و گفت: اگر یک برنامه برگزار کنیم با جمعیتی بیشتر و با حضور هنرمندان بیشتر شاید تنها گوشه ای از فعالیت های ۵۰ ساله کامبیز درمبخش بیان شود.
وی افزود: هدف از برگزاری این مراسم دیدار با هنرمندان و خانواده آنها از نزدیک است و تولد به این معنا نیست که شاهد یک سال بزرگتر شدن یک هنرمند باشیم بلکه می خواهیم شاهد یک سال تولید هنر بیشتر از او باشیم.
صلاحی در پایان صحبت های خود گفت: خاطرات کامبیز درمبخش و همسر ایشان و دورانی که در آلمان سپری کرده اند، می تواند یک کتاب شود. اگر این خاطرات ثبت شود سازمان آن را منتشر خواهد کرد.
در میان مهمانان هنرمندانی حضور داشتند که هر کدام خاطره ای با کامبیز درمبخش داشتند. عده ای از خاطرات مشترک خود با استاد درمبخش گفتند و عده ای او را از نظر کار حرفه ای ستودند.
شیشه گران: درمبخش یک افتخار بین المللی است
بهزاد شیشه گران که از هنرمندان در حوزه نقاشی گفت: افتخار بزرگی است که تولد کامبیز را تبریک بگویم و برای ایشان آرزوی سلامتی کنم.
وی با اشاره به این موضوع که درمبخش تنها افتخار ملی نیست بلکه در سطح بین المللی برای ما افتخارآفرین است، گفت: می خواهم به چند ویژگی وی اشاره کنم. کامبیز روحیه مردمی، انسانی، بدون کبر و غرور دارد و هنرمندی فروتن است. وقتی این ویژگی ها را می بینم به بزرگی ایشان بیشتر پی می برم.
کامبیز کافه نشین
علی فرامرزی سخنان خود را به تعریف کردن یک خاطره محدود کرد. وی گفت: در سال های ۶۶ و ۵۶ افتخار داشتیم در هفته چند روزی در یک هتل در چهارراه ولیعصر، وعده ناهار را در خدمت کامبیز باشیم. آن زمان من جوانی بودم و ایشان چهره ای شناخته شده بود.
وی افزود: اگر بخواهم صفتی به کامبیز بدهم، می گویم کامبیز کافه نشین. او در طول روز زمان زیادی را در کافه های مختلف می گذراند و برای من همیشه سؤال بوده است که پس چگونه انقدر پر کار است؟ اما راز این ماجرا این بود که کامبیز درمبخش در حین صحبت با ما هم طرح می کشید و همیشه هم با خودنویس طرح می کشید. حتی وقتی کاغذ تمام می کرد، دستمال های روی میز را بر می داشت و روی آنها طراحی می کرد. پیشخدمت آن هتل با روحیات کامبیز آشنا شده بود و وقتی بسته دستمال های کاغذی تمام می شد، دوباره برایش یک بسته دیگر می آورد. یک روز پرسیدم با این همه طرح چه کار می کنی؟ درمبخش جواب داد: وقتی به خانه می روم از بین آنها انتخاب می کنم و حاصل آن می شود چیزی که شما می بینید.
بهرام کلهر نیا، احمد عربانی، بهمن عبدی و... از هنرمندان حاضر در مراسم بودند که هرکدام خاطره ای از درمبخش تعریف کردند.
درمبخش: پرویز کلانتری یک تکه از پازل هنر ایرانی
در پایان مراسم کامبیز درمبخش از همه حاضران در مراسم تشکر کرد و گفت: ۶۰ سال تمام است که کار می کنم. ۶۰ سال کوشش، زحمت و تلاش. شاید تنها ۵ سال آن به خوشی و تفریح گذشته است که آن هم این ۵ سال آخر بوده است. در این روز شاد نمی خواهم درباره مشکلات حرف بزنم. می خواهم از همسر، دخترم و پسرم تشکر کنم که سال های سخت را با من تحمل کردند.
وی از سازمان فرهنگی هنری به خاطر این برنامه تشکر کرد و گفت: بعد از انقلاب توجه به هنرمندان نیز افزایش پیدا کرده است و دیده می شود برای آنها مراسم یادبود و ... گرفته می شود.
درمبخش افزود: می خواهم از کسی یاد کنم که به تازگی جمع ما را ترک کرده اند. پرویز کلانتری یک تکه از پازل هنر ایرانی بودند که می خواهم برای شادی روحش فاتحه ای بخوانید و به احترام او یک دقیقه سکوت کنید.
کامبیز درمبخش از خاطرات اولین فعالیت های خود در مجله سیاه و سفید گفت. از دورانی که به مدرسه می رفت و هم زمان برای مجله طرح می کشید. وی گفت: ۶ صبح بیدار می شدم طرح ها را می کشیدم به مجله می بردم و بعد به مدرسه می رفتم. در راه مجله هم مدام مرکب روی کاغذ را فوت می کردم اما باز هم خشک نمی شد و مدام باید می گفتم مواظب باشید دست هایتان جوهری نشود.
وی افزود: من اصلاً از عددی که روی کیک است، ناراحت نیستم چون کسی که درون من است و کارها را خلق می کند یک جوان ۱۸ ساله است که همیشه از او مراقبت می کنم.
درمبخش در پایان صحبت های خود گفت: آقای ممیز نقدی درباره من نوشته بودند که در یک قسمت آن گفته بودند: کامبیز کاری کرده است که هم دوست و هم دشمن برای او دست می زنند. من خوشحالم که از همه سطح اجتماعی کسانی هستند که من را دوست دارند.
در پایان این مراسم کامبیز درمبخش شمع ۷۴ سالگی خود را با حضور هنرمندان خاموش کرد و کیک جشن زادروز خود را برید. هدایایی هم به رسم یادبود از طرف محمود صلاحی رییس، امیر عبدالحسینی معاون هنری سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران و هنرمندان و شاگردان وی به کامبیز درمبخش اهدا شد