هر چند پس از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی، مدارس فراوانی توسط دولت در اقصی نقاط این خاک احداث شده است و تلاش های بسیاری شده تا مشکل فضای آموزشی مناسب برطرف شود؛ اما واقعیت این است که به دلیل گستردگی استان و شرایط خاص جغرافیایی ، پهناورترین استان کشور نیز همچون بسیاری از مناطق دیگر همچنان از کمبود مدرسه ( آبروی فرهنگی جامعه ) رنج می برد و آمار مدارس تخریبی و نیازمند بازسازی و مقاوم سازی ، دل همه کسانی را که دل در گروی این خاک دارند به درد می آورد و چه بسیار نوگلان باغ زندگی و معلمان نجیب و ایثارگری که مجبورند در فضایی غیر مطلوب،تدریس عشق کنند و درس زندگی بیاموزند و مهربانی تدریس کنند و مهر بورزند و دم نزنند ، اما در این وانفسای روزگار و در عصر دود و آهن و...زمانه ی زمینگیر که پریدن با بال های اعتقاد کمی دشوار می نماید ، دل های عاشقی هستند که از عشق ، شور و شوق لبریزند و عزم خویش را جزم نموده اند تا قبل از آن که رحیل کاروان بانگ سفر بنوازد ، مدرسه ای بنا می کنند به وسعت عشق و خودشان برای سرمایه دنیایی خود تصمیم می گیرند تا خانه آخرت خویش را آباد کنند و چه حلاوتی دارد بنایی که ماندگار است و با گشودن در مدرسه خیرساز به طور حتم درِ چندین زندان بسته خواهد شد و باقیات صالحاتی است ابدی ، چرا که مدرسه محل آموزش و پرورش است که کارش انسان سازی است و این دور تسلسل تا هماره تاریخ ادامه خواهد داشت و بنای محبتی است که :
" خلل پذیر بود هر بنا که می بینی
به جز بنای محبت که خالی از خلل است"
خیران عزیزی که با اشراف به اهمیت امر خطیر مدرسه سازی و مدرسه یاری،تلاش در راستای توسعه آموزش و پرورش را همت خویش قرار داده اند تا با فراهم نمودن مکان و امکانات آموزشی ، بستر مناسبی را برای رشد،بالندگی و شکوفایی استعدادهای آینده سازان این مرز و بوم فراهم کنند ، به خوبی اهمیت آموزش و پرورش را درک کرده اند که اگر نیازمند توسعه پایدار و همه جانبه در کشور هستیم،باید مدارس و آموزش و پرورش را دریابیم که بدون توجه به این مقوله ، ره به ترکستان خواهیم برد.آری،
"بیستون ماند و بناهای دگر گشت خراب این درِ خانه عشق است که باز است هنوز"
و هنوز در جهان چیزهایی وجود دارد که قلم در مقابلشان کم می آورد،خجل و شرمنده است و بضاعت اندک صاحب این قلم یارای قلم فرسایی در وصف زنان و مردانی که نگاه های آسمانی آن ها افق های آرمانی عشق را به نظاره نشسته است نیست.
اما بنده به عنوان عضوی کوچک از جامعه ی بزرگ و شریف فرهنگیان استان اجازه می خواهم تا بر دستان پر مهرتان بوسه عشق و قدر شناسی نثار کنم و خود را قدردان بزرگی و ایثارتان بدانم و از قول معلمان و دانش آموزان کرمانی بگویم که همچنان به همت والا و بلند تان می بالیم.
و به قول حضرت حافظ :
"از آن به دیر مغانم عزیز می دارند که آتشی که نمیرد همیشه در دل ماست"
خداوند متعال را شاکر و سپاسگزاریم که یک بار دیگر توفیق رفیق راهمان شد تا از محضر شما خوبان ، خوشه برچینیم و این بار از شما تجلیل و تقدیر کنیم .نه برای شما ، بلکه برای خودمان،چرا که ما به این فرصت تجلیل مشتاق تر و محتاج تریم و به حضور و وجود شما خوبان ، مفتخر و امیدواریم سایه بلند شما بر سر دانش آموزان عزیز استان مستدام باشد و دعای خیر آن ها بدرقه راهتان که :
"تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد وجود نازکت آزرده گزند مباد
سلامت همه آفاق در سلامت توست به هیچ عارضه شخص تو دردمند مباد"